“Θα σε πάρω εγώ παιδάκι μου όταν φτάσω”
Της Δέσποινας Μακρινού
Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ! Αυτή την Ελλάδα αγαπώ! Αυτή την Ελλάδα, που δάκρυζε χθες από οργή και θυμό!
Που φώναζε δυνατά για τον άδικο χαμό, για τον πρόωρο θάνατο, για τη δικαίωση, για τη λύτρωση!
Αυτή την Ελλάδα που χθές στο Καλλιμάρμαρο ήταν εκεί για να “φτύσει την οργή που οι νέες εποχές μας κάνουν να μοιάζουμε με κρετίνους” (Θανάσης Παπακωνσταντίνου).
Αυτή την Ελλάδα που νοιώθει, συγκινείται, ασφυκτιά, ενώ ταυτόχρονα επαναστατεί, αντιστέκεται, διεκδικεί σεβασμό και δικαιοσύνη.
Οι χιλιάδες, που βρέθηκαν στο Καλλιμάρμαρο χθές για τη συναυλία και άλλες πολύ περισσότερες που την παρακολούθησαν διαδικτυακά, ένωσαν τις φωνές τους μαζί με όλους τους συγγενείς των χαμένων ψυχών, σε μιά βαθειά συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα.
“Ήταν γραμμένο να είμαι εδώ για πάντα να σε περιμένω”, τραγούδησε συγκινημένος ο Φοίβος Δεληβοριάς, για να γεμίσει δάκρυα ολόκληρο το στάδιο, για να ακουστεί εκεί ψηλά ότι τίποτα δεν πρόκειται να ξεχαστεί “Μέχρι να’ρθει ο πήχυς και το χαλινάρι, μέχρι να’ρθει η Νέμεσις και να τους πάρει”.
Την συναυλία άνοιξε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων με ένα μοιρολόι που έγραψε “εκείνο το μαύρο βράδυ του χαμού. Και έμεινε το σκοτάδι και αυτή η ερημιά”.
Ήταν εκεί μαζί και η Τάνια Τσανακλίδου “ για να φωνάξουμε όλοι μαζί πως δεν ξεχνάμε, δεν θα ξεχάσουμε και δεν θα ησυχάσουμε ποτέ αν οι ένοχοι δεν πάνε φυλακή”.
Μακάρι να μην χρειαζόταν να γίνει αυτή η συναυλία, μακάρι να ήταν μύθος, να μην ήταν αληθινό αυτό το φονικό, μακάρι τα 57 αστέρια που έλαμψαν χθές βράδυ να ήταν 57 ζωντανά χαμόγελα με αισιοδοξία για το μακρύ μέλλον που στερήθηκαν βίαια…
Ωστόσο “Ήτανε γραμμένο. Νά’μαι εδώ για πάντα. Να σε περιμένω!”
