Χωρίς πολιτική πυξίδα
Η επικοινωνία σε ρόλο αξιακό
Της Δέσποινας Μακρινού
Χωρίς πολιτική πυξίδα και προσανατολισμό προχωρούν δυστυχώς, τα πολιτικά
κόμματα στη χώρα μας.
Παγιδευμένα στο βυθό της εσωστρέφειας και της αμηχανίας, ως προς τις εξελίξεις των σύγχρονων απαιτήσεων και κοινωνικών προβλημάτων, αδυνατούν να συντονιστούν και να ανανεώσουν τον συστημικό τρόπο σκέψης και προσέγγισης τους.
Κομματικά στελέχη και μέλη, ανεπαρκείς και εξαντλημένοι απο τις εσωτερικές τους ίντριγκες, αγωνίζονται χωρίς πολιτική και αξιακή πυξίδα, αποκλειστικά και μόνο για την επιβίωση τους.
Οι προσωπικές εμπάθειες και ο υπέρμετρος εγωκεντρισμός, τα δύο βασικά κυρίαρχα στοιχεία, τους απομονώνουν απο το κοινωνικό γίγνεσθαι, απο τις συλλογικότητες και τα κοινά προβλήματα.
Αν και οι κύριες και στοιχειώδεις κατευθύνσεις της χάραξης μιάς πολιτικής πυξίδας, είναι οι δύο ανεξάρτητοι άξονες , οικονομικός και κοινωνικός, “απασφαλίζονται” απο μία θνησιγενή και συντονισμένη λαχτάρα για επικοινωνία και προβολή.
Η επικοινωνία, βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος και μονοπωλεί πλέον την κομματική και πολιτική επιλογή.
Η πολιτική της επικοινωνίας, της κατα το δοκούν και της ευρείας κατανάλωσης, φαίνεται να αφαιρεί το ενδιαφέρον των δύο κατευθυντήριων θεωρειών μιάς σοβαρής πολιτικής πυξίδας και να απορροφά το μέγιστο των πράξεων και των επιλογών.
Η επικοινωνιακή πολιτική αναδεικνύεται σε “αξία” ικανή να υπερκεράσει οποιαδήποτε άλλη, του αξιακού κώδικα όχι μόνο της Αριστεράς αλλά και της Δεξιάς.
Υιοθετείται εκείνη που είναι αρεστή και εύληπτη, χωρίς καμία σχέση με την πραγματικότητα και την επικρατούσα κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας.
Το φαινόμενο αυτό δεν αφορά μόνο τον ελληνικό πολιτικό κόσμο, δυστυχώς, είναι εκτεταμένο και “έτοιμο” να ισοπεδώσει κάθε διαχρονική κοινωνική αξία απανταχού.
Χωρίς πολιτική πυξίδα, με μοναδική επιδίωξη την διαμόρφωση μιάς καλής ή και κακής επικοινωνιακής εικόνας, αγωνιούν οι κομματικοί μηχανισμοί να κατακτήσουν το “πόπολο” παραπλανώνοντας και ωραιοποιώντας στοιχεία και δεδομένα.
Σε μιά τέτοια κατάσταση πολιτικού χάους, βρίσκεται η χώρα μας σήμερα, με τον λαό να υποφέρει, να ασφυκτιά και να διαψεύδει στην καθημερινότητα, τις βερμπαλιστικές προβλέψεις, υποσχέσεις και τοποθετήσεις.
Το πολιτικό σύστημα, εγκλωβισμένο στα κομματικά γραφεία, με τα πολυπληθή γραφεία τύπου και τους εκπροσώπους επικοινωνίας, απομακρύνεται διαρκώς απο τα κοινωνικά προβλήματα.
Τα κοινωνικά κινήματα, που θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων των πολιτικών και των κομμάτων τους, αποστασιοποιούνται και αποδοκιμάζουν τις επιλογές τους, παλεύοντας να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους.
Αν και οι επιρροές απο την τεχνολογία και τα σόσιαλ μίντια, έχουν καταφέρει να αποδυναμώσουν κάθε συλλογική κινηματική πράξη, ενισχύοντας την θεωρία του “Ωχ αδελφέ!”
Ο εθελοντισμός, που θα μπορούσε να αντισταθμίσει αυτή την επικίνδυνη και δραματική “αφασία”, δεν έχει ιστορική συνέπεια στη χώρα μας και δεν επηρεάζει, τουλάχιστον εως σήμερα, την κουλτούρα της σκέψης μας.
