Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου Δεν μού αρέσει να μιλάω για τον θάνατο, όσο κι αν ξέρω πως επιβεβαιώνει τη ζωή. Μα, λίγες μέρες πριν, ο Λαμιώτης φίλος Λουκάς Αναγνωστόπουλος με προκάλεσε:”Μπέσα, για μπέσα. Ποια ήταν η άποψη του Φαράκου για τον Άρη Βελουχιώτη;”
Ο πατέρας μας έλεγε ότι όταν διαδιδόταν: “Ο Άρης στην Αθήνα! Όλη η μενεξεδένια πολιτεία ριγούσε να πάει σύρριζα στον άνεμο”.
Ο γιος μου, ως δικαστικός αντιπρόσωπος, έχοντας γνωρίσει την Ελλάδα απ΄την μια εσχατιά της ως την άλλη. Επιστρέφοντας απ΄ την Λαμία, είπε:”Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι αυτοί είναι στητοί, όρθιοι, φιλόξενοι γεμάτοι, γιατί από δω πέρασε ο Άρης. Ή εάν ο Άρης γεννήθηκε εδώ γιατί τέτοια είναι η φύτρα του τόπου”.
Όσο για τον Γρηγόρη Φαράκο, το βιβλίο του “Άρης Βελουχιώτης- Το χαμένο Αρχείο” έτσι το κλείνει:
“Αλλά γιατί ο Άρης;
Γιατί τη θέση των αδιάφθορων που προπηλακίστηκαν και διαγράφηκαν δεν θα την πάρει ποτέ κανένα Πρεζίντιουμ, κανενός ιερατείου.
Γιατί οι ήρωες αυτοκαταστρέφονται ή δολοφονούνται, δ ε ν ηττώνται.
Γιατί στο καταφύγιο του ασυμβίβαστου δεν χωρούν έτοιμες συνταγές, προγράμματα και εντολές.
Γιατί αβοήθητος, ηρωικά αναδιπλωμένος, με ηθική συνέπεια θα συγκλονίζει.
Γιατί η ζωή του μιλάει δίχως συνήγορο για λογαριασμό όλων μας.
Άμποτε να μαθαίναμε, τουλάχιστον, να αναρωτιόμαστε και να ανησυχούμε…”
16 Ιουνίου το τάγμα εθνοφυλάκων του Βόιδαρου αποκεφαλίζουν τους δολοφονημένους (?) στην Μεσούντα της Άρτας, Άρη Βελουχιώτη και τον συναγωνιστή του Τζαβέλα. Μεταφέρουν τα κεφάλια τους και, γλεντοκοπώντας, τα επιδεικνύουν στο χωριό Μυρόφυλλο και κατόπιν στα Τρίκαλα, όπου και τα κρεμούν σε φανοστάτη της πόλεως
16 Ιουνίου 1963 η Ρωσίδα -Σοβιετική Βαλεντίνα Τερεσκόβα είναι η πρώτη γυναίκα που, στο όνομα κάθε θηλυκού ανθρώπου όπου γης, κάνει το πρώτο διαστημικό ταξίδι στα άστρα.
Τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη μας ζωή…
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση
