” Χαίρομαι που φεύγω με την εποχή μου”,Άγγελος Τερζάκης -Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου

Η “Μενεξεδένια Πολιτεία”, “Η πριγκίπισα Ιζαμπώ”,

στα πάνω ράφια της βιβλιοθήκης του πατρικού μας. Αργότερα, στο Πανεπιστήμιο, η Ευρυδίκη Κοντολέοντος,- Τί κρίμα! Δεν υπάρχουν θηλυκοί άνθρωποι – δασκάλες όπως αυτή!,- Μάς έβαζε, στο μάθημα της Traduction- μετάφραση από τα ελληνικά στα γαλλικά, να μεταγράφουμε κομμάτια από την “Πριγκίπισσα Ιζαμπώ”:{“Οι αναθεματισμένοι οι Φράγκοι έχουσι σπιρούνια από μάλαμα” είπε μεγαλόφωνα με σφιγμένα δόντια και φρύδια σμιχτά, ο παράδοξος καβαλάρης “κι εγώ ούτε καν σιδερένια”}.

Εύρισκε έτσι την ευκαιρία η ευαίσθητα πανέξυπνη εκείνη γυναίκα, μεσούσης της χούντας να μάς παραπέμπει σε επιφυλλίδες του συγγραφέα στο “Βήμα”,στις οποίες πάντα υπήρχαν αιχμές κατά της δικτατορίας.”Δολώματα για τον κανένα” θα τα έλεγε ο Ελύτης.

Αμέτι μου χαμέτι το ‘χα κι εγώ να χρησιμοποιώ στις τάξεις δολώματα του Άγγελου Τερζάκη. Διαβάζω πονήματα του και ό,τι τον αφορά . Στην Νέα Εστία βρίσκω του γιου του, συνθέτη Δημήτρη Τερζάκη, “Ο πατέρας μου”. Γράφει: “Πέρα από τις ιδεολογικές διαφορές που είχε ο πατέρας με ένα τέτοιο καθεστώς . Τον ενοχλούσε αφάνταστα η επικράτηση του στρατιωτικού πνεύματος ενός κόσμου που περιφρονούσε βαθύτατα. Μια μέρα μού λέει:”Χαίρομαι που φεύγω με την εποχή μου”-“Γιατί;” τον ρωτώ “Δεν βλέπεις;” απαντάει:”Ο κόσμος σκληραίνει, γίνεται όλο και πιο χυδαίος”. Άραγε τί θα σκεφτόταν αν μάς έβλεπε μ΄ένα κινητό στο χέρι”*. Αυτοσκοπό το ρόλεξ, τα ρεσόρ και τα….

Διερωτώμαι με τη σειρά μου. Διαφθορά, εκπεσμός και βούρκος. Κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες. Ή και θύτες μιας νέας φρίκης, με την ανεκτικότητα στον απανθρωπισμό και τα υποκριτικά, κατά συνθήκην, σούξου μούξου μας; Μάνα βράζει το τετράχρονο παιδί της, το οποίο παλεύει στο Νοσοκομείο να επιζήσει. Να επιζήσει πώς; Πού; και με Ποιους; Δεκατετράχρονη με την παρότρυνση του χαπακωμένου φίλου της, βάζει ποντικοφάρμακο στο γλυκό της μάνας της, με σκοπό να την δολοφονήσει. Το μετανιώνει, τρέχει και προλαβαίνει το κακό. Γυναίκες άγιες, παριστάνοντας τα θύματα, ώστε ευκολότερα να μπορούν να ποδηγετήσουν τα παιδιά τους, εξευτελίζουν καθημερινά τους άβουλους πατεράδες και τελικά τους δολοφονούν. Τους θάβουν και ως τεθλιμένες χήρες κλαίνε ασταμάτητα.

