Γράφει ο Τάκης Ψαρίδης
Άντεξα και είδα τον «Καποδίστρια» γιατί έχω το ελάττωμα να θέλω να έχω προσωπική άποψη, όσο και αν αυτό είναι βασανιστικό και οδυνηρό.
Παραβλέπω την μονοσήμαντη και αγιογραφική απεικόνιση του «ήρωα» και της ιστορίας που θυμίζει αναγνωστικό του δημοτικού. Μανιχαϊσμός μεταξύ καλών και κακών, ακατάσχετος πατριωτισμός και βαριά θρησκευτικότητα..
Παραμένω στο καθαρά κινηματογραφικό μέρος που η καρδιά του είναι η σκηνοθεσία.
Αυτό λοιπόν που με εντυπωσίασε πραγματικά είναι η μαθητικού επιπέδου σκηνοθεσία που παραπέμπει σε σχολική παράσταση και μας θυμίζει τα χρόνια μας στο σχολείο τότε που τα αγόρια ντυνόμασταν τσολιάδες, Κολοκοτρώνηδες και Καραϊσκάκηδες και τα κορίτσια Μπουμπουλίνες και Αμαλίες.
Δεν θέλω να αδικήσω ορισμένους ηθοποιούς που «ταδωσαν όλα» και έπεσαν ηρωικά κάτω από τα βόλια του σκηνοθέτη. Επίσης, όντως τα κοστούμια ήταν υπέροχα σαν όλα σε βιτρίνα.
Ομολογώ ότι δεν θα έβλεπα την ταινία παρά τις τόσες πολλές υμνολογίες γι αυτήν, όπως γίνεται συνήθως με τα έργα του γνωστού «πολυβραβευμένου», όπως παρουσιάζεται από τα μίντια, σκηνοθέτη.
Αυτό όμως που με παρακίνησε ήταν η συνέντευξη του και η μεταφυσική παρουσίαση της σκηνοθεσίας του ως θεϊκή.
Μεταφέρω τα λόγια του.
«Την ταινία καθώς την κάναμε αισθανόμασταν όλοι – και οι κομπάρσοι – ότι κάποιος την οδηγεί και δεν ήταν ο σκηνοθέτης… Όταν μπαίναμε στο στούντιο στην Παιανία όλοι κοιτούσαν ψηλά σαν κάτι να υπήρχε.. Στον Καποδίστρια αισθανόμουν ότι γίνονταν οι σκηνές επειδή έπρεπε να γίνουν… Αφού τις κοιτούσα τις σκηνές σαν να ήμουν θεατής. Σε πολλές σκηνές έκλαιγα σαν να τις έβλεπα στο πανί, με τραβούσαν και μου έλεγαν τελείωσε το γύρισμα… Όταν τελείωσα, είπα στη μοντέζ ότι αυτή την ταινία δεν την έφτιαξα εγώ και δεν θέλω το όνομά μου και μου απάντησε μην το κάνεις, θα σε παρεξηγήσουν»
Έτσι εξηγούνται όλα λοιπόν. Τα λόγια του σκηνοθέτη εξηγούν και την σκηνοθεσία. ‘Η πρόκειται για μια θεϊκή σκηνοθεσία όπου ο άνθρωπος σκηνοθέτης είναι παντελώς αμέτοχος, ή ο σκηνοθέτης Σμαραγδής είναι ένας επι γης θεός που κατέβηκε στο κινηματογραφικό πλατό για να διδάξει στο κοινό τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και κλαίει για το ίδιο του το έργο..
