Μια φανταστική επιστολή ενός παιδιού στην μητέρα του
του Αντώνη Λιοναράκη
Τα παιδιά θέλουν να τα σέβεσαι. Να τους δίνεις ευθύνες και όχι φωνές τύπου «τι έκανες εκεί;» ή «είσαι ανίκανος» ή «αχ δεν καταλαβαίνει αυτό το παιδί» ή «Γιωργάκη έλα εδώ αμέσως». Έτσι του δημιουργείς αμφιβολίες, φόβους και ανασφάλειες. Στοιχεία που θα διατηρηθούν και στην ενήλικη ζωή του. Θέλεις ένα τέτοιο παιδί;
Μια φανταστική επιστολή ενός παιδιού στην μητέρα του
“Μάνα μου μη μου φωνάζεις όταν κάνω κάτι που σε στενοχωρεί ή σε κουράζει. Μαθαίνω ακόμα τον κόσμο και δεν ξέρω τις λέξεις για να σου πω τις σκέψεις και τις επιθυμίες μου.
Μη με παραχαϊδεύεις. Πρέπει να μάθω να αντικρίζω μόνος μου τις δυσκολίες, έστω και αν πονέσω κάποια στιγμή.
Μη μου κάνεις όλα τα χατίρια. Πρέπει να μάθω ότι υπάρχουν όρια σε όλα και να μπορώ να τα καταλάβω. Δεν θα πρέπει να έχω όλα όσα σου ζητάω. Να μάθω το «ναι» και το «όχι». Αν δεν μου μάθεις εσύ τα όρια ποιος θα μου τα μάθει;
Πρέπει να πιστέψω σιγά σιγά στον εαυτό μου. Αν με παραχαϊδεύεις θα βολευτώ στα χάδια σου και δεν θα κόψω σύντομα τον ομφάλιο λώρο. Θα έχω δυσκολίες να βρω τον δρόμο μου.
Να είσαι σταθερή μαζί μου. Μη αλλάζεις γνώμη συνέχεια. Θέλω να νιώθω σταθερότητα μαζί σου. Ότι είσαι εκεί και ο λόγος σου δεν παραπαίει. Ξέρω ότι όλοι αλλάζουν κάποια στιγμή διάθεσή, αλλά να θυμάσαι ότι αυτό που με βοηθάει είναι η σταθερότητά σου.
Μη μου φωνάζεις και αμέσως μετά με παίρνεις αγκαλιά και μου κάνεις χάδια και αγάπες. Δυσκολεύομαι να καταλάβω τι είσαι και τι θέλεις από μένα.
Μη μου κάνεις παρατηρήσεις μπροστά σε κόσμο ή στους φίλους μου σε παρακαλώ. Θα προσέξω πολύ καλύτερα αν μου μιλήσεις με ηρεμία όταν θα είμαστε μόνοι μας.
Μη με μπερδεύεις και μου δημιουργείς την αίσθηση ότι τα λάθη μου είναι αμαρτήματα. Ξέρω ότι λάθη θα κάνω πολλά. Όταν μου δημιουργείς ενοχές αρχίζω και πιστεύω ότι ό,τι κάνω είναι αμάρτημα.
Κάποια στιγμή μπορεί να πω «δεν σε χωνεύω» ή «σε μισώ και δεν σ αγαπώ καθόλου». Στην πραγματικότητα δεν το λέω σε σένα, αλλά στη δύναμη που έχεις μέσα σου και μπορείς να μου εναντιώνεσαι.
Μη με προστατεύεις από τις συνέπειες των πράξεών μου. Θυμήσου ότι πρέπει να πάθω για να μάθω. Θα είναι το καλύτερο μάθημα.
Συχνά θέλω να μου δείχνεις την προσοχή σου. Θα κάνω ότι μπορώ να σε συγκινήσω για να μου την δείξεις. Είναι τα νάζια μου και προσπάθησε να καταλάβεις τη διαφορά.
Μην μου υπόσχεσαι πράγματα που δεν θα τηρήσεις ή δεν είσαι σίγουρη. Πρέπει να με μάθεις ότι η αλήθεια είναι μπροστά απ’ όλα. Όταν δεν κρατάς τις υποσχέσεις σου νιώθω περιφρονημένος.
Μη μου κάνεις συνέχεια παρατηρήσεις. Θυμήσου ότι όταν μου μιλήσεις ήρεμα και κατανοητά και μου εξηγήσεις να καταλάβω θα αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη που θέλουμε και οι δυό.
Με μπερδεύεις όταν πέφτεις σε αντιφάσεις και αλλάζεις γνώμη κάθε λίγο. Δεν το θέλω διότι χάνω την εμπιστοσύνη μου σε σένα.
Συνέχεια σου κάνω ερωτήσεις. Μη τις αγνοείς και δώσε σημασία, απάντησέ τες. Αν δεν το κάνεις θα παίρνω πληροφορίες από άλλες πηγές.
Μην προσπαθείς να με κάνεις να πιστέψω πως είσαι τέλεια ή αλάνθαστη. Είναι σοκ για μένα, όταν ανακαλύψω πως δεν είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Αν κάποια στιγμή θελήσεις και ζητήσεις συγνώμη για κάτι, θα χαρώ και θα έχω πάρει ένα καλό μάθημα για την αναγνώριση του λάθους. Άλλωστε θα νιώσω περισσότερη ικανοποίηση και αγάπη έτσι.
Μην ξεχνάς πως μεγαλώνω πολύ γρήγορα. Θα πρέπει να σου είναι δύσκολο να κρατήσεις το ίδιο βήμα με μένα, αλλά προσπάθησε σε παρακαλώ. Πρέπει να κατανοήσεις όλες τις φάσεις της νεανικής μου ζωής. Το έχω ανάγκη.
Δεν θέλω να είμαι πάντα σοβαρός. Θέλω να κάνω σαχλαμάρες πότε – πότε. Όταν οι μεγάλοι πιάνουν σοβαρές συζητήσεις θέλω να φωνάξω και να γελάσω. Μου αρέσει κάποιες φορές να κοροϊδεύω τον κόσμο, να κάνω γκριμάτσες και να γελάω. Μη ξεχνάς: είμαι ακόμα παιδί. Δοκιμάζω τα όριά μου. Θέλω να ξέρω μέχρι πού μπορείς να με αντέξεις.
Έχω δει τον μπαμπά και σένα να κάνετε γκριμάτσες μπροστά στον καθρέπτη και να γελάτε. Γιατί να μην μπορώ κι εγώ;
Ναι, μου αρέσει να μαθαίνω, αλλά βαριέμαι τα βιβλία του σχολείου όπως είναι γραμμένα. Θέλω να βλέπω εικόνες, να συζητώ, να ακούω και να φαντάζομαι αυτά που μας λένε ότι είναι τα σωστά.
Θέλω να ανακαλύπτω μόνος μου τον κόσμο. Να μαθαίνω με τους τρόπους που θέλω εγώ και να μην ακούω τον βαρετό και νυσταγμένο δάσκαλό μου. Έτσι είμαι καλύτερος στα μαθήματά μου.
Μην ξεχνάς πως δεν θα μπορέσω να αναπτυχθώ χωρίς κατανόηση και αγάπη. Αλλά αυτό δεν χρειάζεται να το λέω. Έτσι δεν είναι;
Κάποιες σκέψεις βασισμένες πάνω στις θεωρήσεις του παιδαγωγού και ψυχολόγου Rudolf Dreikurs (1897 – 1972)
*Ο Αντώνης Λιοναράκης είναι Ομότιμος Καθηγητής του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου
