Υποκειμενικό προτρεπτικό μακριναρι.
Έχω αποδεχτεί καιρό τώρα δύο αφορισμούς – σαν αξιωματικές θέσεις: 1ο.Ότι το θέατρο είναι ιαματικό, σου φτιάχνει τη διάθεση ακόμα κι αν έχεις βρεθεί μέσα λχ στην οργή για προσωπικούς λόγους όπως εγώ χθες. Και 2ο ότι τα πιό εύστοχα φεμινιστικά κείμενα είναι γραμμένα από άνδρες, όπως έλεγε ο φίλος μου, σπουδαίος λογοτέχνης Τάσος Γουδέλης.
Αυτά σκεφτόμουν χθες τη νύχτα επιστρέφοντας από το φωτισμένο κέντρο της πόλης, που παρακολούθησα το σπαρακτικό “Η πόρνη από πάνω”, έναν συγκλονιστικό θεατρικό μονόλογο, μ αυτή την πολύ ωραία γυναίκα και έξοχη ηθοποιό, την Κατερίνα Διδασκάλου.
Είναι μιά μόνη και μοναχική χήρα, συντηρητική μικροαστή, που αναπολεί. Τον πατέρα αφέντη, τον σύζυγό άτεγκτο καθοδηγητή, τον περίγυρο δυνάστη, το κράτος δεσμοφύλακα. Μιλάει υποδυόμενη τους ρόλους και τις φωνές τους. Σπαραγμός που βγάζει γέλιο συχνό.
Μέχρι που εμφανίζεται ως καταλύτης η κυρία στο από πάνω διαμέρισμα, επαγγελματίας πόρνη (ο θεατής ούτε την βλέπει ούτε την ακούει) κι η πρωταγωνίστρια μας ανατρέπει όσα την χειραγωγούσαν, πετάει τα γκρίζα καταθλιπτικά ρούχα, τις μάλλινες κάλτσες και τις παντόφλες, λύνει τον κότσο , ελευθερώνει τα πλούσια μαλλιά της και μας αποκαλύπτεται θελκτική γυναίκα με τολμηρό φουστάνι κόκκινο – νάτος ο συμβολισμός.
Είναι κλισέ, αλλά δείτε αυτή την παράσταση. Αν βέβαια βρείτε εισιτήρια. Διάβασα πως είναι 11 χρόνια sold out…
ΥΓ Θέατρο Νέος Ακάδημος, Δευτέρα και Τρίτη.
