Είναι πολιτικά ορθό και ανθρώπινα δίκαιο, να πάρει πίσω το Ισραήλ τους ανθρώπους του, ομήρους από εκείνη τη φρικτή νύχτα προ διετίας, ζωντανούς η νεκρούς. Και μακάρι να γίνει αυτό αφετηρία για μιά (εύθραστη έστω) ειρήνευση στην περιοχή. Όμως, στοιχειώδες, για να επιτευχθεί αυτό δεν αρκεί το de facto που απορρέει από μιά προσωρινή συμφωνία. Απαιτείται και η de jure αναγνώριση και από τις δύο πλευρές – κυρίως από το Ισραήλ αλλά και από τους διεθνείς οργανισμούς – της ύπαρξης δύο κρατών. Με σεβασμό συνόρων και παραδοχή πως θα μπορούν οι Παλαιστίνιοι να οικοδομήσουν το δικό τους και να ζουν σαν άνθρωποι στο έδαφος τους και όχι σαν κυνηγημένα ζώα να κρύβονται στα λαγούμια.
Προοπτική ελάχιστα πιθανή. Επειδή από τη μιά υπάρχει η η δολοφονική υπεροψία της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος κι απ’ την άλλη το ασυνθηκολόγητο αντάρτικο – δικαιολογημένο η όχι παραπέμπει σε άλλη συζήτηση.
Όπου εδώ παρατηρείται, νομίζω, και σύγκρουση πολιτισμών, με τα χαρακτηριστικά που περιέγραφε ο Σάμιουελ Χάντιγκτον και αυτό δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το πρόβλημα, συνεπώς και τη λύση.
Σε κάθε περίπτωση, οι γενοκτονίες, με φρικτότερη όλων αυτή σε βάρος των Εβραίων της Ευρώπης από το τέρας του Ναζισμού, πιστεύαμε πως τελείωσαν με τον 20ο αιώνα. Αλλά κάναμε λάθος. Και το θύμα που είχε κάποτε κερδίσει τη συμπάθεια όλων, πολύ εύκολα έχει μετατραπεί σε αδυσώπητο θύτη.
