Δεν έχει άλλη ανοχή. Μάς τελείωσε, πάει! Γράφει η Ευτυχία Καρύδη- Φαράκου

 Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου

  “Όλα της τα εσώρουχα τα πουλήσανε ή τα κλέψανε ή τα δώσανε“* Α! “Πιλότος της Παναμέρικαν. Εικοσιέξι  χρόνια. .διάολε! Είμαστε η αφρόκρεμα! Η Παναμέρικαν δεν ήταν  αεροπορική εταιρεία, ήταν  θεία κλήση, τάγμα ιπποτών!”*Και “Εκείνα τα καθίσματα στις τουαλέτες είναι από μασίφ αφρικανικό μαόνι. Ρωτήστε, όποιον ντεντέκτιβ θέλετε -το αποτύπωμα της γυναικείας σάρκας  πάνω στο μασίφ μαόνι δεν φεύγει ποτέ τελείως”.*  Και οι μήνες τρέχουν “Τον  Μάρτη  οι  μαύροι σπάσανε τη βιτρίνα μας και βούτηξαν σαράντα ένα ζευγάρια παπούτσια“*Στην   αναφορά του της 7ης Απριλίου 192...ο υπαστυνόμος Π. γράφει:” Λαμπυριζούσης και σελογιζούσης της σελήνης ε ω ρ  ά κ α μ ε ν τους λ η σ τ ά ς. Κράζων δε σταθήτε  . Απαντησάντων ..” .” Απέδρασαν φωνάζοντας: “Γ@μ@τε την ανοχή! Δεν έχει άλλη, μάς τελείωσε, πάει.! Τώρα προστατεύουμε τους εαυτούς μας”* Γι αυτό κι εγώ “Τους πλούσιους δεν τους συμπαθώ. Μια η απληστία τους, μια η βλακεία τους οδήγησαν σε χρεοκοπία τη μεγαλύτερη αεροπορική εταιρεία στον κόσμο”*

          Μα περί τίνος πρόκειται; Ποιος είναι ο χρόνος; Σήμερα; Χθες; Ένα κραχ του 1929  μέσα στο σήμερα 2024, που σύμφωνα με εκθέσεις  του ΔΝΤ το διεθνές χρέος αυξάνει και η φτώχεια έχει πάψει προ καιρού να μειώνεται; Ποιος ο τόπος;  Μασαχουσέτη, Αγαίο ή Παλαιστίνη; Και π ο ι ο είναι το θέμα;  Τα εσώρουχα; Η Παναμέρικαν; Οι μασίφ τουαλέτες ή οι μαύροι, που ως γνωστόν είναι πάντα κλέφτες (sic). Και γιατί τέτοια αντιπάθεια για τους πλούσιους; Τί συμβαίνει τέλος πάντων; Να, μια καλή ερώτηση, όταν όλα συμβαίνουν. Μεγάλες και τρομερές εμπειρίες ηρωισμοί και εγκλήματα, επιστημονικά θαύματα,  βόρβορος και λάσπη. Ενθουσιαστικές φωνές ασίγαστης ανάγκης για αξιοπρέπεια και ελευθερία και σιωπηλή περίσκεψη αποτυχίας. Σε έναν κόσμο αναισθησίας μπρος στην  ανημπόρια, όπου ο φόβος παίρνει υπόσταση και το είναι δεν έχει καμία απολύτως αξία γιατί  υπερτερεί το έχειν. Χωρίς έχειν η ανθρώπινη ζωή είναι ένα τίποτα. Ένα κομμάτι κρέας σε μια κρεατομηχανή.“Να κάτι που έπρεπε να πεις για τον πόλεμο: ήξερες πάντα πού ακριβώς έπρεπε να είσαι. Εκεί που κάλλιστα μπορούσες να σκοτωθείς, καταλαβαίνετε”* Μια τραγωδία μέσα στην ανθρώπινη κωμωδία και τούμπαλιν.

