Για γέλια και για κλάματα ή των Οικίων Ημών Εμπιπραμένων Ημείς Άδομεν
Του Γιάννη Κουκουλά
Ο τραγέλαφος στο κόμμα της “Αξιωματικής Αντιπολίτευσης” εκτός από θλίψη και πικρό γέλιο προκαλεί και έντονη οργή (σε μένα και σε κάποιους ακόμα σίγουρα).
Όταν η ακρίβεια εξανεμίζει μισθούς και συντάξεις και ταυτόχρονα τα κέρδη των τραπεζών, των εισηγμένων εταιρειών εξακοντίζονται ,όταν το όποιο ΕΣΥ έχει απομείνει αποδομείται, όταν ο πολίτης αισθάνεται απροστάτευτος απέναντι στις φυσικές καταστροφές (για όλα φταίει ο κακός μας ο καιρός), όταν η εξωτερική μας πολιτική διαμορφώνεται σύμφωνα με τις καταστροφικές αποφάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ απαξιώνοντας παραδοσιακές συμμαχίες , στέλνοντας όπλα στην Ουκρανία και μη βγάζοντας άχνα για την γενοκτονία των Παλαιστινίων. Όταν στο όνομα της καλής γειτονίας αφήνουμε τους Τούρκους να θεμελιώνουν τις αντίθετες με το διεθνές και το εθιμικό δίκαιο διεκδικήσεις τους στο Αιγαίο, όταν ……….
Στα διαλείμματα του μαλλιοτραβήγματος οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μας λένε ότι έχουν ή θα διαμορφώσουν πολιτικές που θα αντιμετωπίσουν όλα αυτά , θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ήττα της ΝΔ και του Μητσοτάκη . Όμως είναι φανερό πια σε όλους ότι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί απαξιώνει κάθε εξαγγελία , κάθε δήλωση, ακόμη και αν γίνεται με καλές προθέσεις.
Απογοήτευση για όλους που για κάποιο διάστημα πίστεψαν ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε ίσως κάτι να αλλάξει και τον ακολούθησαν έστω και με δυσκολία μέχρι σήμερα. Όμως η πίστωση χρόνου λήγει οσονούπω . Απογοητευμένοι πρέπει να είναι και εκείνοι που έφυγαν νωρίς – μετά την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος .
Και ας μην σηκώσουν το δάχτυλο κάποιοι οχυρωμένοι πίσω από τις “ ατράνταχτες αλήθειες “ τους στις ομαδούλες τους . “Τα λέγαμε εμείς… είχαμε προειδοποιήσει…”.
Κάθε αριστερός δημοκράτης δεν μπορεί παρά να νιώθει απογοήτευση, θυμό και αγωνία για το πώς θα βγούμε από το τέλμα. Η δικαίωση της μιας η της άλλης άποψης ελάχιστα απασχολεί τον μέσο πολίτη.
Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί αριστεροί που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στον καναπέ, σε παρέες, σε μικρές η μεγαλύτερες πολιτικές ομάδες αλλά και πολλοί που δεν τοποθετούν τον εαυτό τους στην αριστερά που θα δραστηριοποιούνταν αν τους δινόταν το κατάλληλο έναυσμα. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η στοιχειώδης συνεννόηση των αριστερών σχηματισμών (μας αρέσουν δεν μας αρέσουν αυτοί είναι) για την δημιουργία ενός ελάχιστου κοινού προγράμματος δράσης που θα ενθαρρύνει και πολίτες που ανήκουν στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο . Δεν μιλάμε για ανατροπή του συστήματος , αλλά για προτάσεις για αγωνιστική διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής που θα εξασφαλίζει καλύτερους μισθούς, υγεία δωρεάν για όλους, αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας σε όλες τις βαθμίδες, φτηνή στέγη, ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική , προστασία του περιβάλλοντος, στήριξη της πνευματικής και πολιτιστικής δραστηριότητας , στήριξη του αγρότη και αναβάθμιση της ζωής στην επαρχία κάνοντάς την πιο ελκυστική για τους νέους κ.α.
Αυτό το κοινό αρχικό σχέδιο πρέπει να να αποτελέσει την αφορμή για την συνδιαμόρφωση με όλους αυτούς που υποφέρουν στο περιθώριο της περίφημης οικονομικής ανάπτυξης (για λίγους) , των οικονομικών βαθμίδων, τα ψίχουλα των Vaucher, των έκτακτων βοηθημάτων (Χατζηδάκη θέλοντος), ενός προγράμματος , που δεν θα είναι το απαύγασμα της σοφίας του όποιου πολιτικού σχηματισμού, αλλά θα πατάει στέρεα στις εμπειρίες και στην βούληση του Έλληνα εργαζόμενου, του μικρομεσαίου, του νέου, της εργαζόμενης γυναίκας, της μητέρας, του αγρότη. Και εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την μεγάλη δυσκολία.
Πως θα βγουν όλοι αυτοί από την απογοήτευση, από την δυσπιστία, την παθητικότητα.
Η ευκταία συνεννόηση των προοδευτικών δυνάμεων σίγουρα θα δημιουργούσε από μόνη της έναν άνεμο αισιοδοξίας , αλλά μην ξεχνάμε τις αναστολές που προκαλούν οι διαψεύσεις που προηγήθηκαν. Αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την καθημερινή παρουσία και δράση εκεί που ζουν και εργάζονται όλοι αυτοί. Στους τόπους δουλειάς, τα γραφεία, στις συνοικίες , τους δήμους , στις πόλεις και τα χωριά, στους χώρους μάθησης και στους χώρους πολιτιστικής δραστηριότητας. Δηλαδή χρειαζόμαστε ΟΡΓΑΝΩΣΗ.
Όχι χώρους, όπου νυσταγμένα θα παρακολουθούμε εισηγήσεις των ¨ανωτέρων οργάνων”, ούτε πολύωρες αντιπαραθέσεις ομάδων που δεν καταλήγουν πουθενά ή και αν καταλήγουν η κάθε ομάδα κάνει τα δικά της. Θέλουμε οργανώσεις που θα είναι προσανατολισμένες στην σύνδεσή τους με τον χώρο τους και θα ενθαρρύνουν κάθε φρέσκια ιδέα, κάθε πρωτοβουλία που θα διευκολύνει αυτό τον σκοπό. Εμπειρία από αρνητικά βιώματα υπάρχει αρκετή. Ας την αξιοποιήσουμε. Οι θλιβερές εικόνες από αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην “αξιωματική αντιπολίτευση” δεν πρέπει να μας αποθαρρύνουν. Αν πετάξεις τα περιττά βάρη σίγουρα θα βρεις αρκετούς που θα έχουν την θέληση για κάτι καινούργιο. Το να βρεθεί κάποιος να πάρει την πρωτοβουλία δεν είναι δύσκολο. Ο βαθμός της διάθεσης από τους υπόλοιπους να προσέλθουν σε ένα διάλογο χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς προκαταλήψεις και μικρομεγαλονισμούς, με ανοιχτό μυαλό και συναίσθηση της κρισιμότητας της στιγμής για το προοδευτικό κίνημα, είναι το ζητούμενο.
*Ο Γιάννης Κουκουλάς είναι καθηγητής Γερμανικών.
