«Το Παρίσι του Σουλειμάν” του Μπορίς Λοζκίν   Κυνηγώντας το … άσυλο-Της Δέσποινας Μακρινού

Souilemanphoto
Facebook
Twitter
LinkedIn

«Το Παρίσι του Σουλειμάν” του Μπορίς Λοζκίν

 

Κυνηγώντας το … άσυλο

Thumbnail 8 3 169x300

Της Δέσποινας Μακρινού

 

Στο κυνήγι για μιά καλύτερη ζωή, ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ένας Μαύρος μετανάστης απο τη Γουινέα – Κονακρί, μας μεταφέρει σε ένα διεθνές καθεστώς ακραίας και απάνθρωπης συμπεριφοράς, για την χορήγηση πιστοποιητικού ασύλου, για μιά βεβαίωση ύπαρξης.

 

Η Γουινέα – Κονακρί, γαλλική αποικία απο το 1890, επέλεξε το 1958 επί Ντε Γκώλ, την ανεξαρτησία της βάζοντας τέλος στην γαλλική βοήθεια.

Η χώρα, σύμφωνα με τελευταία στοιχεία της Διεθνούς Διαφάνειας, είναι απο τις πρώτες χώρες σε παγκόσμιο επίπεδο, στη διαφθορά.

Απο αυτή την διεφθαρμένη χώρα, στην οποία τα δημοκρατικά δικαιώματα καταβροχθίζονται απο τους συνεχείς εμφυλίους και τις δικτατορίες, ξεκίνησε ο νεαρός Σουλειμάν την αναζήτηση για μιά καλύτερη ζωή.

Για μιά καλύτερη ζωή για τον ίδιο και την άρρωστη μητέρα του.

Η ιστορία μπορεί να είναι αποτέλεσμα μυθοπλασίας, κινηματογραφικής αφήγησης, ωστόσο δεν απέχει πολύ απο την πραγματικότητα, που βιώνουν εκατομμύρια μετανάστες στην Ευρώπη και την Αμερική.

Ο Σουλειμάν Σαγκαρέ, φτάνει στη Γαλλία, μετά απο φρικτές εμπειρίες στο ταξίδι του ( βασανιστήρια, φυλακές, πείνα, κλπ) και αναζητά συμπαράσταση, απο τους συμπατριώτες του, που βρίσκονται ήδη εκεί. Ελπίζει να καταφέρει να εξασφαλίσει το περιβόητο πιστοποιητικό, που θα τον βγάλει απο την παρανομία και θα του επιτρέψει να εργαστεί.

Βρίσκει δουλειά ως ντελιβεράς χρησιμοποιώντας τον κωδικό κάποιου άλλου. Με τη βοήθεια ενός κοινωνικού λειτουργού εξασφαλίζει ένα ποδήλατο για τις μεταφορές. Εργάζεται ατέλειωτες ώρες και το βράδυ μένει σε ένα κοινόβιο, για τους μετανάστες και πρόσφυγες.

 

Το Παρίσι – και δυστυχώς όχι μόνο το Παρίσι –  δεν είναι καθόλου φιλικό και φιλόξενο. Τραυματίζεται από έναν απρόσεκτο οδηγό, οι παραδόσεις του καθυστερούν, τα παράπονα των πελατών πολλαπλασιάζονται, το αφεντικό του αρνείται να τον πληρώσει.

Ο ρατσισμός και η αστική αγένεια επιδεινώνουν τη ζωή του. Ωστόσο ελπίζει …

Η τελική συνέντευξη στο Κέντρο Ασύλου είναι το πιο συγκλονιστικό στιγμιότυπο στην ταινία.

Η συνέχεια επί της οθόνης !

 

 

 

 

 

Σ

Σχετικά Άρθρα