Συγχωρείστε με για την μεροληψία μου αλλά για να μπω στην ατμόσφαιρα της Επανάστασης του 1821 οχι μόνο στις επετείους ,ακολουθώ όποια στοιχεία που προσδιορίζουν και που στοιχειοθετούν την προσωπικότητα του Γέρου του Μωριά. .Και όχι δεν μιλάω ,γιατί απο τα 14 του χρόνια δεν άντεχε στη στράτα του να δει Τούρκο και στα 17 του είχε γίνει οπλαρχηγός. Αλλά στο κυνηγητό που ακολούθησε τη ζωή του απο…συμπολεμιστές του και απο τις πρώτες συνελεύσεις που γινόντουσαν σε περιβόλια -Νέα Επίδαυρο -Μέγαρα -Ερμιόνη -Τροιζίνα -ανάλογα με τις περιστάσεις ,γιατι δεν υπήρχαν κτίρια που να στεγάζουν . τους εκατό πληρεξούσιους του Λαού.Και για να σας αναφέρω την ανασφάλεια αλλά και τον φθόνο στο πρόσωπο του Κολοκοτρώνη πιάνομε απο τα γραπτά του Τρικούπη που περιγράφει
:’ ‘Ο οπλαρχηγός Ηπειρώτης Κίτσος ελθών εις το μέσον (της συνελεύσεως) βαστών και σείων κατα πρόσωπον του Κολοκοτρώνη κλάδον δένδρου τόν ύβρισεν ως άναδρον και μηδαμινόν. .Αγανακτήσαντες οι Πελοποννήσιοι εφώναξαν ”εις τα όπλα” ”Εις τα ΄’οπλα” φώναξαν και οι Στερεοελλαδίτες και διηρέθησαν σε δύο στρατόπεδα.”
Σε μια Ελλάδα ζαλισμένη απο την..Ελευθερία,Απο τους ποντικούς και πονηρούς της εξουσίας και των ευκαιριών, και απο εκείνους, που δεν έδωσαν ουτε μια ρανίδα αίματος για την επανάσταση, Αυτοί κατηγόρησαν τον Κολοκοτρώνη για εσχάτη προδοσία εναντίον του ανήλικου βασιλέως Οθωνα. Ο Κολοκοτρώνης ρίχτηκε στις φυλακές του Ιτς Καλέ του Ναυπλίου, στις 7 Σεπτέμβρη του 1833. Ο ίδιος ο Γέρος του Μοριά (που είχε φτάσει τα 63 του χρόνια), έγραψε αργότερα στα απομνημονεύματά του (όπως τα υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη):
“Μ’ έβαλαν έξι μήνες μυστική φυλακή, χωρίς να δω άνθρωπο εκτός του δεσμοφύλακα. Δεν ήξερα τι γίνεται για έξι μήνες, ούτε ποιος ζει, ούτε ποιος πέθανε, ούτε ποιόν [άλλον] έχουν στη φυλακή. Για τρεις μέρες δεν ήξερα πως υπάρχω, μου φαινόταν σαν όνειρο. Ρωτούσα τον εαυτό μου αν ήμουν εγώ ο ίδιος ή άλλος κανένας. Δεν ήξερα γιατί μ’ έχουν κλεισμένο. Με τον καιρό μου πέρασε απ’ το νου, πως ίσως η Κυβέρνηση, βλέποντας την υπόληψη που ’χε ο λαός προς εμένα, με φυλάκισε για να μου κόψει την επιρροή. Ποτέ δεν πίστεψα πως θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης το (1838) στην Πνύκα σ΄ ομιλία του για την σημασία της ενότητας του Εθνους είχε πει:
Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «Πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;», αλλά ως μία βροχή έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας και όλοι (και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι) εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.
«Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους».
«Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα, παρά να με σκότωναν δίκαια»!
«Όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μήτε πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνάμε. Μόνο ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε. Και μην ελπίζεις πως τη γη μας θα την κάνεις δική σου, βγάλ’ το από το νου σου».
«Οι Έλληνες είναι τρελλοί, αλλά έχουν Θεόν φρόνιμον»
Και για τους παγοπόντιδες και εκμεταλλευτές του Εθνυς είχε πει: Εξω απο εδώ Εσμιξε η γούνα με την κάπα!.
