Άι… Γαρούφαλλό μου !
Γράφει η Δέσποινα Μακρινού
30 Μαρτίου 1952!
Aπόντες:
Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Καλούμενος, Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης !
Πάνε στο θάνατο χαμογελώντας!
“Αγωνιστήκαμε δίχως να γνωρίσουμε ύπνο για να προφτάσουμε την Αυγή και το Αύριο, και να δημιουργήσουμε νέους χρόνους και εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων!».
Ανοιξη του 1952. Ξημέρωνε Κυριακή, 30 Μαρτίου.
Οι τέσσερις θανατοποινίτες κοιμούνται ήρεμοι. Όλη την εβδομάδα ξαγρυνούσαν περιμένοντας το θάνατο.
Την Κυριακή δεν γίνονται εκτελέσεις! Είναι άγραφος νόμος! Ούτε οι Γερμανοί δεν παραβίασαν το πρωτόκολο. Κι όμως…
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα ακούγεται εκκωφαντικά το κλειδί στην κλειδαριά του κελιού. Ο βασιλικός επίτροπος διαβάζει ανερυθρίαστα την απόφαση εκτέλεσης του θανάτου των τεσσάρων φυλακισμένων.
Ντύνονται, βάζουν το καλό τους κουστούμι – το φύλαγαν γι αυτή την ώρα – δεν ήθελαν να φύγουν ατημέλητοι, ήθελαν να δείξουν έστω και αυτή την ύστατη στιγμή την αγάπη τους για την ομορφιά της ζωής.
Οδηγούνται στην περιοχή Γουδί. Στήνονται στον τοίχο του νοσοκομείου ‘Σωτηρία”.
Το εκτελεστικό απόσπασμα αποβιβάζεται απο τα στρατιωτικά τζίπ. Ένας στρατιώτης αρνείται να κατέβει. Είναι φίλος με τον Μπελογιάννη και αρνείται να συμμετάσχει σ’ αυτή την αποστολή. Ο αξιωματικός τον απειλεί και του υπόσχεται ποινές.
Οφείλει όμως να προχωρήσει. Η εκτέλεση πρέπει να γίνει σύντομα χωρίς χρονοτριβές.
Ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Νίκος Καλούμενος, ο Δημήτρης Μπάτσης και ο Ηλίας Αργυριάδης, αρνούνται να δέσουν τα μάτια. Θέλουν να κοιτάνε κατάματα τον δήμιο.
Οι προβολείς απο τα τρία τζίπ , την κλούβα και το καμιόνι ανάβουν περιορίζοντας έστω και την τελευταία οπτική επαφή με τη ζωή. Πυρ !
Είναι 4.10 το πρωί. Κυριακή. Ανοιξη στα 1952! Το άσπρο τριαντάφυλλο κοκκίνισε απο το αίμα των τεσσάρων πατριωτών. Ήταν όλοι νέοι με οράματα και αγάπη για τη ζωή και την πατρίδα.
Ο Νίκος Μπελογιάννης άφησε στη φυλακή την γυναίκα του, ‘Ελλη Παππά και τον μόλις ενός έτους γιό του.
Οι διεθνείς διαμαρτυρίες, δεν κατάφεραν να μειώσουν το εθνικό μίσος και την μισαλοδοξία.
Σκίτσο του Πάμπλό Πικάσο Ο μεγάλος ζωγράφος πρωτοστατούσε στην διαμαρτυρία των διανοουμένων …
Τα 250.000 τηλεγραφήματα, που έλαβε η κυβέρνηση Πλαστήρα δεν ήταν ικανά να αποτρέψουν την άδικη εκτέλεση.
Ο Σάρλ ντε Γκόλ, οι 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας, ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Σάρτρ, ο Χικμέτ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Πικάσο δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν την πολιτική δειλία και τον φόβο των αποφάσεων.
Χαρακτηριστική υπήρξε και η παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σπυρίδωνος, ο οποίος δήλωσε ” Έχω συγκλονιστεί απο το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών , γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή”.
