του Διονύση Μεσσάρη
Παραπονιούνται οι ορεσίβιοι, οι χωριάτες, οι αγρότες (όχι και τόσο), οι ξωμάχοι γενικά, οι ινδιάνοι του Αμαζονίου, οι Αβοριγίνες και άλλοι ότι ο αέρας των πόλεων βρωμάει. Είναι παράξενο βέβαια αλλά εμάς δεν μας μυρίζει τίποτε.
Μπορεί να είναι ιδέα τους, μπορεί όμως να είναι πραγματικότητα και εμείς να μη το νοιώθουμε. Ξέρετε όταν ένα συνεχές ερέθισμα φτάνει στις αντίστοιχες εγκεφαλικές συνάψεις, από ένα σημείο και μετά ο εγκέφαλος μαθαίνει να το αγνοεί. Σοφή αντίδραση, ο εγκέφαλος εθελοτυφλεί! Ανασκαλεύω τις γνώσεις μου. Κύριοι υπεύθυνοι πρέπει να είναι το όζον, τα οξείδια του αζώτου και του θείου, υδρογονάνθρακες και άλλα αναγκαστικά παρεπόμενα του θερμικού πολιτισμού μας. Μα να είναι μόνο η Χημεία για αυτό το οσμηρό φαινόμενο; Ένα καλό ερώτημα που πρέπει να θέσω στον εαυτό μου.
Σκεπτόμενος έφτασα στην γωνία, όταν ξαφνικά ένοιωσα αλλόκοτα. Μία μυρωδιά, ένα γυναικείο άρωμα πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Δεν είμαι και πολύ εξοικειωμένος αλλά πρέπει να ήταν ακριβό, παριζιάνικο. Γύρισα ενστικτωδώς προς τα αριστερά και ακολουθούσα το ανθηρό ίχνος σνιφάροντας σαν σκύλος. Έψαχνα να βρω την υπεύθυνη που το εξέπεμπε ασυστόλως. Έψαχνα για καμία εκατοστή μέτρα όταν διαπίστωσα ότι τελικά η γυναίκα των ονείρων μου ήταν άφαντη. Δεν γινόταν τίποτε, κι αν ακόμα κατάφερνα να την βρω θα σήμαινε ότι θα είχα μία μύτη σαράντα πόντους, οπότε ακόμη και αν την έβρισκα με τέτοιο παρουσιαστικό, αλα Συρανό Ηρακλή Σαβινιέν ντε Μπερζεράκ, σίγουρα δεν θα με ήθελε. Τελικά η γυναίκα όχι μόνο σέρνει καράβι αλλά και μένα μαζί. Είπα στον εαυτό μου ξέχασε το, κάτι άλλο φταίει σε αυτή την πόλη. «Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» που έλεγε και ο Αμλέτος του φίλου μας του Σαιξπήρου. Τι όμως;
Αυτή την εποχή νοιώθω πνευματικά στείρος, ας είναι καλά η Λωξάντρα. Επομένως στο φιλοσοφικό ερώτημα που τέθηκε, μάλλον πρέπει να αναζητήσω την απάντηση αυτή κάνοντας χρήση έξωθεν υπέρτερων δυνάμεων. Ex orientis lux? Ωχ! Μόλις εισέπραξα ένα παγωμένο βλέμμα από την διοίκηση. Θα παραπονεθώ στον Ερυθρό Σταυρό, μου παραβιάζουν τις ατομικές πνευματικές μου ελευθερίες. Καλά! Λοιπόν, να αναζητήσω τη φώτιση εξ ανατολών; Μάλλον με τους φερετζέδες και τις μπούργκες δεν υπάρχει εγγύηση διαφωτισμού. Άπω ανατολή; Μάλλον όχι από τα πολλά gadget έχουν αρχίσει να τρώνε ωμό καρχαρία με υδράργυρο κάπως έτσι κατέρρευσε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Δύση! Το όνειρο κάθε μετανάστη εδώ και πεντακόσια χρόνια! Βέβαια! Η Αμερική και συγκεκριμένα οι ΗΠΑ. Είναι πάντα μπροστά σε όλα. Πρώτη στα ενεργοβόρα αυτοκίνητα, στα οικονομικά κραχ, στα χρέη, στα εγκλήματα πολέμου, στον κινηματογράφο. Οι άνθρωποι ευρίσκονται χρόνια μπροστά από εμάς τους κουτοευρωπαίους. Όταν εμείς είμαστε στην φάση του πράσινου πλανήτη του National Geographic, αυτοί ευρίσκονται μπροστά στην φάση ήλιος – ερυθρός γίγαντας, γη – παγωμένος νεκρός πλανήτης.
