Την Κυριακή ψηφίζουμε ΑΡΙΣΤΕΡΑ και ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΑ!
Είμαστε σε ένα κομβικό σημείο και σε μια δύσκολη εποχή. Για πολλούς και εκ διαμέτρου αντίθετους μεταξύ τους λόγους.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, χωρίς ακόμη να έχουμε δει τα χειρότερα. Η Αριστερά στην Ελλάδα του 20ου αιώνα έχει εντρυφήσει στην ήττα. Δεν έχει παρά υπέροχα τραγούδια, φοβερές αναμνήσεις και μεγάλες γιορτές. Δηλαδή “μνημόσυνα” που δεν είναι παρά συνώνυμα της ήττας. Λες και προσπαθεί να πείσει, τόσο εμάς όσο και τους άλλους, πως ήττα και Αριστερά είναι δύο συνώνυμα ή μάλλον ταυτόσημα πράγματα.
Μνημόσυνα και “τελετάρχες” πολλοί. Με το φοβερό, ιδιόμορφο δεδομένο να κάνει, να νομίζει μάλιστα και με έπαρση, πως οι οδυνηρές ήττες είναι μεγάλες νίκες. Έλα όμως που υπάρχει και ένα άλλο προς διερεύνηση δεδομένο.
Το πως θα μάθει να μετουσιώνει τις επιτυχίες σε μικρές νίκες;
Πάμε λοιπόν!
– Είναι επιβεβλημένο να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να διεκδικεί τις επιτυχίες. Με αυτό τον τρόπο θα μάθει να “διώχνει” τον κακό εαυτό της από τα ξαφνικά στροβιλίσματα της πραγματικότητας.
– Είναι επιβεβλημένο να ξορκίσει τις ιδεοληψίες και τον κακό εαυτό της. Να πολεμήσει στα πλαίσια της πραγματικότητας το “εγώ” και το “εμείς”. Να παλέψει τις εσωτερικές μάχες και διαμάχες, που έχουν να κάνουν με την υπεράσπιση των ιδεών που δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις φτάνει και σε επίπεδο κακοποίησής τους.
– Οι εκπτώσεις για να μην δώσουμε στον σύντροφο ή στον πρώην σύντροφο μας λίγο αέρα για να ανασάνει λογίζονται ως έγκλημα και μάλιστα καθοσιώσεως. Παγιωμένα χαρακτηριστικά και συνθήκες, τα οποία έρχονται ως πρόταγμα στις δύσκολες και προκλητικές συνθήκες, από πολλές απόψεις του επόμενου διαστήματος.
Ας μεταφερθούμε νοητά κάμποσες εβδομάδες αργότερα και ας φανταστούμε τις μέρες κοντά στις βουλευτικές εκλογές. Μια διαδικασία που για την “καλή” Αριστερά στην Ελλάδα αποτελεί πάντα μια αποφράδα ημέρα.
Μέχρι την Δευτέρα το απόγευμα που θα έχουμε τις πρώτες προς τα έξω αντιδράσεις για τους ψηφοφόρους, που δεν έπραξαν τα δέοντα προς το συμφέρον τους. Ένα κομβικό σημείο, από πολλές απόψεις για να ανοίξει η συζήτηση και το μοιρολόι προς την ήττα. Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά και η συνθήκη μέσα σε ένα γενικότερο ζόφο περισσότερο ελπιδοφόρα.
Μια ελπιδοφόρα στροφή για να ξαναγυρίσουμε στο σήμερα, που πρέπει να σκεφτούμε, να αξιοποιήσουμε ως μια πολιτική μάχη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και σημασία.
Α, και μην ξεχνάτε: Δεν έχει σημασία τι σκεφτόμαστε εμείς, αλλά τι σκέφτεται η κοινωνία για εμάς (η οποία ευτυχώς δεν σκέφτεται σαν κι εμάς) σε αυτές τις περιπτώσεις.
Και για να γίνουμε ξανά “ορθόδοξοι”, αφού στόχος μας είναι να πείσουμε την εργατική τάξη, ας κάνουμε την αρχή μέσω ενός πιο ορατού τρόπου, που δεν είναι άλλος από την εκλογική διαδικασία.
Αυτές οι εκλογές, δεν είναι κάτι άλλο παρά: o καιρός της πράξης.
Της σύμπραξης και της συστράτευσης. Μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια, ίσως η πιο ενδιαφέρουσα περιπέτεια (πολιτική) που έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Στην Αριστερά (καλή και κακή) εντρυφήσαμε χρόνια τώρα στην κουλτούρα της ήττας, σαν να ήταν κομμάτι της καθημερινότητας μας. Όμως υπάρχει και το άλλο κομμάτι, αυτό της δράσης, που όταν θα έλθει εκείνη η ώρα πρέπει να δείξουμε αποφασιστικά και σύσσωμοι.
*Ο Θανάσης Κάππος είναι συγγραφέας και ποιητής
