ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Ταμένος να μεταβάλλει τους αγώνες
των ιδεών σε πράξεις
Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου“Κλαίτε διότι επισκέφτηκα το Ισραήλ! Δεν με ρωτήσατε όμως τί είδα στο Ισραήλ. Στο Ισραήλ είδα κοντούς ψηλούς, ξανθούς μελαχρινούς. Είδα ανθρώπους. Άνθρωποι άλλοι για τον πόλεμο, άλλοι για την Ειρήνη. Σεις πρέπει να πάρετε μαζί σας τους ανθρώπους της Ειρήνης”. Την επαύριο συναντάται με την PLO -Palestine liberation Organization- Οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ο Αραφάτ τού εξομολογείται πως πολλοί νέοι Παλαιστίνιοι ήθελαν να τον λιντσάρουν επειδή είχε δώσει συναυλία στο Ισραήλ με το “Μαουτχάουζεν”. Όταν τον άκουσαν, άφησαν τις πέτρες καταγής.
Από τότε, 1972 πολλές φορές, έγινε άτυπος μεσολαβητής για την Ειρήνη μεταξύ Παλαιστίνης Ισραήλ.Το 1981 όταν ο Γιασέρ Αραφάτ έρχεται στην Ελλάδα τού προτείνει να γράψει τη μουσική για τον Εθνικό Ύμνο Παλαιστίνης. Προικισμένος με το τάλαντο να διεισδύει στη συλλογική ψυχή, ένα χρόνο αργότερα στην Βηρυτό, σ΄έναν τεράστιο υπόγειο χώρο που αποτελούσε την Βουλή των Παλαιστινίων παρουσιάζει τον Ύμνο του, που έχει πλέον και την έγκριση της επίσημης Παλαιστινιακής Αρχής.
Φέτος, 2025, στην Ζάτουνα της Γορτυνίας, τόπο εξορίας του,100 χρονών πια. Παρών με τα παιδιά και τα εγγόνια του διευθύνει ξανά, ενώ η 75μελής χορωδία Βέροιας τραγουδάει τον Ύμνο της Παλαιστίνης. Είναι μια ακόμη μάχη του ενάντια στην πολύμορφη βαρβαρότητα των καιρών για να μη χαθεί η ανθρωπιά. Έτσι κάνει πάντα.
Τον Αύγουστο του 1982, και χ ω ρ ί ς να έχει προκαλέσει η Χαμάς, συμβαίνει κάτι φρικιαστικό. Ισραηλινά στρατεύματα εισβάλλουν στον Λίβανο και μπαίνουν στην Βηρυτό. Φαλαγγίτες (ντόπιοι συνεργάτες των ισραηλινών), παραστρατιωτικές οργανώσεις υπό την ανοχή, αν όχι την παρότρυνση, του ισραηλινού στρατού επιδίδονται σε θηριωδίες κατακρεουργώντας αμάχους στα προσφυγικά στρατόπεδα Παλαιστινίων και Λιβανέζων στις γειτονιές Σάμπρα και Σατίλα, που είχαν αποκλειστεί από ισραηλινές δυνάμεις. Οι εισβολείς είχαν αναγκάσει τους αμάχους να βγουν από τα σπίτια τους ή εισέβαλαν σ΄αυτά και τους έσφαζαν.Η σφαγή, οι βιασμοί και οι επιθέσεις διήρκεσαν δύο μερόνυχτα. Τα θύματα έφτασαν τις 3,5 χιλιάδες.
Παρά τις αντίξοες συνθήκες και τις παροτρύνσεις να μην διακινδυνεύσει. Εκείνος αρνείται να μείνει αμέτοχος. “Δεν σάς στέλνουμε έναν άνδρα, σας στέλνουμε ένα ολόκληρο Σύνταγμα” βροντοφωνάζουν οι μαχητές του μαρτυρίου και της Ελευθερίας.
Στο σχολείο Ζάτουνας, Μουσείο -τέμενος Μουσών Εκείνου, τώρα πια. Στην αίθουσα όπου παραμένουν τα παλιά ξύλινα θρανία με τα ενσωματωμένα καθίσματα, τα παιδιά γράφουν στα τετράδια τους νότες και στίχους. Μόλις ακουστεί το κουδούνι, τρέχουν στην αυλή τραγουδώντας.
“Τέτοια λεβεντιά, δεν ξανάδα πια.
Με το θάνατό τους υψώνουν τ΄άστρα”
~
Γιώργο Παπαπέτρου, σύντροφε, φίλε, πέρασες, νομίζω, το 1982 κι εσύ με τον Μίκη στην Κόλαση. Σε κερνάω κ α ι γι αυτό φιλιά, και δεν είναι προβοκάτσια…