Χίλια συγγνώμη. Φοβάμαι πως μου βγήκαν τα αντιαμερικανικά μου σύνδρομα της νεανικής μου ηλικίας. Πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Όπως και να το κάνουμε, η ιατρική ξεκίνησε από Ασκληπιό, Παστέρ και συναφείς αλλά σήμερα η αμερικάνικος ορθολογισμός κυριαρχεί σε επιστήμες όπως η προαναφερθείσα ιατρική, η δόμηση κατασκευών, η πληροφορική. Η φιλοσοφία ξεκίνησε από την Γερμανία και κατέληξε στην Αμερική, η παιδαγωγική το ίδιο. Η συζήτηση παίρνει τώρα όμως μία ενδιαφέρουσα τροπή. Φαίνεται ότι έχουμε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικούς τρόπους σκέψης: τον νεάζοντα, εξωστρεφή, απλοϊκό αλλά ουσιώδη Αμερικανικό και τον πιο συντηρητικό, παλαιό, εσωστρεφή και σύνθετο πνευματικό Ευρωπαϊκό. Ποίος είναι καλύτερος από τους δύο; Όλο και πιο ενδιαφέροντα προβλήματα τίθενται στην κουβέντα μας σήμερα. Προσωπικά και μεροληπτικά τείνω προς τον δεύτερο τρόπο σκέψης και όχι μόνο επί της αρχής του ότι «αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει και θα σε πλακώσει», αλλά και από μία παρατήρηση. Οι Ηνωμενοπολιτιώτες γεννιούνται στην Αμερική αλλά το μυαλό τους γενικά είναι στραμμένο στην Ευρώπη. Το έχουν επί πολλού να παντρεύονται στην Ευρώπη, εκεί να αγοράζουν Σκωτσέζικους πύργους, να σπουδάζουν στο Παρίσι, εκεί να ρωτάνε το «πού’ ναι η μάνα σου μωρή;» και γενικά να γίνονται μία φορά στην ζωή τους χατζήδες στην Ευρώπη. Η απλοϊκότητα τους, η Αμερικανιά τους μερικές φορές γίνεται στους σκεπτόμενους ευρωπαίους αφόρητη.
Να γίνω πιο σαφής. Όταν θέλουν να κάνουν ένα κίνημα πχ κατάργηση του στηθόδεσμου, δεν θα διστάσουν να παρελάσουν γυμνόστηθοι. Η λογική είναι , ότι ο λαός μας είναι κουτοί και βραδυφλεγείς και μόνον τα δυνατά οπτικά μηνύματα μπορούν να τον συγκινήσουν. Στο ίδιο μήκος κύματος θα βαφτούν με κόκκινο χρώμα και θα βολοδέρνουν στην άσφαλτο για να σώσουν τις φώκιες, θα διοργανώσουν τριγυριστές πικετοφορίες με πινακίδες που για να τις διαβάσεις θες τηλεφακό σκόπευσης (ωχ!), δρώμενα και φαιδρά Happenings και ούτω καθεξής. Ο αντίστοιχος Ευρωπαίος τι θα έκανε; Θα διοργάνωνε μεγαλειώδεις πορείες με σημαίες και λάβαρα, θα οργάνωνε διαλεκτικά δρώμενα, επεμβάσεις στην βουλή ήπια και με επιχειρήματα αντιπαράθεση. Νοιώθω ήδη καλύτερα, αφού νοιώθω σαν να έχω νικήσει κατά κράτος, την απλοϊκότητα την αμορφωσιά και την ρηχή σκέψη. Εκείνη την στιγμή μία ματιά στις εφημερίδες του περιπτέρου με προσγείωσε ανώμαλα!
