Ο φόβος του πολέμου : Ένα νέο είδος εχθρού
Της Δέσποινας Μακρινού
Ο φόβος, το συναίσθημα της ανησυχίας, του άγχους, του τρόμου, για το αύριο για τη ζωή.
Ο φόβος του πολέμου! Ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, που είναι πλέον ορατό στο διστοπικό γειτονικό περιβάλλον, απο τον καπνό του “σπιτιού” που καίγεται.
Ο φόβος του πολέμου, που δεν ανήκει πλέον στη σφαίρα του ασυνείδητου. Είναι ένα νέο είδος εχθρού στη ζωή μας.
Ο πόλεμος, οι βομβαρδισμοί, τα συντρίμια, τα χιλιάδες ανώνυμα θύματα.
Οι άμαχοι! Χωρίς όνομα!
Αυτοί που αναφέρονται μόνο ως λάφυρα, ως επιτυχίες. Μεμονωμένες ζωές που ενταφιάζονται ως “αύξων αριθμό”.
Χωρίς διακριτικά, χωρίς όνομα, σε ομαδικούς τάφους.
Ο φόβος του πολέμου, που φέρνει το θάνατο σε νεογέννητα, σε παιδιά, στα παιδιά τους. Αποτυπώνοντας τον τρόμο ως μοναδική προσλαμβάνουσα στη σύντομη ζωή τους.
Ατυχες ζωές, που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν.
Και όλα αυτά για μία διαστρεβλωμένη και θανατηφόρα ματαιοδοξία. Μία αλαζονική υπεροχή. Μιά επιτηδευμένη θρησκόληπτη πίστη!
Στο όνομα της οποίας οι πράξεις δικαιολογούνται και δικαιώνονται.
Ο φονταμενταλισμός. Η βίαιη, ακραία και επικίνδυνη μορφή έκφρασης της πίστης.
Το όχημα των πιο τρομακτικών και αιμοβόρων οικονομικών συμφερόντων. Το μέσον για την πιο “ανθρώπινη” προσέγγιση των μεγαλύτερων εγκλημάτων σε όλο τον πλανήτη.
Η “τέρψη” των τραστ της πιο θνησιγεννούς και ταυτόχρονα κερδοφόρας παραγωγής προιόντων, της πολεμικής βιομηχανίας.
Ο φόβος του πολέμου! Είναι δυστυχώς το κυρίαρχο συναίσθημα των ημερών. Για το κακό που πλησιάζει, γι αυτό που ζούμε, γι αυτό που “δεν” μπορούμε να ανατρέψουμε. ‘Η μήπως μπορούμε?
