B ό λ τ α με τ ι ς φ ί λ ε ς μ ο υ -Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου

22 Μαρτίου 2025
12:00 πμ

B ό λ τ α με τ ι ς φ ί λ ε ς μ ο υ

Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου

Α, όχι! Αύριο 21 του Μάρτη. Δεν μπορώ.Πρώτη Ημέρα της Άνοιξης, Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης. Δεν μπορώ! Θα πάω βόλτα με τις φίλες μου.

Η “Τρελή της διπλανής πόρτας” όπως αυτοσυστήνεται. Η Άλντα Μερίνε, η ποιήτρια της τρισεύγενης ιταλικής γης. Πριν καλά- καλά χαιρετίσει θα αρχίσει¨:

” Η μάνα μας είχε μια ποδιά

και για τη σχόλη και για τη δουλειά

μ΄αυτήν παρηγοριόταν όταν ζούσε, όσο ζούσε

Σε αυτήν την ποδιά ξαναστηλονόμαστε κι εμείς.

Δόθηκε στους ρακοσυλλέκτες

μετά το θάνατο της.

Αλλά, ένας άστεγος

αναγνωρίζοντας τη μάνα σ΄αυτήν,

την έφτιαξε μαλακό προσκεφάλι

για τη δική του ζωντανή κηδεία”*

Μισή άγια, μισή πόρνη, την αποκαλούν. Άλλοι έτσι, άλλοι αλλιώς. Μα, όλοι συμφωνούν: Ολόκληρη ερωτικός σπασμός. Έρωτας Θύελλα κ α ι του Μοντιλιάνι. Η Ρωσίδα Άννα Αχμάτοβα δε θα της χαριστεί. Μου λες, Άλντα, ότι:

”Θα λυώσω μακριά από επίσημο ύμνο;

Μη μού απονέμεις, μη μού απονέμεις.

Μη μού απονέμεις

ένα διάδημα από μέτωπο νεκρού.

Σύντομα θα χρειαστώ μια λύρα,

αλλά σαν του Σοφοκλή, όχι σαν του Σαίξπηρ,

αφού στο κατώφλι ορθώνεται η Μοίρα”**

Η Μοίρα! Οι κάτοικοι του τόπου του ελληνικού,- oι μ ό ν ο ι στη γαλάζια γήϊνη σφαίρα,- που έχουν την ευφυϊα για να κάνουν συναντιλήπτορες τους θεούς στις χαρές και στις λύπες, να τους κατεβάσουν δίπλα τους, στον Όλυμπο. Γιατί μόνο ό,τι μπορείς εσύ να αγγίξεις, τρυπώντας το δάχτυλο σου, ώσπου να στάξει η σταγόνα αίμα, μπορεί και να σε κάνει να βρεις μέσα σου την ηχώ “Της αγάπης”*** της Διαλεχτής Ζευγώλη:

“Πέρασε κι έσβησε το χτες και πάει με τ΄άλλα τα σβηστά,

κι εξέφτισε το σήμερα σα ρόδο απάνω στο κλωνί,

το αύριο, το μεθαύριο,μοιάζουνε βλέφαρα κλειστά,

που των ματιών δεν ξέρουμε: μαύρο το χρώμα για ουρανί;”

Λόγια! Λόγια που με το ερωτηματικό της Σφίγγας: “Μαύρο το χρώμα για ουρανί” μπερδεύονται. Λαχτάρα κι αγωνία η φωνή “Της συνέχειας” της Ζωής Καρέλλη μπαίνει ορμητική στις φλέβες.

“Εχτύπησε ξανά,

εσήμανε ξανά

-δεν περιμένει ο θάνατος!

Απέξω απ΄ το σώμα μου

το περιμένει ο θάνατος!

Γρήγορα-γρήγορα, φεύγουμε,

απερχόμαστε,

παρερχόμαστε!

Κανένας,λοιπόν, δε θα μείνει

να μαρτυρήσει;

Κανένας δεν απομένει να πει

σ΄αυτούς που έρχονται;