” Φίλησε με θάλασσα προτού σε χάσω…”
Η μαγεία των λέξεων των ποιητών μας παρεμβαίνει στο διηνεκές ξεθωριάζοντας το σκούρο χρώμα της εποχής μας ,.Μιας εποχής που δεν έχουμε επιλέξει αλλά την αφήσαμε να υπάρχει…. Ας μην πέσουμε στο μαύρο γιατι το μαυρο δεν έχει πολλές αποχρώσεις και ας ακολυσουμε τον ποιητή που ΄΄εφυγε στην αρχή της Ανοιξης το 1996.
Στέκομαι σήμερα στον Νομπελλίστα μας Οδυσσέα Ελύτη γιατί μετράω τα χρόνια που έφυγε…και πάω σε παρελθόντα χρόνο για να ακούσω τον Ζακ Λακαρριέρ και να πιαστώ απο το σωσίβιο των λέξεων…
Από τον Ομηρο εως τον Ελύτη η ”Γραφή της Ρωμιοσύνης” .Αυτή η ατέλειωτη γλώσσα ,που είναι ίσως η μόνη στον κόσμο που μπορεί με δεκάδες διαφορετικές λέξεις να περιγράψει την ανατολή του ηλίου ,την αυγή, το ξημέρωμα! ”
ΑΧ΄ Αυτή η γλώσσα η ελληνική ! Μια και δεν την κατέχουμε ας ακούσουμε το σάλπισμα των λέξεων του Οδυσσέα ?Ελύτη.
Ισως αν εξαιρέσουμε τους Αναχωρητές / να μαι / ο τελευταίος ΄παίκτης /που ασκεί τα δικαιωματά του…/ενας Πανσέληνος που ζωγραφίζει/ενώ δεν υπάρχει Θεός…
Τι θα γίνει λοιπόν όταν/κάποτε λήξουν οι κοινωνικοί αγώνες/ όαν οι εφευρέσεις /αυτοαχρηστευθούν τα αιτήματα όλα/ ικανοποιηθούν…
Α μονάχα νάξερα/ μιαν ελευθερία πραγματική/που να μπορώ να την υμνώ χωρίς /να φαίνομαι αφελής ή Φαρισαίος...
” Φίλησε με θάλασσα προτού σε χάσω…” μια σκέψη για τους Κιμμερίους που δεν είναι άλλοι απο τους κατοίκους της Κριμαίας τους Ρώσους .Ας μην ξεχνάμε-όπως γράφει ο Κώστας Σταματίου το 1982- πως με τον Στάλιν και την Ουγγρική εξέγερση τέλειωνε και η ”Μαρία Νεφέλη”
Ας είναι…
..Τι σόι πολιτισμένοι θα΄ μασταν/ αν ο νούς μας δεν πήγαινε ολοένα στην /Κιμμερία τη δύσμοιρη/ που κατάντησε στα χρόνια μας/να να θεωρείται λέει κι αξιοζήλευτη…
έχω μπει για τα καλά μέσα στο ναρκοπέδιο / δι ο και δεν φοβάμαι να μιλήσω!!!
