Ηταν 17/7/97, πριν δηλαδή από 28 χρόνια, όταν πρότεινα στην ΕΡΤ (τμήμα τεκμηρίωσης, με διευθύντρια παραγωγής την Δήμητρα Γκουντούνα και αρχισυνταξία τον Γρηγόρη Χριστίδη να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Καίτης Γκρέϋ, αλλά σε φiλμ 16:9mm super (πανάκριβο για τότε δεν συνέφερε τα ιδιωτικά κανάλια που δούλευαν μόνο βίντεο). Και λέω σε φιλμ διότι ό,τι ιστορικό ντοκιμαντέρ έκανα, “Βερολίνο”, “Κονιτόπουλος – Ο βάρδος του Αιγαίου”, Καπετάν Ανδρέας Ζέππος”, ήταν διότι το «σελιλόιντ» κρατούσε χρόνια ολόκληρα, ενώ το βίντεο μετά από μερικά χρόνια θα μπορούσε να ήταν άχρηστο ως εικόνα.


Ξεκινήσαμε λοιπόν στο εξοχικό σπίτι της Γκρέϋ στο Πόρτο Ράφτη, όπου και συναντηθήκαμε. Ευθύς άνθρωπος, ντόμπρος, γλυκομίλητη, χαρούμενη. Θα ήταν τότε ίσως 70 ή 72 αν υπολογίζω σήμερα σωστά. Ξεδίπλωσε πρόθυμα ώρες ολόκληρες τη ζωή της στις ερωτήσεις μου, στο σαλόνι του σπιτιού της που μαζευτήκαμε…..
Στο συνεργείο αν θυμάμαι καλά ήταν στην κάμερα ο Μητσάκης, στο ήχο ο Σιδηρόπουλος τη σκηνογραφία είχε αναλάβει η Έφη Σπαχή και τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο (μακαρίτης πια) Σίμος Βαρσαμίδης, ενώ στην έρευνα και στο ρεπορτάζ εγώ. Τα άλλα δυό -τρία μέλη του συνεργείου δυστυχώς δεν θυμάμαι τα ονόματά τους – μόνο όποιος παλιός συνάδελφος βλέπει τις φωτό, μπορεί να τους θυμηθεί…)


Αποφασίσαμε από κοινού με την Γκρέϋ να πάμε στην παραλία, λίγο πιο κάτω από το εξοχικό της και να πει σε «play-back» δύο-τρία τραγούδια, όπως το «Μια γυναίκα μόνο ξέρει», (που είχε πρωτοκυκλοφορήσει τότε και είχε κάνει πάταγο) το «βουνό» και «τα ξένα χέρια». Φωνάρα όμως ή γυναίκα αν και κάπνιζε, απ ό,τι θυμάμαι το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο…Εντύπωση είχε κάνει η δύναμη της φωνής της (αυτό το θυμάμαι πολύ καλά) στον ηχολήπτη μας, αφού το ηχείο για την αναπαραγωγή του ήχου ήταν μακριά της και πίσω απ΄την κάμερα τουλάχιστον 30 μέτρα και η φωνή της σχεδόν «σκέπαζε» τον ήχο της μουσικής (!!!) μαζί με τον ήχο της θάλασσας!
Στο τέλος των γυρισμάτων μού έκανε δώρο ένα θαυμάσιο, ακριβό ρολόι Seiko! Ντράπηκα, διαμαρτυρήθηκα «δεν πρέπει» είπα, αλλά επέμενε. «Γιάννη μου είναι για σένα», είπε με μια μελωδική φωνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ….

Α, ρε Καίτη. Καλό σου ταξίδι. Έφυγες όπως ήθελες. Στο σπίτι σου…