Μπατακλάν
13 Νοεμβρίου 2015. Μιά μουσική σκηνή, που γέμισε με αίμα!
Της Δέσποινας Μακρινού
Μπα – τα – κλάν, όταν ο Οφφενμπάχ ονόμαζε έτσι μιά εκκεντρική οπερέτα τον 19ο αιώνα, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί δύο αιώνες μετά, ότι το όνομα αυτό θα πέρναγε στην ιστορία ως μία πολύνεκρη τρομοκρατική ενέργεια.
13 Νοεμβρίου 2015, στο ιστορικό κτήριο του Μπατακλάν (οι παύλες είχαν ήδη αφαιρεθεί) στο ενδέκατο διαμέρισμα του Παρισιού, γράφτηκε μιά τραγική σελίδα στα χρονικά της ωμής τρομοκρατίας. Κατά τη διάρκεια της ροκ συναυλίας των Eagles of Death Metal, τρείς τρομοκράτες προσφωνόντας τον Αλλάχ, εισέβαλαν και άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως τους θαμώνες.
89 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες ο απολογισμός. Το θέατρο εκείνη την αποφράδα νύχτα, έζησε μία απο τις πιο εφιαλτικές “οπερέτες”, γραμμένες χωρίς λιμπρέτο και χωρίς “ευτυχές τέλος”.
Το Μπατακλάν, αρχικά ήταν ένα μεγάλο Κινέζικο Καφέ (Le gran Cafe Chinois). Κτίστηκε το 1865, σε σχήμα κινεζικής παγόδας, απο τον Αρχιτέκτονα Σαρλ Ντυβάλ, λάτρη της κινεζικής κουλτούρας . Το 1926 μετατράπησε σε κινηματογράφο και παρέμεινε έτσι έως το 1933, όπου μιά μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε μέρος του κτηρίου. Απο το 1983 και μετά ο χώρος λειτουργεί ως θέατρο και φιλοξενεί μουσικά σχήματα κυρίως της ροκ και πανκ μουσικής.
Τη φοβερή εκείνη νύχτα, στις 13 Νοεμβρίου, το θέατρο ήταν γεμάτο και διάχυτο απο χαρά και νιάτα. Οι τρείς ισλαμιστές τρομοκράτες, καταγγέλοντας τη στάση της Γαλλίας στον πόλεμο της Συρίας, σκόρπισαν τρόμο, πανικό και θάνατο.
Το πολύνεκρο αυτό έγκλημα, γέμισε όλο τον πλανήτη θλίψη, αλλά και ανασφάλεια για το μέλλον. Καταγράφηκε στην μνήμη ως μία απο τις πιο αποτρόπαιες τρομοκρατικές ενέργειες.
Η Γαλλία θρήνησε 89 νεαρά παιδιά, που απλά αγαπούσαν τη μουσική.
“Δεν υπάρχει πλέον ελπίδα!Φτωχή μου Γαλλία, φαίνεται πως ποτέ δεν πρέπει να σε ξαναδώ.Ποιος θα μου αποκαταστήσει τον ουρανό, της πατρίδας μου?”
(Απόσπασμα από την οπερέτα Μπα-τα– κλαν του Οφφενμπαχ).
