Το μόνο που ζεί απο το Πολυτεχνείο σήμερα είναι τα συντρίμια μιάς γενιάς
Της Δέσποινας Μακρινού
Ένα φέιγ βολάν, ένα σύνθημα στον τοίχο, κάποια τυχαία παραδείγματα και όλα γίνονται συντρίμια για μιά γενιά, που αν και υπερασπίστηκε με τον μοναδικό τρόπο που μπορούσε, την ελευθερία και το δικαίωμα στην ζωή, χρεώθηκε πολλά αμαρτήματα.
Μιά γενιά, που αγνοώντας τον κίνδυνο και τις συνέπειες ή ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση γνωρίζοντας την αδίστακτη στάση μιάς στρατιωτικής δικτατορίας, κρεμάστηκε στους τοίχους και τα παράθυρα, φωνάζοντας συνθήματα.
Μιά γενιά, που σε μιά δύσκολη για τη χώρα μας στιγμή, σήκωσε το ανάστημά της και τόλμησε “μία έφοδο στον ουρανό”.
Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, το κεντρικό σύνθημα. Πόσο πιο αγνό σύνθημα? Πόσο πιο αντιπροσωπευτικό? Πόσο πιο ειλικρινές και ανιδιοτελές?
Όσοι συμμετείχαν – οι περισσότεροι – το πίστεψαν και ξεπερνώντας τον εφιάλτη του φόβου, έδωσαν όρκο τιμής να το υπηρετήσουν.
Η νεανική ορμή, ο ενθουσιασμός, το όραμα για ένα καλύτερο αύριο, η ζοφερή καθημερινότητα, το θάρρος, επιστρατεύτηκαν στην Ιθάκη της ελπίδας.
Οι πιθανότητες ήταν φαινομενικά με το μέρος τους. Η συμμετοχή του κόσμου, η ασφυκτική έλλειψη ελευθερίας, η πίστη στην ανθρώπινη ευαισθησία καθώς και η βεβαιότητα για παλλαική συμμετοχή, τους ενέπνεαν. Ξεγελάστηκαν!
Δεν υπολόγισαν την σκληρότητα του στρατιωτικού καθεστώτος, την ανανδρεία των παρανοικών συνταγματαρχών.
Στις 17 Νοεμβρίου 1973, κτυπήθηκαν και μαζί τους έσβησε η τελευταία πνοή ελευθερίας. Αρκετοί συνελήφθηκαν, άλλοι τραυματίστηκαν και άλλοι, οι πιο άτυχοι έχασαν τη ζωή τους.
Ήταν ένα λυσαλέο εγχείρημα της χούντας, που ήδη είχε αρχίσει να βαριανασαίνει.
Οι συγκλονιστικές κραυγές των εκφωνητών που ζητούσαν βοήθεια, πνίγηκαν κάτω απο τις ερμπύστριες των τάνκς.
Το Πολυτεχνείο 52 χρόνια μετά
Η γενιά του Πολυτεχνείου, όσοι φυσικά βρίσκονται ακόμη εν ζωή, έχει συκοφαντηθεί αρκούντως για εκμετάλλευση και εξαργύρωση της συμμετοχής τους. Για κάποιους θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό ισχύει.
Δυστυχώς αυτοί οι κάποιοι λίγοι, χρεώνουν μιά σημαντική γενιά ανθρώπων, πολλοί απο τους οποίους και σήμερα με τις λίγες αντοχές που διαθέτουν λόγω ηλικίας, θα στρατεύονταν και πάλι στην πρώτη γραμμή, σε ανάλογη περίπτωση.
Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου, αν και μοιάζουν παρωχημένα, εξακολουθούν να έχουν και σήμερα τη σημασία τους. Ζούμε σε μιά χώρα, που η ακρίβεια έχει φτωχοποιήσει πολλές οικογένειες , η Παιδεία έχει πουληθεί στους ιδιώτες και η Ελευθερία της έκφρασης, πνίγηκε πρίν λίγες μέρες στον Άγνωστο στρατιώτη.
Το Πολυτεχνείο θα γιορταστεί και φέτος, όπως κάθε χρόνο και θα συγκεντρώσει πολλές χιλιάδες κόσμου. Άλλοι θα πάνε χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς έγινε τότε, άλλοι για να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους, άλλοι για να συναντήσουν γνωστούς και φίλους και άλλοι οι πιο συνειδητοποιημένοι για να τιμήσουν τους νεκρούς, τα θύματα των βασανιστών, τους συντρόφους που έχασαν.
Η ιστορική μνήμη του Πολυτεχνείου, πρέπει να διατηρηθεί ζωντανή, ακόμη και μετά τον τελευταίο εκπρόσωπο της γενιάς του. Ήταν μιά σημαντική στιγμή για την ιστορία της χώρας μας και δεν θα πρέπει να σβήσει.
Και όπως έγραφε και ο Έλύτης “ κάθε εποχή έχει Τρωικό πόλεμο”. Και για την συγκεκριμένη γενιά αυτός ήταν ο Τρωικός της πόλεμος.
