Οτι και να λέμε και όποιο διαφορετικό πολιτικό δρόμο και ν΄ ακολουθήσαμε σύμφωνα ο καθένας με την ιδεολογία του , εκείνες οι στιγμές ,εκείνο το βράδυ , που ζήσαμε με την πτώση της Χούντας ήταν συγκλονιστικές. Τουλάχιστον εγώ δεν έχω ξαναζήσει.
24-7-74
Οι ΕΣΑτζίδικες αλυσίδες έπεφταν απο την εφημερίδα ”Βραδυνή”,που εργαζόμουνα. Ημουνα το κοριτσάκι που έκρυβε τις επιστολές Καραμανλή απο το Παρίσι εως οτου δημοσιευθούν στο πρωτοσέλιδο. Ετσι εκείνο το ιστορικό βράδυ, βρέθηκα στο Αεροδρόμιο για να παραδώσω την πρώτη έκδοση με τον τίτλο ”Ερχεται…” Εκείνο το βράδυ δεν υπήρχε ο μικρόκοσμός μας. Ολη η Ελλάδα ενωμένη κάτω απο τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Πέρασα στο χώρο της προσγείωσης με τον εκδότη μου Τζώρτζη Αθανασιαδη τον Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Μιλτιάδη Εβερτ. Απο την εφημερίδα στην Πειραιώς μέχρι το αεροδρόμιο ο κόσμος με κεράκια αναμμένα στους δρόμους δεν φώναζε παραληρούσε. Ανεβασμένη πάνω στο αυτοκίνητο του νομικού συμβούλου της εφημερίδας κ. Παπασταθόπουλου να κραδαίνω το πρωτοσέλιδο και οταν ο κόσμος μας αντιλαμβανόταν φώναζε ”Βραδυνή” ”Βραδυνή” Ερχεται Ερχεται ο Καραμανλής.
Εκείνο το βράδυ ηταν και το τελευταίο που οι ”συνδαιτημόνες” μου με τίμησαν για την πορεία και την εχεμύθεια μου στα δύσκολα. Μετά ανακάλυψαν οτι ειχα πάρει τον κακό δρόμο αφου ειχα περάσει στην κόκκινη λεωφόρο….Και τι ειρωνεία η διαφοροποίηση δεν ήρθε απο τον εκδότη μου και απο τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή αλλά απο κάποιους δημοκράτες ”συναδέλφους” που στην διάρκεια της Χούντας ,απο το 1971 που πέρασα, εγώ τουλάχιστον στο χώρο, της Δημοσιογραφίας τους τρέμαμε…
Ας είναι…
