Η νύχτα έχει τον τρόπο της να σου κλέβει τις ώρες. Είναι αυτές οι στιγμές που δεν μπορεί κανείς να παρεμβληθεί και να σε διαφεντεύει με τις παρεμβολές της ημέρας και μπορείς και ψάχνεις σελίδες ιστορίας ,σημειώματα παλιά ρεπορτάζ.
Αλλά φεύγουν σαν αστραπή οι ώρες, ιδιαίτερα όταν εσύ έχεις ανέβει πάνω στον Πήγασο και ταξιδεύεις ενίοτε με τον Καβάφη και βρίσκεσαι μαζί του στην Αλεξάνδρεια, ή συνοδεύεις τον ποιητή της ”Ερημης Χώρας” Τ Σ Ελιοτ, να φεύγει από το Μιζούρι και να έρχεται στην Ευρώπη μεσούντος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Πω πω, τι εικόνες! Οι πνευματικοί ηγήτορες εκείνες τις εποχές .προσπαθούν να βγάλουν απο τον βυθό της απελπισίας την ανθρωπότητα…
Οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας που σου φτιάχνει η σιωπηλή νύχτα και η μετάβαση μέσα στους αιώνες που τους γυρνάς τούμπα όποτε θέλεις ψάχνοντας τους πνευματικούς ηγήτορες της εποχής σου και λες δε μπορεί υπάρχουν… και τέλος ξεκουράζεσαι πάνω στον Βίκτωρα Ουγκώ με τους “Αθλιους” -πόσους δεν έχουμε και σήμερα;;
Να πως έφτασα στον 21 0 αιώνα…
Και έπεσα πάνω σ΄ ένα σημείωμα του Θανάση Νιάρχου που αναφέρεται στην ”μοιραία διαδρομή” των ανθρώπων που γράφουν στις εφημερίδες. Ενας πρόλογος για τα συγκεντρωμένα δημοσιεύματα ενός σπουδαίου δημοσιογράφου στην εφημερίδα ”Τα Νέα” του Κώστα Σταματίου .
”Μια λέξη μόνο να έχει συγκρατήσει κάθε αναγνώστης του από τον Κώστα Σταματίου (δημοσιογράφο) δημιουργείται μια νοητή διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων με αίτημά τους την ”ψυχή” που ο ίδιος έβαζε σε κάθε λέξη που έγραφε ή μετέφραζε”
”Εναν άνθρωπο που γράφει στις εφημερίδες τον λογαριάζουμε σχεδόν πάντα ως ένα ”εφήμερο” δημιουργό. Οσο μεγάλη και αν είναι η απήχησή του, τον θεωρούμε είδος αναλώσιμο
Και σε κάποιο άλλο σημείο προσθέτει ”Ενα πολυκαιρισμένο (ακόμα και εντελώς άγνωστο μυθιστόρημα) μας προκαλεί μεγαλύτερο σεβασμό απ΄ το κιτρινισμένο απόκομμα μιας εφημερίδας ,με συνταρακτικό μάλιστα περιεχόμενο.”
Σκέψου, λέω εγώ τώρα πόσο εφήμερα τα σημερινά σημειώματα που δεν φέρνουν και τις υπογραφές εκείνων που τα ονόματα τους είναι βαριά σαν ιστορία…
Οι φευγαλέες απόψεις στα δεκάδες πια ηλεκτρονικά σάιτ που ο κάθε πικραμένος γράφει την δική του άποψη, παραποιώντας πολλές φορές ,την είδηση- κατά ποιον έχει αφεντικό -και την παραπλάνηση της κοινής γνώμης που όπως λέει και ο Ουμπέρτο Εκο δεν χρειάζονται πια τα τάνκς έχουμε την τηλεόραση που μας επιβάλλεται. Κι΄ όμως υπάρχουν δημοσιογράφοι σημαντικοί και ο κόσμος τους διακρίνει …Ακούς απο τον περίγυρο ”Α΄είναι αλήθεια! Το είπε ο τάδε δημοσιογράφος!”
Αλήθεια , έχει σταθεί κανείς στους αναρίθμητους τηλεθεατές που βλέπουν εκπομπές ”Ράδιο Αρβύλα”: Εχει καταλάβει κανείς οτι ο Αντώνης Κανάκης ο Γιάννης Σερβετάς και ο Χρήστος Κιούσης εκφράζουν μέσα από την σάτιρα την σιωπηλή πλειοψηφία:
Δεν ιδρώνει κανενός το αυτί; ΄Η η βαριά βαρηκοΐα είναι ένα από τα προσόντα σας:
Και εσείς ”καθοδηγητές” της ενημέρωσης ,πάψτε να οδηγείται τη νέα γενιά πάνω σε τοίχους.. Γιατί το σύνθημα που ακούγεται χαμηλόφωνα σήμερα ”Κανάκης που σας χρειάζεται”, αύριο θα ακουσθεί πιο δυνατά…
