“Α ρε μάνα μόνο εγώ ξέρω πόσο μου λείπεις”
Της Δέσποινας Μακρινού
Ημέρα της Μητέρας 11 Μαίου 2025
“Και ένα τέταρτο μητέρας αρκει για δέκα ζωές και πάλι κάτι θα περισσέψει, που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου”. (Οδ. Ελύτης).
Ήταν το τελευταίο απο τα έξι παιδιά μιάς πολυπληθούς οικογένειας. Γεννήθηκε λίγο πριν απο τον πόλεμο, μεγάλωσε μέσα στην Κατοχή. Οι δυσκολίες πολλές. Τα μεγαλύτερα αδέλφια ξενητεύτηκαν για να επιβιώσουν. Έμεινε το στερνοπούλι να προσέχει τους γονείς. Ανέλαβε υποχρεώσεις περισσότερες, από ότι επέτρεπε η ηλικία της.
Στο χωριό δεν μπόρεσε ποτέ να ζήσει και να χαρεί τη νεότητα. Στα 22 παντρεύτηκε, χωρίς δικαίωμα άρνησης.
Στα 24 έγινε μητέρα. Ο σύζυγος ταξίδευε. Δύο, τρία ακόμη και πέντε χρόνια μοναξιάς και απομόνωσης. Τα ταξίδια μακρόχρονα και οι δουλειές δύσκολες.
Το παιδί και η οικογένεια της, ήταν οι μόνες της ασχολίες. Η ζωή στο χωριό δεν επέτρεπε ευχάριστα διαλείμματα. Η επικοινωνία με το καράβι δύσκολη. Τα γράμματα η μόνη ένδειξη ζωής.
Στο ενδιάμεσο ενός μπάρκου, απέκτησε και το δεύτερο παιδί.
Μάνα και πατέρας για δεύτερη φορά.
Τα καθήκοντα ορισμένα. Ο πατέρας στη θάλασσα, η μητέρα στη μητρότητα.
Δύσκολα χρόνια. Δύσκολες εφηβείες. Δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές.
Μία οικογένεια χωρισμένη στα δύο. Αυτή είναι η ζωή του ναυτικού. Αυτή και ακόμη πιο δύσκολη η ζωή της γυναίκας του. Δύσκολη η ανατροφή των παιδιών.
Το ένστικτο της προστασίας, αλλά και της κάλυψης της πατρικής στέρησης μεγάλο.
Τα βράδια προσευχή και ευχές για ήρεμες θάλασσες, υγεία και γρήγορη επάνοδο.
Η παρουσία του πατέρα, μόνο στις αναφορές και τα όνειρα.
Η μητρική αγκαλιά κάλυπτε το διπλό ρόλο της απουσίας.
Προσωπική ζωή δεν υπήρχε. Διασκέδαση απαγορευόταν ρητά. “Δεν μπορεί να σκυλοπνίγεται εκείνος και εσύ να διασκεδάζεις” ήταν η καθημερινή επωδός.
Η αναμονή της επιστολής βασανιστική, ιδιαίτερα για τα δύσκολα ταξίδια.
Τα παιδιά μεγάλωσαν. Παντρεύτηκαν. Έγινε γιαγιά. “Τα παιδιά των παιδιών μου δυό φορές παιδιά μου” έλεγε. Αφοσιώθηκε στα εγγόνια. Ο πατέρας μετά απο 35 χρόνια και τρία ναυάγια κατάφερε να βγεί στη σύνταξη.
Η γιαγιά, μητέρα για ακόμη μία φορά, ζούσε και μεγάλωνε τα εγγόνια της.
Ο πατέρας για πρώτη φορά βίωνε την παιδική ηλικία ενός παιδιού.
Ήταν ευτυχισμένοι μαζί.
Έως ότου ο πατέρας αρρώστησε. Τίποτα παράξενο για ναυτικό.
Σε λίγα χρόνια πάλι μόνη της, για να συνεχίσει τη δύσκολη ζωή της μητρότητας, της γιαγιάς πλέον.
Η αρρώστια δεν την άφησε να χαρεί περισσότερο. Λίγα χρόνια μετά έφυγε απο τη ζωή.
Ήταν όλοι γύρω της. Τα παιδιά, τα εγγόνια, τα ανήψια, οι λοιποί συγγενείς. Έφυγε με έναν μεγάλο τελευταίο ανεσταναγμό. Τα τελευταία λόγια της ήταν “να προσέχετε”.
Αυτή ήταν η αληθινή ιστορία μιάς γυναίκας ναυτικού απο το νησί .
Μιάς μάνας που έζησε με έναν και μόνο σκοπό “να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά της”.
Να καλύψει τρυφερά και με ανιδιοτέλεια τα “σπλάχνα” της.
Α΄ ρε μάνα μόνο εγώ ξέρω πόσο μου λείπεις!
