Κάποια φορά στην τηλεόραση είπα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο πως ευγνωμονώ τους γονείς μου που από πολύ νωρίς με πήγαν στο θέατρο και όχι στο γήπεδο, όπως κάποια άλλα παιδιά και ο Λευτέρης ενοχλήθηκε.

«Γιατί τί έχει το γήπεδο» μού είπε. Μια χαρά είναι, τού απάντησα, αλλά άλλο να συζητάς με τους συμμαθητές σου στο Βαρβάκειο για μια ωραία παράσταση που είδες και άλλο να αναλύεις τα γκολ τής Κυριακής. Και είναι αλήθεια ότι εγώ από τα δώδεκά κι ύστερα πήρα μεγάλη φόρα και είναι αμέτρητα τα σπουδαία και μεγάλα που έχω δει στο θέατρο ελληνικά και ξένα, πρόζας και μουσικά.

Όμως εδώ και κάποια χρόνια, τα προβλήματα τής όρασης με κρατούσαν μακριά από θεατρικές και μουσικές σκηνές. Ενημερώνομαι όμως από φίλους και φίλες που εμπιστεύομαι το γούστο τους. Με πολύ καλά λόγια μού μίλησαν λοιπόν για «Τα τραγούδια τής Σωτηρίας» στο Θέατρο τού Νέου Κόσμου, την παράσταση που αφιέρωσαν στην Σωτηρία Μπέλλου ο Δημήτρης Χαλιώτης και η Χριστίνα Μαξούρη που την υποδύεται και λέει τα τραγούδια της.

Όπως σάς είπα προσωπική γνώμη για την παράσταση δεν έχω, θεωρώ όμως την Χριστίνα που δεν είναι μόνο ηθοποιός αλλά και τραγουδίστρια από τις καλύτερες φωνές τής νεότερης γενιάς. Δια τού λόγου το αληθές, ιδού ένα μικρό τηλεοπτικό της δείγμα. Η Χριστίνα Μαξούρη τραγουδά την «Γκιουλμπαχάρ» τού Βασίλη Τσιτσάνη, που υπήρξε μεγάλη επιτυχία, όχι τής Σωτηρίας Μπέλλου, αλλά τής Μαρίκας Νίνου. Και τις δύο σάς θυμίζω, ο Τσιτσάνης τις είχε βγάλει στο τραγούδι στα μέσα και στο τέλος τής δεκαετίας τού ‘40. Μεγάλες φίρμες και οι δύο, ήταν μεταξύ τους σαν τον σκύλο με τη γάτα. Ξέχασα κάτι άλλο;

Α ναι! Η Γκιουλμπαχάρ όπως και η «Ζαΐρα», το «Θα πάω εκεί στην Αραπιά» ή η «Αλεξανδριανή φελάχα» τού Παπαϊωαννου και αρκετά άλλα εξωτικά, ανήκουν στα ρεμπέτικα τής φυγής, όπως τα ονόμαζε ο Μάνος Χατζιδάκις.