           Θα θυμόσαστε βέβαια “Ως πριν λίγα χρόνια το μεγαλύτερο κομμάτι της Αμερικής αγωνιζόταν για την επιβίωση. Τώρα για την καλοπέραση. Τέλος πάντων, πέρα απ΄ τ΄ αστεία, οι συνθήκες σήμερα είναι πολύ καλύτερες από παλιότερα, μόνο που εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα εκείνη η παλιά ιστορία που θέλει τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς να μην μπορούν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους. Όσο για τους ηγέτες μας φρικτοί, απαίσιοι κι όμως ηγούνται όλων μας.Έχω φτάσει στο σημείο να σκέπτομαι πως μόνο ένας φρικτός άνθρωπος,  ένας  απαίσιος άνθρωπος μπορεί να διεκδικήσει την κοινή εμπιστοσύνη μας. Τραγικό! Αλλά τόσο αληθινό! Πάρτε έναν – έναν τους ηγέτες, που μάς έχουν κυβερνήσει και θα το διαπιστώσετε”**

           Θέλετε να πείτε κάτι πιο συγκεκριμένο; “Ο Κλίντον σοφιστικέ. Ο Ρήγκαν ηλίθιος. Ωστόσο ο Ρήγκαν έχει δίκιο όταν διαπιστώνει πως δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στην πολιτική και στις σόου μπίζνες. Έτσι στο τέλος αισθανόμαστε τέτοια απελπισμένη αδιαφορία ώστε οποιαδήποτε εντερική δραστηριότητα να γίνεται πιο ενδιαφέρουσα από μία προεδρική εκλογή”*** 

          Σκοτάδι, κατάθλιψη. Μόνη της κάθε ψυχή, ανάμεσα σε οκτώ δισεκατομμύρια.  Διαβρωμένη  απ ΄ό,τι χυδαίο μετά από την απώλεια του ονείρου- του αμερικάνικου ονείρου- κλεισμένη στο Ψυχιατρείο, αναζητάει διέξοδο. Κάθε μέρα, δύο η ώρα το πρωί,  εμφανίζεται η Κάρεν “φοράει σατέν σορτσάκι, φράκο, ψηλό καπέλο και παπούτσια για κλακέτες. Καθώς γυρίζουν όλοι να την δουν, ανοίγει με μια κίνηση ένα πτυσσόμενο μπαστούνι και παίρνει μια θεατρική πόζα” —-“Πώ-πω-πω-πώ!“ Απίθανη είσαι!” της λέει η Πατρίτσια****Ενώ και όλοι οι άλλοι τρόφιμοι και οι επισκέπτες τροφίμων, την θαυμάζουν και την χειροκροτούν. Γιατί πού ξέρεις, σήμερα είσαι,- ή νομίζεις ότι είσαι,- επισκέπτης τρελοκομείου. Αύριο όμως μπορεί να χορεύεις κι εσύ κλακέτες. Κι από το τάγμα ιπποτών να βρεθείς “Κάτω από τη γέφυρα”****΄Η όπως “Οι μάγισσες του Σάλεμ”****** να περάσεις την “Δοκιμασία”**** που θα σού επιβάλλει η Ιερά Εξέταση, όχι εκείνη η γνωστή των επισκόπων του Μεσαίωνα, αλλά η άλλη. Η  εκσυγχρονισμένη, η αμερικάνικη του Μακάρθι.  Αποτελούμενη από Γερουσιαστές τους οποίους εσύ έχεις εκλέξει.

           Αυτοί οι εκλεγμένοι, κυνηγώντας μάγισσες που συνουσιάζονται με τον διάβολο, κερδοσκοπούν, εξαπλώνουν τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία και ενενήντα εννέα φορές στις 100 ανακρίνουν κάποιον και τού ζητούν να καταδώσει ανθρώπους, για τους οποίους έχουν ήδη υπεραρκετές πληροφορίες. Αλλά  θέλουν  “Να σε κάνουν εσύ να τους κατονομάσεις. Σαν ένα είδος μυστικής τελετουργίας, κατά την οποία τούς παραδίδεις την ψυχή σου. Θέλουν να σε καταρρακώσουν ως άτομο. Αυτή είναι όλη η υπόθεση. Αυτοί οι άνθρωποι νοιώθουν  ηδονή μ΄αυτό που κάνουν. Πολλές φορές έχει συμβεί αυτό στην Ιστορία,να επενδύεται η εξουσία με μία ιερότητα, ως η κυβέρνηση να ήταν μία ιερή ενότητα και το άτομο κάτι ανίερο. Εκτός κι αν συμμορφωνόταν πνευματικά στην εξουσία με κατάνυξη”******

