Ευτυχία Καρύδη Ντρέπομαι…

464476117 8664763690213153 2242181682969634657 n
Facebook
Twitter
LinkedIn
Nτρέπομαι
Farakou 2 1Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου
Από ντροπή που λέγομαι θηλυκός άνθρωπος. Από ντροπή που θεωρούμαι μάνα, γιαγιά, δασκάλα. Από ντροπή που τίποτα δεν πρόλαβα. Από ντροπή γιατί παρέλαβα έναν κόσμο με την υπόσχεση να τον κάνω καλύτερο και τον παραδίδω χειρότερο απ΄ό,τι τον παρέλαβα. Από ντροπή, για την κατάντια μου. Συγγνώμη σού ζητώ Αγγελουδένιε Άγγελε με του ποιητή Νίκου Χάγερ Μπουφίδη
Παράκληση στον Θεό για έναν μικρό καμπούρη
Δε φάνηκεν αλήθεια (καί νυχτώνει…),
σαν κάθε βράδυ τέτοιαν ώρα, στο μπαλκόνι,
δε φάνηκε ο αντικρινός μικρός,
πούναι καμπούρης καί καχεκτικός.
Είν’ τα παράθυρά του, ωστόσο, φωτισμένα,
καί πίσω από τά τζάμια τα κλεισμένα
περνοῦν ανήσυχες σκιές, μισοσβησμένες,
-αχ, κάμε, Θεέ μου, να μη είναι δακρυσμένες…
Είν’ τόσο ήρεμος, Θεέ μου, τόσο ἁπλός,
κ’ είν΄ ἡ ψυχή του τόσο πονεμένη
σα βγαίνει στο μπαλκόνι μοναχός
μόλις η νύχτα ερθεί, σκοτεινιασμένη…
Το μεσημέρι μένει ώρα πολλή
πίσω ἀπ’ τίς γρίλιες των κλειστών παραθυριών.
Και με τί προσοχή παρατηρεῖ,
στο δρόμο, τα παιχνίδια των παιδιών…
Αυτός δεν παίζει κι ούτε που τολμά
να κατεβεί, να τρέξει, στό στενό.
Κάποτε, πούτρεξε κι αὐτός,
τ’ άλλα παιδιά φύγαν καί τον αφήσαν μοναχό…
Κι όταν η μάνα του τού λέει:
«Γιατί και συ δεν πας να παίξεις, όπως τ’ άλλα τα παιδιά;»
«Βαριέμαι», απαντάει αυτός σιγά,
και τον περνοῦνε για ιδιότροπο πολύ.
Ύστερα μελετάει το μάθημά του,
δίχως βοήθεια, μόνος, δυνατά…
Κ’ είν’ ἡ φωνή του σαν προμήνυμα θανάτου
ως αντηχεί, βραχνή, στη σκοτεινιά…
Μόλις βραδιάσει, βγαίνει στο μπαλκόνι.
Ούτε διακρίνεται στο σκότος το πυκνό.
Μια οκαρίνα είν’ η συντροφιά του η μόνη,
κι όλο σφυράει τον ίδιονε σκοπό.
Απόψε όμως δε φάνηκε.
Και τρέμουν οι σκιές στο δωμάτιό του το κλειστό…
Ω, πώς φοβᾶμαι, πώς φοβᾶμαι,
Θεέ μου, μην τού συνέβη τίποτα κακό.
Είν’ η ψυχή του πάντοτε θλιμμένη…
Είναι καμπούρης και καχεκτικός…
Κάμε τουλάχιστον, Θεέ μου,
η πονεμένη ψυχή του νάναι ήρεμη διαρκῶς…
Κι αν είναι να πεθάνει, ας μην το ξέρει…
Σε μια γλυκιά οπτασία ας βλέπει
πώς στη γειτονιά του κάποιο μεσημέρι,
με τ’ άλλα τα παιδιά παίζει κι αυτός.
~~~~~~~~~~

Σχετικά Άρθρα

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας προσφέρει μία καλύτερη εμπειρία.