Για στάσου! Mήπως η Αμερικανιά παίρνει την ρεβάνς; Μήπως τα τελευταία χρόνια δεν είμαστε μάρτυρες ακραίας πολιτικής σκέψης και ακραίου πολιτικού λόγου; Μήπως χάνουμε τον Ελληνοευρωπαϊκό μας πολιτισμό τον έστω και πατερναλιστικά φονταμενταλισμό μας από μία προδοτική στάση παλιοκρετίνων νεόκοπων στην πολιτική; Μήπως έχουμε ήδη χάσει το παιχνίδι και τώρα στο τελευταίο πεντάλεπτο δεν έχουμε μάτια να το δούμε; Αλλιώς πως εξηγείται το αμερικάνικο παιδομάζωμα του ’50; Πως δέχτηκαν μία χούφτα συνταγματάρχες και λοχίες να εγκαθιδρύσουν από μία χούντα στην Ελλάδα και Κύπρο κατά το στυλ της δημοκρατίας της μπανανίας, καθ’ υπόδειξη μίας χώρας που δεν κέρδισε 100% ούτε έναν πόλεμο της προκοπής; Την βάψαμε! Ζούμε τον θρίαμβο της κιτσαρίας. Γινόμαστε κουτοί σαν λαός και οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι είναι χειρότεροι από εμάς (άλλο στατιστικό παράδοξο).
Οι ζοφερές σκέψεις με έζωναν σαν φίδια καταθλίβοντας με. Τώρα τελευταία πυκνώνουν τα happening στους δρόμους όπως και η ασυδοσία θα μου πείτε. Η κάθε μαντάμ από τα πλούσια προάστια διατάζει την Ουκρανή, Γεωργιανή ή Φιλιπινέζα της, να της φέρει μία κατσαρόλα και μία κουτάλα για να λάβει μέρος στην πορεία της κατσαρόλας κατά της ακρίβειας. Η Δημοκρατία της κατσαρόλας κοινώς! Αλλά και μέσα και γύρω από την καρδιά της Δημοκρατίας τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Άλλος δεν διστάζει να φασκελώνει την Βουλή, για την οποία έχυσαν τόσο αίμα οι άμεσοι πρόγονοι μας και το κόμμα του καμώνεται ότι τον περιφρουρεί αντί να τον διαγράψει, άπαξ και δια παντώς, με θεαματικό τρόπο προς γνώση και συμμόρφωση. Άλλοι επιδίδονται σε κλωτσοπατινάδα στον ναό της Δημοκρατίας. Άλλος αρπάζει την κάλπη και αποχωρεί (ίσως την ήθελε για να βάλει την κότα του να γεννήσει)! Άλλος φέρνει το κολατσιό του στην βουλή και το επιδεικνύει λες και έκανε κατόρθωμα, και της κατρακύλας ουκ έστιν τέλος.
Η βόλτα μου μάλλον τελείωσε. Αγαπητοί μου φίλοι, για να με διαβάζετε αυτή τη στιγμή σημαίνει ότι είστε ψαγμένοι. Επίσης ξέρω ότι είστε χωρισμένοι στα δύο: αυτοί που στεναχωριέστε για την τροπή του ήθους μας και συμφωνείτε και αυτοί που λέτε τέλος πάντων αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι είμαστε αγανακτισμένοι. Σας το δηλώνω προφητικά κάποτε όλα θα τελειώσουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Τα εγγόνια μας δεν θα θυμούνται τίποτε από όλα αυτά. Αυτό που δυστυχώς θα μας μείνει θα είναι μίας αφάνταστης ελαφρότητας και ρηχότητας Αμερικανικού τύπου Δημοκρατία της φραντζολίας. Η μητρόπολη θα χάσει το παιχνίδι από την αποικία της. Για αυτό ας ακονίσουμε τα εκφραστικά μας μέσα, ας ταχθούμε στα κόμματα και στις σωστές οργανώσεις, ας ασκηθούμε στον ορθό πολιτικό λόγο, ας γίνουμε αποτελεσματικά αντιπολιτευτικοί και το κυριότερο διορατικοί και βαθειά διεισδυτικοί στα αίτια και τις αιτίες που αποτελούν την βάση των προβλημάτων και της εν γένει κακοδαιμονίας μας. Τότε θα δούμε όλοι μας ποιες είναι οι ορθές λύσεις, με ποιο τρόπο θα τις πετύχουμε και ποιος, στο κάτω-κάτω της γραφής, φαίνεται να μπορεί να τις υλοποιήσει.
