Ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα:
H Αγάπη και ο Γερμανός φρουρός /Μια ιστορία της Κατοχής
Γράφει η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση
«Between the idea and reality falls the shadow/Ανάμεσα στην ιδέα και την πραγματικότητα πέφτει η σκιά»Τhomas Stearns Eliot
Η Αγάπη κοίταζε μια τα δάχτυλά της μια έξω από το παράθυρο. Το σπίτι ήταν απέναντι από την Άρνη[1]. Έμενε μόνη της η Αγάπη, η οικογένεια ήταν στο βουνό. Κρύβονταν. Ο φρουρός κοίταζε συνέχεια δεξιά-αριστερά. Προφανώς φοβόταν κάποια ξαφνική επίθεση από τους αντάρτες.
Η Αγάπη κρυμμένη πίσω από την ημιδιάφανη κουρτίνα ανέπνεε γρήγορα, με την οργή να την πλημμυρίζει. Κοίταζε το δαχτυλίδι της Ιζαμπώς στο δάχτυλό της. Το μόνο που είχε διασωθεί μαζί με το βενετσιάνικο μενταγιόν.
Τα άλλα κοσμήματα είχαν εξαφανισθεί μυστηριωδώς μετά το θάνατο της Ιζαμπώς και αυτό την πλήγωνε την Αγάπη. Γιατί όντας η μεγαλύτερη αδελφή από τις τέσσερις τα θυμόταν καλά. « ‘Ίσως να είναι καλύτερα έτσι», σκέφθηκε. «Θα αναγκαζόμαστε να τα πουλήσουμε για καλαμπόκι ή για χαρουπόμελο». Η οργή μέσα της μεγάλωνε γιατί την θυμόταν την Άρνη μετά την αναχώρηση των Ιταλών να αντηχεί από τα άσματα της Καίτης Ντιριντάουα [2]και την ελπίδα που έλαμπε σε όλων τα μάτια.
Ελεύθερη πόλη η Καρδίτσα γαρ. Το νέο είχε διαδοθεί παντού, το άκουσε και στο BBC γιατί δεν το είχε παραδώσει το ραδιόφωνο, το είχε κρύψει στην αποθηκούλα σε ένα σεντούκι με προικιά από πάνω. Και κινδύνευε να την πιάσουν γιατί κάθε βράδυ οι Γερμανοί γύριζαν στους δρόμους με το ραδιογωνιόμετρο να εντοπίσουν κάποιο σήμα ασυρμάτου. Και επί τη ευκαιρία έκαναν εισβολές και σε σπίτια. Η Αγάπη έβγαλε το δαχτυλίδι. Το ακούμπησε στο τραπέζι και άνοιξε την κουρτίνα περισσότερο. Ο Γερμανός εξακολουθούσε να κοιτάζει δεξιά-αριστερά. Έπεφτε το δειλινό και σε λίγο θα άρχιζε η απαγόρευση κυκλοφορίας. Σηκώθηκε και πήρε το πιστόλι από το συρτάρι. Της το είχε παραδώσει ο θείος της όταν γύρισε από το μέτωπο. Περπατώντας. «Μια πράξη και τέρμα», σκέφθηκε η Αγάπη. Ξαφνικά την πλημμύρισαν οι ενοχές. «Κι αν έχει οικογένεια που τον περιμένει;
Ή μια αγαπημένη που τον προσμένει με αγωνία; Κι αν δεν πιστεύει στο ναζισμό αλλά απλά τον επιστράτευσαν και δεν ήταν αρκετά γενναίος για να λιποτακτήσει;», αναρωτήθηκε. Όμως δεν μπορούσε να ξεχάσει τις κραυγές του γείτονά της που φώναζε «αδέλφια με σκοτώνουν άδικα» και τους γερμανοτσολιάδες με τις κουκούλες να τον δείχνουν στους Γερμανούς. Και μετά τους πυροβολισμούς. Μόλις δύο μέρες πριν. Και είχαν εγκαταλείψει το σώμα του γείτονά της του Λουκά στο πεζοδρόμιο, αιμόφυρτο.
Και η Αγάπη είχε μπήξει τα νύχια της στο χέρι της γιατί δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Σαν να κατάλαβε κάτι ο Γερμανός γύρισε προς το παράθυρο. Μέσα στο μισοσκόταδο του δειλινού η Αγάπη είδε τα μάτια του. Το βλέμμα του ψυχρό. Ψυχρά, γαλανά μάτια. Και το αποφάσισε. Θα περίμενε να πέσει το σκοτάδι. Όπλισε το περίστροφο. «Θα σε σκοτώσω», σκέφθηκε. « Και ο Λουκάς είχε οικογένεια. Και ο Λουκάς αγαπούσε». Είχε πέσει για καλά το σκοτάδι. Με το περίστροφο κρυμμένο στις πτυχές της φούστας της άνοιξε την πόρτα. «Όμως εγώ θα σε κοιτάζω στα μάτια, όταν σε πυροβολήσω», ψιθύρισε. «Warten Sie eine Minute! Schau mich an! Für die Unschuldigen![3]»φώναξε και πυροβόλησε χωρίς το χέρι της να τρέμει. « Εμένα όμως δεν θα με πιάσετε ζωντανή» φώναξε πυροβολώντας και αμέσως κόλλησε το περίστροφο στον κρόταφό της και πυροβόλησε….
Γερμανικά: « Στάσου λιγάκι! Κοίταξέ με! Για τους αθώους!»
Ευχαριστώ θερμά τον Λάμπρο Γριβέλλα, εκπαιδευτικό και ιστορικό για τις ιστορικές πληροφορίες σχετικά με την Ιταλική και Γερμανική κατοχή της Καρδίτσας και την περίοδο της οκτάμηνης ελευθερίας της.
*Η Τιτίκα- Μαρία Σαράτση είναι φιλόλογος και δημοσιογράφος
[1] Αρνη: ξενοδοχείο της Καρδίτσας με ιδιαίτερο ρυθμό. Σε αυτό είχαν εγκαταστήσει οι Ιταλοί το αρχηγείο τους από τον Απρίλιο του 1941 μέχρι το Μάρτιο του 1943 που αποχώρησαν.
[2] Τραγουδίστρια της Επιθεώρησης. Μετά από την αποχώρηση των Ιταλών η Καρδίτσα πέρασε 8 μήνες ελευθερίας μέχρι την ανακατάληψή της από τους Γερμανούς. Πολλές εκδηλώσεις έγιναν και μια πολιτιστική άνοιξη κυριάρχησε στην πόλη. Η Καίτη Ντιριντάουα είχε τραγουδήσει σε μια εκδήλωση στην Άρνη.
