Λουτσιάνο Παβαρότι. Ο βασιλιάς των υψηλών ΝΤΟ
Κείμενο και σκίτσο Γιάννης Κουτσοκώστας
Δεν ήταν αυτό που λέμε «καλό παιδί» στο χώρο της παγκόσμιας μουσικής. Όμως ο Λουτσιάνο Παβαρότι, που πέθανε στις 6 Σεπτεμβρίου, το 2007, ήταν ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος τενόρος του 20ου αιώνα, μάλιστα για τις φωνητικές του δυνατότητες είχε κερδίσει το προσωνύμιο «βασιλιάς των υψηλών ντο».
Κυρίως όμως ήταν αυτός που – αν και επικρίθηκε γι αυτό – κατάφερε να βγάλει την όπερα από τα σαλόνια και να την κάνει προσβάσιμη στο ευρύ κοινό με τις εμφανίσεις του σε μερικά από τα μεγαλύτερα στάδια του κόσμου μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες θεατές. Σε μία από τις μεγαλύτερες στιγμές του, το 1990 εμφανίστηκε μαζί με τους Ισπανούς σταρ της όπερας Πλάθιντο Ντομίνγκο και Χοσέ Καρέρας, ενώπιον 800 εκατομμυρίων τηλεθεατών, σε μία συναυλία στα Λουτρά του Καρακάλλα στη Ρώμη, στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, που απογείωσε τις πωλήσεις των δίσκων της όπερας. Ο ίδιος κυνικά συνήθιζε να λέει «δεν τραγουδάω για να μείνω μύθος της όπερας, τραγουδάω για να βγάλω χρήματα». Kαι έβγαλε πολλά χρήματα αν και ο ίδιος ήταν φοβερά τσιγκούνης. Το 1996 το περιοδικό Forbes τον κατέταξε στην 28η θέση των πιο υψηλά αμειβόμενων καλλιτεχνών στον κόσμο, υπολογίζοντας τα ετήσια έσοδά του στα 25 εκατομμύρια δολάρια και την περιουσία του στα 450 εκατομμύρια ευρώ για τα οποία πάντως κονταροχτυπήθηκαν μετά τον θάνατό του οι δυο γυναίκες – σύζυγοι του διάσημου Ιταλού τενόρου.
Ο Παβαρότι γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου του 1935 στη Μόντενα της Ιταλίας από μητέρα εργάτρια σε καπνεργοστάσιο και πατέρα αρτοποιό. Ο ίδιος άρχισε τη σταδιοδρομία του στην όπερα το 1961, όταν κέρδισε το διαγωνισμό Ρέτζιο Εμίλια και τραγούδησε Πουτσίνι. Από τότε κατέκτησε το ιταλικό ακροατήριο. Το 1963 για πρώτη φορά εμφανίστηκε έξω από την Ιταλία, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας ανοίγοντας τους δρόμους για την υπόλοιπη Ευρώπη. Τίς επόμενες δεκαετίες είχε κατακτήσει με τις εμφανίσεις του πολλές πόλεις σε Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία και Άπω Ανατολή. Ιστορικές έμειναν οι κοινές εμφανίσεις του με τους Πλάθιντο Ντομίγκες και Χοσέ Καρρέρας, ο ίδιος κέρδισε στην καριέρα του 5 βραβεία Γκράμι αν και πολλές φορές κατακρίθηκε για τον τρόπο που ανάμειξε την κλασική μουσική με ποπ τραγουδάκια και σουξέ της εποχής του.
Το 2004 εμφανίστηκε για τελευταία φορά σε σκηνή της όπερας, αν και συνέχισε να τραγουδάει σε συναυλίες. Η τελευταία εμφάνισή του ήταν το Φεβρουάριο του 2006 στην τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Τορίνο.
Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση τον Ιούλιο του 2006 αλλά τελικά έφυγε από τη ζωή στις 6 Σεπτεμβρίου 2007, σε ηλικία 72 ετών.