Έτσι, πειθήνια να επέλθει “Ο Θάνατος του εμποράκου“******* να πληρωθεί της μάταιης θυσίας“Το τίμημα”******* Και νά ΄ρθει  η λύτρωση. “Η λύτρωση. Αυτήν τη λέξη δεν την καλοκατάλαβα ποτέ μου”*

Σαν σήμερα 17 Οκτωβρίου γεννήθηκε ο θεατρικός συγγραφέαςΆρθουρ Μίλλερ. Ο ομότεχνος του, Χάρολντ Πίντερ  έλεγε γι αυτόν: “Ο  βράχος με την επιβλητική φυσική παρουσία. Ο ηγέτης ο απόλυτα ανεξάρτητος με την αταλάντευτη κριτική ευφυϊα”.Πριν λίγες ημέρες, στις 12 του ίδιου μήνα, είχε γεννηθεί ο Λευτέρης Βογιατζής.Ως ηθοποιός και σκηνοθέτης λειτούργησε έξω από τα μέτρα της εποχής του, φανερώνοντας τις νέες σχέσεις Θυμέλης-θεατή. Ένας φίλος μού έλεγε τις προάλλες: “Κάθε φορά που έβγαινα από μια παράσταση του, τα πόδια μου έτρεμαν” Νομίζω πως καθένας-καθεμιά που είχε την τύχη να τον συναντήσει το ίδιο ένοιωθε χάρη στην εσωτερική εντιμότητα του, που παρουσίαζε  αρκετά  κοινά σημεία με τη θρησκευτική άσκηση αφιερωμένων μυστών. Έτσι, χωρίς υπερβολή με καθήλωσε  κ α ι  ως Χάρρυ Πήτερς και στο έργο του  Άρθουρ Μίλλερ “Οι σχέσεις του κυρίου Πήτερς”.

   Οφείλω να ομολογήσω πως απέναντι σε τέτοια μεγέθη η ημερολογιακή, βιογραφική παρουσίαση είναι φρονιμότερη, γιατί, τουλάχιστον,  διακινδυνεύεις λιγότερο να διαπράξεις αδικία. Παρασυρμένη όμως από τη δύναμη του αδιάφθορου  Άρθουρ Μίλλερ, και τον τρόπο που την φώτισε εσωτερικά ο Λευτέρης Βογιατζής όσες φορές κι αν το προσπάθησα στάθηκε αδύνατο. Έτσι κατέφυγα σε σπαράγματα από συνεντεύξεις και  έργα, με την ελπίδα πως δε θα σάς κάνω να δείτε τους ποιητές λόγου και ήθους, όπως τους βλέπουν οι Αμερικανοί. Ο ίδιος ο Μίλλερ μάς ενημερώνει σχετικά: “Στην Αμερική ο ποιητής  αντιμετωπίζεται σαν ένας κουρέας που προσπαθεί να κτίσει έναν ουρανοξύστη. Με άλλα λόγια ως ένα ασόβαρος άνθρωπος”***** 

           Ορίστε και μια  απόδειξη από τη “Δοκιμασία ή οι Μάγισσες του Σάλεμ” του Άρθουρ Μίλλερ:

Όχι! Όχι! Δεν μπορεί τίποτα να μη μεγαλώσει, μόνο πράγματα νεκρά. Δεν μπορεί να είναι αυτό το θέμα. Και τότε ποιο είναι; “Προσπαθώ μ΄όλη μου τη δύναμη. Και εγώ σ΄αγαπάω καρδιά μου. Σκέφτομαι…θα μπορούσε να είναι αυτό το θέμα!”*

17 Οκτωβρίου 2024

                                                     ~~~~~~~~~~~~~~~~~~