Θα μπορούσε να πει κανείς οτι ένα τσακωμός για την έκδοση ενός βιβλίου θα ήταν παρηγοριά και ελπίδα ότι επιτέλους κάποιοι ξύπνησαν απο την νάρκη των τελευταίων χρόνων. Αμ δε ! :Απ΄ ότι φαίνεται στο επεισόδιο που δημιουργήθηκε στον ”Ιανό”-τόπος παρουσίασης νέων εκδόσεων και αγαπημένος χώρος για τους βιβλιόφιλους – η αιτία της φασαρίας ,ήταν η απρόσκλητη εμφάνιση στην παρουσίαση του βιβλίου του Πέτρου Τατσόπουλου ‘«Το Παιδί του Διαβόλου», στο οποίο, σύμφωνα με τον Ανδρέα Καραγιάννη, ο συγγραφέας αναφέρεται τόσο στον ίδιο όσο και σε θαύματα-απάτες. Θα μπορούσε να πει κανείς…ότι έγινε της τηλεόρασης! Αλλωστε υπάρχει και video για αυτή την ”συνομιλία”…
Στον Ιανό παρουσιαζόταν το βιβλίο «Το Παιδί του Διαβόλου», στο οποίο, σύμφωνα με τον Ανδρέα Καραγιάννη, ο συγγραφέας αναφέρεται τόσο στον ίδιο όσο και σε θαύματα-απάτες…
Ο Πέτρος Τατσόπουλος έλεγε στο μικρόφωνο, απευθυνόμενος στον Ανδρέα Καραγιάννη: «Ανδρέα, τα 15 λεπτά δημοσιότητας τα έχεις αποσπάσει. Όχι στη μέση της εκδήλωσης! Στο τέλος της εκδήλωσης όλοι οι απατεώνες θα μπορέσουν να πάρουν τον λόγο. Θα έχουμε το δεκάλεπτο των απατεώνων στο τέλος της εκδήλωσης, μέχρι τότε μπορείς να περιμένεις ή να βγεις έξω».
Ακάθεκτος ο Καραγιάννης με την.. πίστη στα χέρια του εικόνες και άλλα τιμαλφή τα οποία και ακούμπησε στο τραπέζι των ομιλούντων για το βιβλίο.
Πολλοί ήταν αυτοί που μουρμούρησαν τελικά ο παππούς Κάρολος είχε δίκιο οταν έλεγε ”παιδιά η θρησκεία είναι τον όπιο των λαών” .
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στον αιώνα που ζούμε και να δούμε τι γράφει ο εκδοτικός οίκος για ”Το παιδί του διαβόλου”
«Στη χώρα όπου δημοφιλείς άγιοι, νεκροί εδώ και τρεις αιώνες, απαιτούν κάθε είκοσι πέντε χρόνια να τους αλλάζουν τα άμφια και αγράμματοι καλόγεροι συνομιλούν με σαύρες ή ρίχνουν στα σκουπίδια τον Δαρβίνο, ακόμα και η πιο παρανοϊκή τερατολογία εντάσσεται σε μια ιδιότυπη “κανονικότητα” ενώ ταυτόχρονα κάθε απόπειρα για την άρθρωση στοιχειωδώς “ορθού λόγου” αντιμετωπίζεται ως “εξωφρενική”, αν όχι ως υπαγορευμένη από τον ίδιο τον Διάβολο.
Πάνω και πίσω από αυτή τη μεσαιωνική παλινδρόμηση, στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη συναίνεση των πολιτικών αρχών και τη δικαιοσύνη ηχηρά απούσα, στήνεται ένας θηριώδης “εισπρακτικός μηχανισμός” γύρω από ανεξέλεγκτα “ιερά λείψανα” κι εξόφθαλμες “απάτες θαυμάτων” με ανυπολόγιστα κέρδη. Ο Πέτρος Τατσόπουλος, δεκαοχτώ χρόνια μετά τη γλυκόπικρη Καλοσύνη των ξένων, επανέρχεται με μια αυτοβιογραφική αφήγηση υψηλής έντασης και με την ανυποχώρητη πρόθεση να πει τα πράγματα με το όνομά τους».
