|
Το επιτελικό κράτος της ανικανότητας
Της Δέσποινας Μακρινού
Οι “λίγοι συμπολίτες” μας που επλήγησαν από την τελευταία φωτιά στον αστικό ιστό της βορειοανατολικής Αττικής, δεν ευτύχησαν να απολαύσουν τις παροχές του επιτελικού κράτους. Το “σημαντικό” έργο που επιτελεί ο κυβερνητικός σχεδιασμός αδυνατεί να εξασφαλίσει προστασία εντός του οικιστικού ιστού για τους “λίγους”! Με αρκετή αλαζονεία και αυτοθαυμασμό τα επιτελικά στελέχη του απευθύνθηκαν λίγο μετά την καταστροφή στο “ποπολο”, δηλώνοντας ευχαριστημένοι για την αντιμετώπιση της καταστροφικής πύρινης λαίλαπας. Οι “λίγοι συμπολίτες” των Βριλησσίων, του Χαλανδρίου, του Μαραθώνα, του Βαρνάβα που επλήγησαν, δεν δικαιούνται να παραπονεθούν και να χαλάσουν την εικόνα της ωραιοποιημένης επιτελικής παρέμβασης. Πως μπορεί το μέγεθος της εκτεταμένης καταστροφής να επιβληθεί στα επικοινωνιακά τερτίπια του “41 τακατό” ? Πως μπορεί να αντιπαρατεθεί στον χλευασμό και την κυνικότητα ενός μηχανισμού με εύσημα στην επικοινωνία? Κι εμείς “δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα”… Ένα θαύμα που ίσως καταφέρει να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο και να μας οδηγήσει σε δυναμική διεκδίκηση. Τι να μας πει η “καθαρή” εικόνα της τηλεόρασης, όταν οι στάχτες και τα αποκαΐδια, σκόρπισαν τους κοπους μιάς ζωής, τους κόπους ενός προσωπικού στοιχήματος επιβίωσης. Τι να μας πει η εικόνα του κομψού και επιμελώς ατημέλητου αρμόδιου υπουργού, όταν εμμέσως πλην σαφώς απορρίπτει χωρίς αιδώ, τις προσπάθειες των ταλαιπωρημένων εποχικών της πυρόσβεσης.Των εποχικών των 980 ευρώ. Η αξιολύπητη πρωτιά της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο στην αναλογία καμένης έκτασης ανα αριθμό πυρκαγιών, όσο και σε ποσοστό καμένης έκτασης σε περιοχή Natura, δεν φαίνεται να προβληματίζει τους επιτελικούς αυτής της χώρας. Τον περασμένο χρόνο οι πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν έκαψαν κατά μέσο όρο 10.090 στρέμματα, τα περισσότερα από τα οποία είχαν χαρακτηριστεί ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Ωστόσο ούτε αυτό φαίνεται να προβληματίζει το επιτελικό κράτος αποδίδοντας την καταστροφή στην κλιματική αλλαγή και φυσικά στο “ζαβό το ριζικό μας, στο θεό που μας μισεί, στο κεφάλι το κακό μας” (Κ.Βάρναλης).
|