Πατεράδες κακοποιούν και βιάζουν, με βιασμό λογιώ – λογιώ, τα παιδιά τους, κορίτσια και αγόρια. Η, επί χρόνια συμβία τους, μυρουδιά δεν παίρνει. Αφού εκείνος, ό,τι κι αν κάνει, πάντα επιστρέφει σ΄εκείνην….!!! Τελικά, ο ένας νταής πίσω απ΄τον άλλον σφάζει σαν αρνί και τη σύζυγο του. Γυναικοκτονία η λεκτική εφεύρεση της εποχή μας. Γυναικοκτονία. Όχι ανθρωποκτονία. Ανθρωποκτονία εξακολουθεί να λέγεται όταν κτείνεις άνδρα. Όπως λέγαμε κάποτε (πολλοί το λένε ακόμα),έχω ένα παιδί και τρία κορίτσια.

Μέσα σε όλα αυτά σεισμοί! Πράγματα της Φύσης, ο Θεός δεν ανακατεύεται στην Φύση. Κι ίσως κάποια μέρα, σημειώνει ο Άγγελος Τερζάκης στο δοκίμιο του, “Το πάθος του απόλυτου: “Θα έρθουν κάποιοι που θα καταλάβουν πως είχε γίνει λάθος στην κατεύθυνση. Και τότε ο αστροναύτης του μέλλοντος, δε θα γελάει όπως τώρα επειδή δεν θα έχει συναντήσει στο ταξίδι του το Θεό”. Αλλά ο Θεός, ο οποίος μάς έφτιαξε κατ΄εικόνα και ομοίωσιν του, επειδή μάς έδωσε μυαλό, επίσης δεν ανακατεύεται που κάθε 4′ λεπτά χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν από την πείνα. Έτσι, διατείνονται οι οργανώσεις Action, Unicef και λοιπές που ζητούν απ΄όλα τα ΜΜΕ τον οβολό μας για τη σωτηρία ενός παιδιού! Η φιλανθρωπία οργανωμένα! Κρατείστε, φίλες και φίλοι, την λέξη-έννοια φιλανθρωπία, συγκρίνετε την με την αλληλεγγύη, και δείτε τις τιμές των προϊόντων στα ράφια των super market, και τις Λαϊκές αγορές. Όλες,μέρα τη μέρα αυξάνουν. Μόνο η ανθρώπινη ζωή παραμένει φτηνή. Πολύ φτηνή. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, γενοκτονίες παντού. Ιδιαίτερα όπου ο πόλεμος έχει το πάνω χέρι.

Κοντά σε όλα αυτά, η Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά την κατσάδα που τρώει από τον υπερατλαντικό εταίρο, φίλο και σύμμαχο, επαίρεται ότι αντιστέκεται στον Πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Τράμπ, ο οποίος πέταξε τα χάρτινα αντιαισθητικά (φευ!) καλαμάκια και επανέφερε τα πλαστικά. Περηφανεύεται ευρωπαϊκώς (sic) ότι από τα ευρωπαϊκα πλαστικά μπουκάλια, δεν φεύγει το πώμα από το μπουκάλι. Μένει κολλημένο στην μπουκάλα και μετά το άνοιγμα της πλαστικής φιάλης.

Την ίδια ώρα, ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Ικονίου Θεόκλητος με μια κατάπτυστη ανάρτηση του, τα βάζει με τη μάνα κ. Καρυστιανού και την ειρωνεύεται, γιατί περιμένει να επιστρέψει το παιδί της με το τρένο που πέρασε από τα Τέμπη. Ο χλευασμός του μητροπολίτη προκαλεί την παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Παρηγοριά. Πολύ απλά παραμυθία,έστω κι έτσι, άγιε πατέρα. Έστω κι έτσι! Όταν έχουν μπερδευτεί τα σώβρακα με τις γραβάτες. Δικαστική, Νομοθετική, εκτελεστική (κυρίως αυτή, γι αυτό ζητάει μονίμως την απόλυτη πλειοψηφία στις εκλογές) αντί να επιτελούν η καθεμιά, α ν ε ξ ά ρ τ η τ ε ς η μ ί α α π ό την ά λ λ η, το έργο τους, μπλέκονται σε μαλλιά κουβάρια.

Ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ ΟΜΩΣ. Ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ, όχι ο Μαρξισμός – Λενινισμός,(πάλι ο Ένγκελς ο νεροκουβαλητής εκτός), ιδεολογική βάση του καπιταλισμού. Με λίγα λόγια Ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ “Το Πιστεύω” υποτίθεται της κοινωνίας που ζει και βασιλεύει στα 2025. Καθ΄ολοκληρίαν, επιτέλους!Σ΄ έναν ελεύθερο κόσμο. Ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΗΣ. ΣΑΦΕΣΤΑΤΟΣ: ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΩΝ. Χώρια που ο Διαφωτισμός δεν θέλει μπερδέματα με θεούς, δαίμονες και ό,τι άλλο παρόμοιο.

Ξεστράτισα όμως από την ερώτηση: “¨Αραγε τί θα έλεγε ο Άγγελος Τερζάκης σήμερα;”.

Πιάνω το νήμα από την αρχή. Πάντα, μα πάντα, στον μονάκριβο μου γιο και στον μονάκριβο εγγονό μου, όσο μού επέτρεψαν οι περιστάσεις. Αλλά και με το νόμο, μιας και υπήρχε στο ένα και μοναδικό σχολικό εγχειρίδιο,διαβάζαμε στην τάξη το αριστουργηματικό δοκίμιο του Άγγελου Τερζάκη;”Τα παιδιά με τα κλωνάρια”. Το συζητούσαμε, κι ύστερα δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί, συμφωνούσαμε πως θα ήταν καταπληκτικό θέμα γραπτής ανάπτυξης, κεντράροντας από το παραπάνω κείμενο, στο απόσπασμα:” Πάει ο καιρός όπου ένα επιτήδειο μηδενικό απαιτούσε σεβασμό επειδή κατάφερε να σκαρφαλώσει σε μια καθέδρα. Όλο και περισσότερο, από δω κι εμπρός, ο διδάσκων θα κρίνεται, ο ηγέτης θα ελέγχεται, ο γονιός θα πρέπει να δείχνεται άξιος της αποστολής του. Η αντίληψη πως έτσι και κατόρθωσες να “φτάσεις” δεν έχεις πια για τίποτα να γνοιαστείς, ανήκει στην ιστορία”.

Τόσο ανάξια! Μάνα και δασκάλα.Τόσο ανάξια και αφελής. Ας το ομολογήσω οδεύοντας προς τα 80χρονα. Μέσα σ΄έναν κόσμο αλλοπρόσαλλο, όπου τα παιδιά ζητούσαν μια πράξη ζωής για να γευτούν το μέλι της ζωής και του έρωτα. Τη λύση από τον Οιδίποδα του αινίγματος της Σφίγγας: “Ποιο είναι το ζώο που…” Συζητούσα για “Τα παιδιά με τα κλωνάρια”.

Πολλές φορές μου έχει έρθει, Άγγελε Τερζάκη, τ΄Αη Γιαννιού, να κάψω πρώτα απ΄όλα απ΄τα βιβλία του σπιτιού μας τα δικά σου βιβλία. Να πηδάω πάνω απ΄τη φωτιά φωνάζοντας: ” Όχι άλλο! Όχι! Με ξεμάκρυνες εσύ, και οι όμοιοί σου απ΄ αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορώ και δεν θέλω να τον καταλάβω. Με μπουκώνει με αηδία”.

Κι όμως, κάθε φορά που πατάω στο κοιμητήρι τ΄Αναπλιού, δεξιά από την είσοδο του, το πρώτο λουλούδι το αφήνω σ΄εσένα. Σε ευχαριστώ λέω, και τραβώ προς τα πάνω.

~~~~~~~~

*Δημήτρης Τερζάκης, Ο πατέρας μου, Νέα Εστία τχ. 1718