Οκτώβρης ! Ο μήνας των κυκλάμινων
Της Σοφίας Τζιτζίκου
Όταν ήμουν παιδί, η αρχή του Οκτώβρη σήμαινε το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς μαζί με τα πρωτοβρόχια, ρίχνοντας , οριστικά την αυλαία στο καλοκαίρι, που είχε πλέον περάσει στην “χώρα των αναμνήσεων”!
Έχω έντονη μέσα μου, μετά από τόσα πολλά χρόνια ,την μυρωδιά που αναδυόταν από το νοτισμένο από τις βρόχινες στάλες χώμα, τότε που το Φθινόπωρο διαδεχόταν θριαμβευτικά τις καυτές μέρες του Καλοκαιριού…
Τότε, που οι 4 εποχές ήταν διακριτές, παίρνοντας την σκυτάλη του Χρόνου, η μία μετά την άλλη, διαφυλάσσοντας την Αρμονία τής Φύσης,..
Με τον ενθουσιασμό του παιδιού που ξανασμίγει με τις συμμαθήτριες του, μιά και τα χρόνια εκείνα τα σχολεία ήταν χωρισμένα σε “θηλέων και αρρένων”, ξεκινούσαμε την νέα χρονιά, πιάνοντας το νήμα της κανονικότητας στό χώρο του σχολείου. Διαλέγαμε το θρανίο μας, ξαναβρίσκαμε την διπλανή μας, αποκτούσαμε οικειότητα με τη νέα τάξη και , σιγά σιγά,“ανακαλύπταμε”την νέα μας δασκάλα. Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε τότε,”οικοδομούσαμε “ τον μικρόκοσμο μας, σε ένα προστατευμένο τόπο όπου μπορούσαμε να βιώνουμε ανεμπόδιστα ,την παιδικότητα μας.
Υπάρχει μία μνήμη από εκείνες τις πρώτες εβδομάδες του Οκτώβρη, που αναδύεται κάποιες φορές, πιο συχνά το τελευταίο διάστημα:
Υπάρχει (ακόμα) ένα δασάκι στις παρυφές του σχολείου μου .
Πλάι στα πεύκα, ανάμεσα στα σχίνα και τους άλλους θάμνους, άνθιζαν πανέμορφα κυκλάμινα , λές και ήθελαν ,με τον τρόπο τους, να καλωσορίσουν όποιον κατάφερνε να ανακαλύψει το κρυφό τους “λίκνο”.
Σύντομα, το “κυνήγι των κυκλάμινων” έγινε για εμάς κάτι σαν “κυνήγι θησαυρού”,με νικήτρια την ομάδα που θα κατάφερνε να συγκεντρώσει τα περισσότερα, που ,φυσικά, προσφέρονταν στην δασκάλα (μάλλον επιζητώντας την …εύνοια της!).
Έχει περάσει σχεδόν μισός αιώνας από τότε….
Νομοτελειακά ,οι καιροί έχουν αλλάξει.
Ο κόσμος μας έχει αλλάξει.
Οι “ισορροπίες” στο Περιβάλλον έχουν διαταραχθεί, δημιουργώντας στις κοινωνίες πρωτόγνωρες ανατροπές και στους ανθρώπους προκλήσεις και αναθεωρήσεις βασικών Αξιών, χωρίς ιστορικό προηγούμενο!
Η ανεξέλεγκτη κλιμάκωση της Βίας σε κάθε έκφραση της καθημερινότητας μας, παντού στον Πλανήτη, γίνεται “είδηση”και εισβάλλει στον προσωπικό μας χώρο,”χαρις” στην παγκοσμιοποιημένη ενημέρωση…
Κάθε μέρα και πιό πολύ,ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πιό επικίνδυνη κλιμάκωση
της που , πλέον, έχει διαρρήξει το φράγμα της ηλικίας του θύτη και του θύματος .
Τό καινούργιο προσωπείο , υιοθετείται από παιδιά τη ς διπλανής πόρτας, διατρέχοντας όλο το φάσμα των ηλικιών,ξεκινώντας από την προσχολική περίοδο, και εκδηλώνεται παντού: στις σχολικές αίθουσες, με προπηλακισμούς δασκάλων και μαθητών, πέριξ των σχολείων με απρόκλητες επιθέσεις στον πιό αδύναμο, στον “διαφορετικό”,στον ευάλωτο, σε δημόσιους χώρους με ξυλοδαρμούς …
Παιδιά – θύτες που κυριευμένα από ανεξέλεγκτο θυμό, ξεσπούν στο ανυπεράσπιστο παιδί – θύμα,αδιαφορώντας για τις συνέπειες, αγνοώντας τη ν σημασία της Ενσυναίσθησης και του σεβασμού των “ορίων¨στην συνύπαρξη μας με τον Αλλον! Υπακούουν στις προτροπές τη ς “αγέλης”και στο αίσθημα υπεροχής και δύναμης που τους διακατέχει όταν “συντρίβουν “τον απρόκλητα “κατασκευασμένο αντίπαλο”…
Θεωρούν “μαγκιά” να κυκλοφορήσει η δράση τους στο διαδίκτυο ολοκληρώνοντας τον εξευτελισμό του θύματος και τροφοδοτώντας έναν κύκλο βίας με απρόβλεπτες διαστάσεις!
Αραγε, ποιό κακοποιητικό πρότυπο αναπαράγεται στην ψυχή αυτών των παιδιών: Πόσο μπορεί να επιδρά το περιβάλλον όπου καλούνται να μεγαλώσουν, και κάποιες φορές να “επιβιώσουν”:
Ποιές είναι οι ευθύνες μιάς Πολιτείας που απαξιώνει την Παδεία , υποβαθμίζοντας τον ρόλο της μέσα σε μη λειτουργικά κτίρια και με “αποδεκατισμένο”διδακτικό προσωπικό:
Πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η αυστηροποίηση της , ήδη, τιμωρητικής αντιμετώπισης της παιδικής παραβατικότητας όταν δεν περιλαμβάνει τρόπους πρόληψης:
Η κοινωνία, όλοι εμείς, που γινόμαστε θεατές και κριτές σε αυτή την πρωτόγνωρη “νέα πραγματικότητα”που θαρρείς ότι μεταφέρει σκηνές βίας και θανάτου από κάποιο “εμπορικό”βιντεοπαιχνίδι, ποιό πρότυπο Αλληλεγγύης,Σεβασμού των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων , Διασφάλισης τής Παιδικότητας προβάλλουμε στην νέα γενιά:
Χρειαζόμαστε απαντήσεις και κυρίως,χρειαζόμαστε ρηξικέλευθες αποφάσεις , με την συμμετοχή των παιδιών και των νέων.
Μόνο έτσι θα γίνουν “φωνές” οι “άναρθρες κραυγές” των παιδιών – θυτών! Μόνο έτσι θα δυναμώσουν τα παιδιά – υποψήφια θύματα!
Δεν σταματώ να αναρωτιέμαι , ποιά χρονική στιγμή, στα χρόνια που πέρασαν, άρχισε να ξεθωριάζει η παιδική αθωότητα , ώσπου, να χαθεί αμετάκλητα , για κάποια από αυτά…
Οπως δεν σταματώ να πιστεύω ότι, κάποια στιγμή , κάποια παιδιά θα συναντήσουν τον δικό τους “Μήνα τών κυκλάμινων”!
*Σοφία Τζιτζίκου – τ.Πρόεδρος UNICEF Ελλάδας
