Νο Woman, No cry
Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου Παραπάνω από 4 αξημέρωτα δεν είναι. Mε τα πτωχοπροδρομικά αγλλικά του, προφέρει, όπως μπορεί: “Good morning, my love”, ύστερα αντί να φέρει αχνιστό καφέ, βάζει ένα cd στη μικρή τετράγωνη συσκευή. Πάει κι αυτή, πάλιωσε. Όπως όλα τα ανεξίκακα αντικείμενα, που κρύβουν μέσα τους χιλιάδες, ανομολόγητα σε τρίτους μυστικά μας. Δεν παίζει πια.
Η Αγάπη και ο Γιάννης Τσελίκας επιμένουν να μού φέρουν, και το φέρνουν, ένα νέο cd-player. Βάζω στο μηχανάκι τους διάφορα λησμονημένα παραμύθια του Πετρουτσιάνι, του Κλάπτον, του Καρούζο, και τους σκέπτομαι. Για φαντάσου! Σε τούτα τα κράσπεδα του ζόφου, δυο νέα παιδιά με πλησιάζουν σώνει και καλά με τρυφερότητα. Κι είναι, νομίζω, αυτή η ανιδιοτελής προσφορά τους ελπίδα πώς ίσως δεν είναι εντελώς αργά. Όλα δεν έχουν χαθεί. Από παραστρατήματα του νου, γλιστράω προς τα πίσω.
– Σού αρέσει η ρέγκε, Ευτυχούλι; ρωτάει.
– Δε θα έλεγα ότι την καταλαβαίνω. Το κάθε είδος τέχνης πρέπει να το κάνεις δικό σου. Άλλωστε, είναι και η γλώσσα…Κι εγώ από άγνοια και βιώματα βρίσκω κακόηχα τα αγγλικά. Για τα αμερικάνικα δεν το συζητώ. Μού φαίνονται επαρχιώτικα της κακιάς ώρας. Τρώνε γράμμματα. Κι εκείνο το απαίσιο, χωρίς μελωδία οοοκ, οοοο yes boy με αναγουλιάζει. Βέβαια, και εξαιρώ τον Τένεσι Ουϊλλιαμς, τον Ο΄νηλ, τον Μίλερ, την Τζόαν Μπαέζ, την Νίνα Σίμον, την Τίνα Τάρνερ, την Γουίτνει Χιούστον Θεέ μου τί φωνή! “I will always love you”…Τον Κέρουακ
-“Στον δρόμο” ε;
– Ναι, “Στον δρόμο”
– Ο Γιάννης (Ρίτσος) βρίσκει πως ο δρόμος παίζει ρόλο συμβόλου για να καθοριστούν ανθρώπινες παρουσίες ή και εποχές. Το βρήκα στα αγγλικά. Προσπαθώ επαναλαμβάνοντας κουβέντες του να μπω στο νόημα της γλώσσας.
Να μπει στο νόημα…. Πρώτα φτιάχνει κάτι στο κεφάλι του. Ύστερα παίρνει μολύβι και χαρτί. Το σχεδιάζει και μετά ανοίγει το στόμα του ή πατάει ένα κουμπί, έστω και στη γραφομηχανή. Εκείνη την εποχή, έχει φαγωθεί να μάθει αγγλικά. Το προσπαθεί όχι ανάποδα, αρχίζοντας με Γραμματική και Συντακτικό. Αλλά με τη γλώσσα, ζωντανό οργανισμό, όπως βγαίνει από τα χείλη μας πριν καν πάμε σχολείο. Τα τραγούδια τού είναι απαραίτητα. Ιδιαίτερα γιατί μπορεί να αυτοσαρκάζεται. Μουγγός και κακόφωνος όπως η καραμούζα.
Βάζει, λοιπόν στο cd-player “No Wοman no cry- Όχι γυναίκα- Όχι μην κλαις” του Μπομπ Μάρλέι “΄Μικρή αγαπημένη, μη χύνεις δάκρυα…Παρατηρώντας τους υποκριτές/ Σμίγοντας με τους καλούς ανθρώπους που συναντούμε/ Καλούς φίλους που χάσαμε καθ΄οδόν/ Σε αυτό το μέγα μέλλον/ Δεν μπορείς να ξεχάσεις το παρελθόν σου/ Οπότε στέγνωσε τα δάκρυα σου, λέω”
Μπομπ Μάρλει, μετά τον θάνατο του λευκού πατέρα του ζει με την μαύρη μητέρα του σε Τενεκεδομαχαλά. Τον φωνάζουν μιγά. Υποχρεώνεται να γίνει Τuff Gong για να αντιμετωπίσει το μπούλινγκ που δέχεται. Δεν παύει όμως να δηλώνει: “Δεν είμαι μαύρος δεν είμαι λευκός είμαι ό,τι είμαι”.
Συνθέτης, τραγουδιστής, κιθαρίστας και ακτιβιστής. Γίνεται απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. Μα δεν παύει να τραγουδάει “Africa Unite”. Στη σύνθεση του “Redemption song” καταγράφει τους υπέροχους στίχους του:
“μόνο εμείς μπορούμε να απελευθερώσουμε το μυαλό μας”
Η Ρέγκε ένα κράμα σκα ρυθμ – τζαμακαϊνού ρυθμού, μπλουζ και ροκ. Μια νευρώδης και ράθυμη συγχρόνως μουσική είναι το όπλο του Τζαμακαϊνού Μπόμπ Μάρλέι κατά της καταπίεσης των μαύρων από τους λευκούς. Το χάδι του με την κιθάρα για τον έρωτα και την αγάπη. Γεννήθηκε σαν σήμερα 6 Φεβρουαρίου 1945. Η επέτειος της γέννησης του κηρύσσεται Εθνική εορτή της γης που τον γέννησε, της Τζαμάικα.
Καμιά φορά συλλογίζομαι μήπως ζω για να δω το λυκόφως των ανθρώπων. Μα, μέσα από το άγχος και την αγωνία που απελπίζει. Έρχεται ο Σύντροφος μου- Γρηγόρης Φαράκος αξημέρωτα παραπάνω από τις 4 δεν είναι, να βάλει στο cd- player: Νο woman, no cry.
