Όταν η ζωή φλερτάρει με το θάνατο
Της Δέσποινας Μακρινού
Με μεγάλο προβληματισμό παρακολουθήσαμε την κινηματογραφική ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ “Το διπλανό δωμάτιο”.
Ο δημιουργός της, παίζει ένα περιεργο παιχνίδι με το θάνατο, θίγοντας ένα πολύ σοβαρό θέμα της εκούσιας προσέγγισης στην τελευταία πράξη ζωής. Την αυτοκτονία.
Η πρωταγωνίστρια Τίλντα Σουίντον , σε άλλη μία εξαιρετική παρουσία, πάσχει απο ένα “σκληρό” και ανίατο καρκίνο και παρά τις αρχικές της αποφάσεις να πειραματιστεί σε μία καινούργια επιστημονική θεραπεία, διαπιστώνει ότι αυτή δεν αποδίδει και ότι ο καρκίνος θα είναι ο τελικός νικητής, επιλέγοντας όπως και όποτε εκείνος αποφασίσει, το τέλος της ζωής της.
Με αρκετή τόλμη και γνωρίζοντας πολύ καλά το ανάλγητο θανατηφόρο κτύπημα λόγω επαγγέλματος ( υπήρξε πολεμική ανταποκρίτρια) , παίρνει την απόφαση να ρυθμίσει εκείνη την τελευταία πράξη της ζωής της, όπως επιθυμεί ανατρέποντας το αναμενόμενο.
Τα διλήμματα είναι πολλά και δυσανάλογα. Η ζωή, το φως, η φύση, το νερό, τα πουλιά απο τη μία και απο την άλλη το σκοτάδι το άγνωστο.
Η ζωή και η αρρώστια. Η αρρώστια που δεν επιτρέπει απολαύσεις. Ένας άνισος
υπαρξιακός αγώνας.
Το αποτέλεσμα θα κριθεί απο τη διαδικασία. Η αυτοδιάθεση, η ελεύθερη επιλογή, η αξιοπρέπεια απέναντι στην παράδοση και την εξαθλίωση του αργού και βασανιστικού θανάτου.
Η αυτοδιάθεση είναι καταδικασμένη, είναι κοινωνικά απαράδεκτη, δηλώνει θρησκευτική απιστία. Το πεπρωμένο υπερισχύει της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και είναι στο μόνο που “πρέπει” να αφεθεί η διάρκεια της ζωής.
Αδιαφορεί για την προσωπική βούληση.
Ωστόσο γιατί η αυτοκτονία όταν πρόκειται για σοβαρή επιλογή λόγω ανίατων προβλημάτων με προβλεπόμενο δυσχερές μέλλον, να είναι τόσο καταδικασμένη? Γιατί μιά ζωή να αφεθεί σε μία μη αναστρέψιμη φθορά, χωρίς συμμετοχή και χωρίς την επιθυμία του για μία αξιοπρεπή τελευταία πράξη?
Γιατί η αρρώστια να επιλέξει την διαδικασία προς το τέλος και όχι ο ασθενής?
Υπαρξιακά ερωτήματα, στα οποία δύσκολα μπορεί να απαντήσει κάποιος, ακόμη και αν έχει κληθεί ο ίδιος ή κάποιος δικός του άνθρωπος, να αντιμετωπίσει.
Ακόμη και όταν είναι υπέρμαχος της αυτοδιάθεσης και της αυτενέργειας στην κρίσιμη στιγμή δυσκολεύεται να πάρει απόφαση.
Το μόνο που μπορεί κανείς να απαντήσει ευθαρσώς, είναι ο σεβασμός στο άτομο και τις επιλογές του και όχι στην εκ του πρωτοκόλου καταδίκη του.
