Συνέντευξη στην Τίνα Πανώριου
Ο Δημήτρης Στεφανάκης γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 2000 με το μυθιστόρημά του “ Φρούτα εποχής” και έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει άλλα οκτώ μυθιστορήματά .
Το μυθιστόρημά ”Μέρες Αλεξάνδρειας” (2007) μεταφράστηκε στα γαλλικά, και τιμήθηκε με το Prix Mediterranee Etranger το 2011. Στη συνέχεια μεταφράστηκε στα ισπανικά και στα αραβικά. Ο Δημήτρης Στεφανάκης έχει επίσης ασχοληθεί με τη μετάφραση και το 2011 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη, ενώ την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιος για το Prix du Livre Europeen. Το 2014 αναγορεύτηκε από το γαλλικό κράτος Ιππότης του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών για την προσφορά του στον λογοτεχνικό χώρο και τη συμβολή του στην ανάδειξη των Γραμμάτων και των Τεχνών στη Γαλλία και τον κόσμο.
Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά του Μινώταυρος και Ευτυχισμένες οικογένειες.
1.Κύριε Στεφανάκη μετά την επιτυχία σας με τον «Μινώταυρο» γύρισατε το χρόνο 17 χρόνια πίσω, στις αγαπημένες σε μένα, «Μέρες Αλεξάνδρειας». Για ποιο λόγο έγινε αυτό;
Ο εκδότης μου κι εγώ θεωρήσαμε πως το βιβλίο χρειαζόταν να συστηθεί εκ νέου σε μια φρέσκια γενιά αναγνωστών, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα την συνέχεια που είχα στο μυαλό μου. Η απήχηση ήταν μεγάλη και αυτό μας χαροποίησε.
2. Ταυτόχρονα το «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι», ένα μυθιστόρημά σας από το 2009 εντελώς διαφορετικό, κυκλοφόρησε στη Γαλλία κάνοντας αίσθηση. Μπορούμε να πούμε ότι η διετία 2007-2009 ήταν η πιο γόνιμη για σας;
Ήταν σίγουρα μια σημαδιακή και γόνιμη περίοδος, αλλά νομίζω πως ό,τι ακολούθησε και ό,τι θα ακολουθήσει βαραίνει εξίσου στο έργο μου και στην παρουσία μου στα γράμματα. Να σας θυμίσω το «Φιλμ νουάρ», την «Άρια», το «Πώς η λογοτεχνία σου αλλάζει τη ζωή», τις «Ευτυχισμένες οικογένειες» και φυσικά τον «Μινώταυρο».
3. Διάβασα κάπου ότι η φήμη του μυθιστορήματός σας «Μέρες Αλεξάνδρειας», που για μένα παραμένει το γοητευτικότερο έργο σας, είναι κυρίως “εισαγόμενη¨. Εγώ θυμάμαι πάντως ότι το βιβλίο αγαπήθηκε και στην Ελλάδα από την πρώτη στιγμή. Κάνω λάθος;
Η αλήθεια είναι ότι οι αναγνώστες το αγκάλιασαν εξαρχής, ωστόσο η διεθνής πορεία του στη συνέχεια, του έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ώθηση και εντός των τειχών. Είναι επίσης γεγονός πως όλες οι διακρίσεις για το βιβλίο αυτό ήρθαν από το εξωτερικό. Με αυτή την έννοια ίσως ευσταθεί η διαπίστωση πως η φήμη του είναι κυρίως εισαγόμενη.
4. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως οι «Μέρες Αλεξάνδρειας» δεν βραβεύτηκαν στην Ελλάδα;
Πιστεύω πως ήταν καθαρά θέμα τύχης. Ήταν η εποχή που άρχιζα να γίνομαι γνωστός ως συγγραφέας και ίσως όλοι περίμεναν το επόμενο βιβλίο για να ασχοληθούν σοβαρά μαζί μου. Συμβαίνει συχνά αυτό.
5. Όπως και να ‘χει οι «Μέρες Αλεξάνδρειας» παραμένουν ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα νεοελληνικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό. Τι είναι αυτό που τις έκαναν να ξεχωρίσουν από άλλα ελληνικά μυθιστορήματα;
Με αφορμή τη συνέχεια που έρχεται στα μέσα Νοεμβρίου, επέστρεψα για λίγο στις σελίδες του βιβλίου. Αυτό που το κάνει ξεχωριστό νομίζω είναι η ατμόσφαιρα και οι ήρωες. Οι «Μέρες Αλεξάνδρειας» είναι περισσότερο λογοτεχνία και λιγότερο Ιστορία, κάτι που δεν το βλέπουμε πολύ συχνά σε παρόμοια μυθιστορήματα.
6. Μια που αναφέρατε την συνέχεια πέστε μας δυο λόγια.
Στις 19 Νοεμβρίου θα κυκλοφορήσει το σίκουελ του μυθιστορήματος με τίτλο «Πάντα η Αλεξάνδρεια». Πιάνω την ιστορία από εκεί που σταμάτησε, από το θάνατο του Κωστή Χάραμη και από την εθνικοποίηση του εργοστασίου. Η κόρη του, Δάφνη Χάραμη, η κληρονόμος της οικογένειας των Ελλήνων καπνοβιομηχάνων στην Αλεξάνδρεια καλείται τώρα να περισώσει ό,τι είναι δυνατόν και να αποδράσει από την Αίγυπτο του Νάσερ, χωρίς περαιτέρω απώλειες. Η ίδια βέβαια ξέρει πως αφήνει πίσω της ένα πολύτιμο κομμάτι ζωής που δεν θα μπορέσει ποτέ να ανακτήσει.
Κλείνοντας εύχομαι το νέο σας μυθιστόρημα «Πάντα η Αλεξάνδρεια» να βρει την ίδια απήχηση στις καρδιές των αναγνωστών και να μιλάμε ακόμα για αυτό το βιβλίο ύστερα από χρόνια, όπως κάνουμε τώρα για τις «Μέρες Αλεξάνδρειας».
