Ε γ ώ, δ ε ν τ ρ ο μ ο κ ρ α τ ο ύ μ αι!
Γράφει η Ευτυχία Καρύδη ΦαράκουΛίγο πιο πάνω από την Πανεπιστημιακή Πνευμονολογική Κλινική του Σωτηρία βρίσκονται μαρμάρινες πλάκες με πολλά ονόματα, δολοφονημένων κατά μήνα από το 1947 και έως το 1952. Άλλος τις προσπερνά, άλλος αδιαφορεί, Άλλοι δεν ξέρουν τί τούς γίνεται.
Εκτελεσμένοι εκεί, ξημερώματα της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952 κ α ι οι κομμουνιστές: Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος, Νίκος Μπελογιάννης. Ούτε οι Ναζί δεν εκτελούσαν γιορτές και σχόλες. Φαίνεται ότι οι εκτελεστές τους θέλανε να δείξουν πως το σπηλαιόβιο θηρίο έχει χάσει μόνο την ουρά του, αν την έχει χάσει σε όλους κι αυτή.
Μικροκαμωμένη, στητή. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, περνάει την πόρτα του κήπου του Σανατορίου, ο έρωτας του Νίκου Μπελογιάννη και μάνα του γιου τους, Έλλη Παππά. “Δεν θέλω να μην εκτελεστώ επειδή είμαι γυναίκα. Θέλω να είμαι δίπλα στους συντρόφους μου”, φωνάζει στους στρατοδίκες τους. Οι γαλονάδες της αρετής της πυγμής, εξαντλούν τη “μεγαθυμία”τους και δεν την εισακούουν,
Πριν φτάσει στις μαρμάρινες πλάκες , αφήνει ένα ματσάκι με φρέζες στο κτίριο, απ΄όπου βγαίνει ο φθισικός βήχας της Μαρίας Πολυδούρη. “Τί γυναίκα!”λέει η Έλλη και προχωρεί, στο πλάι της Πανεπιστημιακής Πνευμονολογικής Κλινικής, όπου ακουμπάει κρίνα του αγρού.
Με δάκτυλα βιαστικά φυλλομετρώ της Έλλης Παππά: “Δουλειά της Φυλακής”. Για σκέψου! Είχαν βέβαιο το θάνατο κι αυτοί θεράπευαν τη ζωή. Ποιήματα, σκέψεις φιλοσοφικές, λογοτεχνικές, ανθρώπινες, ερωτικές πάνε κι έρχονται στις γραμμές της.
Ένα δυνατό γέλιο ακούγεται. Ρωτάω την Έλλη αν είναι αληθινό. “Και, βέβαια, είναι. Πώς θα ΄ταν δυνατόν, αλλιώς;”, μού λένε τα μάτια της που λάμπουν. “Μια μέρα, στις φυλακές Καλλιθέας. Ο δεσμοφύλακας πετάει στον Νίκο εφημερίδες” φωνάζοντας:
—Ορίστε! Για να μη λέτε ότι σας τρομοκρατούμε.
Ο καγχασμός του Μπελογιάννη περνάει τραγούδι, από κελί σε κελί.
— Εγώ δεν είπα π ο τ έ ότι με τρομοκρατήσατε. Γιατί εγώ δ ε ν τ ρ ο μ ο κ ρ α τ ο ύ μ α ι.
