Φθινοπωρινή συναισθηματική διαταραχή
Της Δέσποινας Μακρινού
“Ολα τελειώνουν και μόνο το φθινόπωρο παραμένει αίωνια νέο, σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα”.
Αιώνια νέο σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα, ο οξυμωρος χαρακτηρισμός στην ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη. Αιώνια νέο σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα. Σαν την λυπημένη μας διάθεση, που αναζητά διέξοδο και ευεξία στις αναμνήσεις της προηγούμενης εποχής .
“Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο” γυρίσαμε πάλι τους δείκτες του ρολογιού, γυρίσαμε πάλι στη νύχτα, στη μοναξιά του σπιτιού, στην ρουτίνα της καθημερινότητας.
Γυρίσαμε και είδαμε τον συννεφιασμένο ουρανό, νοιώσαμε το δροσερό αεράκι και αλλάξαμε διάθεση.
Περάσαμε σε μία άλλη διαφορετική συναισθηματική κατάσταση, σε μιά μελαγχολία σε μιά μεταβολή των ψυχικών μας αντιστάσεων, χωρίς αυτό να είναι και απόλυτα κακό.
“Άκου στα δέντρα πένθιμα πως τρίζουνε τα φύλλα,
μηνάνε το φθινόπωρο. Δες, τ’ ουρανού το χρώμα
το θόλωσαν τα σύννεφα” (Μαρία Πολυδούρη
Η συναισθηματική διαταραχή, που εμφανίζεται με διαφορετικό πρόσωπο την κάθε εποχή, είναι μία θεμιτή μεταβατική διαταραχή, που συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους του πολιτισμένου κόσμου ( οι άνθρωποι των χωρών του Τρίτου λεγόμενου Κόσμου, δεν έχουν την πολυτέλεια αυτοί και το καταλαβαίνουμε πολύ καλά όλοι).
Τα συμπτώματα στην κλίμακα των συναισθημάτων είναι θλίψη, αίσθημα απελπισίας, κατάθλιψη, δυσκολία συγκέντρωσης, απόρριψη, εκνευρισμός.
Οταν “τα φύλλα πέφτουν λες από ψηλά, σαν να ξεράθηκαν οι κήποι τ’ ουρανού· πέφτουν με μι’ άρνηση στο στόμα του κενού. Και μες στη νύχτα πέφτει η Γη βαριά, από τ’ αστέρια προς τη μοναξιά. Όλοι μας πέφτουμε. Το χέρι αυτό που γράφει. Δες, όλα γύρω χάνονται στα βάθη. Είναι όμως Κάποιος που την πτώση αυτή στα δυο του χέρια στοργικά τη συγκρατεί”(Ράινερ Μαρία Ρίλκε).
Αν και το φθινόπωρο κατά μία εκδοχή είναι καταθλιπτικό, κατά τον Τζώρτζ Έλιοτ είναι “Νόστιμο” και “Η αληθινή ψυχή μου είναι παντρεμένη μ’αυτό, και αν ήμουν ένα πουλί θα πετούσα γύρω από τη γή αναζητώντας τα διαδοχικά φθινόπωρα”.
Ένας άλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης ο Αλμπέρ Καμύ θεωρεί ότι “Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη όταν κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι”.
Και ο δικός μας Κώστας Καρυωτάκης με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση αναγνωρίζει το φθινόπωρο ως “άγγελο της φθοράς, κύριο του θανάτου, ίσκιο που, σε μεγάλα βήματα φανταστικά, χτυπώντας αργά κάποτε στους ώμους τα φτερά του, γράφει προς τους ορίζοντες ερωτηματικά”.
