Η “Μπαλάντα ενός φιλήσυχου” Επαναστάτη
Άλκης Αλκαίος 23 Νοεμβρίου 1949 – 10 Δεκεμβρίου 2012
Της Δέσποινας Μακρινού
Ένας φιλήσυχος Επαναστάτης! Οξύμωρο ναι! Γιατί αυτό υπήρξε σε όλη του τη ζωή, ο Βαγγέλης Λιάρος, ο γνωστός ως Άλκης Αλκαίος. ‘Ενας σιωπηλός “Υπέροχος μονάχος”!
Με ήσυχη τη δημοκρατική του συνείδηση “ όπως εκείνος που έχει κάνει το καθήκον του”( Γιάννης Ρίτσος).
Βασανίστηκε απάνθρωπα και ανελέητα απο τη χούντα των συνταγματαρχών, ώς φοιτητής Νομικής. Τα βασανιστηρια ( ηλεκτροσόκ, φάλαγγα, ξυλοδαρμοί, Προκρούστης ) του άφησαν βαθειά αποτυπώματα τόσο στην σωματική, όσο και στην ψυχική του υγεία. Γιατί οι “βασανιστές δεν έχουν μάτια, στόμα και λαιμό”(Μάνος Ελευθερίου).
Αποσύρθηκε εκκωφαντικά “Ο μοναχός μοιράζεται τη μοναξιά με τ’ άστρα.Πίνω θάνατο κι αγάπη απ’ το ίδιο το ποτήρι”, πάλευε με τις λέξεις, με τα συναισθήματά, με τους αβάσταχτους πόνους και τις φοβίες του. Πάντα γελαστός και … γελασμένος!
Δεν συμμετείχε σε εκδηλώσεις, δεν έκανε δημόσιες εμφανίσεις, δεν μιλούσε για οράματα και ελπίδες, που για χάρη τους θυσίασε τη δική του νεότητα τη δική του ζωή.
Ο κατά ληξίαρχον Βαγγέλης Λιάρος ( πήρε το όνομα του απο έναν Ελασίτη θείο του, που σκοτώθηκε στο βουνό σε ηλικία 23 ετών), Άλκης Αλκαίος για την ιστορία,γεννήθηκε στην Πάργα και σπούδασε στα χρόνια της δικτατορίας Νομικά.
“Ήταν λεβέντης. Δεν σε άφηνε καν να αντιληφθείς το πρόβλημά του, ούτε του άρεσε να συζητά για όσα είχε ζήσει στο παρελθόν. Πάντα μιλούσε για το μέλλον. Μπορεί να ήταν κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο, αλλά το δωμάτιο αυτό είχε παράθυρα σ’ όλον τον κόσμο», είχε πει για εκείνον ο Μίλτος Πασχαλίδης.
Μέσα στην μονοτονία της μοναξιάς του, ταξίδευαν οι πόθοι του, σε μιά τρυφερή Ντολόρες, σε μιά επαναστάτρια Ρόζα Λουξεμπουργκ, σε ένα “κακόηθες μελάνωμα” για τον Πουλατζά, σε μιά γυναίκα της Ανατολής που αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία Ταξίμ, σε ένα νανούρισμα πένθους και θρήνου για τον Τσε και τον Λόρκα.
Ωστόσο ποτέ “δεν παραδέχθηκε την ήττα”, όπως ακριβώς και ο Μανώλης Αναγνωστάκης. Πίστευε ότι “Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο … κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει”
Η ποίηση του Καρυωτάκη υπήρξε καταλυτική στην διαμόρφωση της ποιητικής ευαισθησίας του νεαρού μαθητή.
Υπήρξε ευαίσθητος, διεθνιστής, γενναιόδωρος, λάτρης του ρώσικου φουτουριστικού κινήματος, θαυμαστής του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, του Μπρέχτ, του Μπίρμαν και του Πάμπλο Νερούδα για τον οποίο έγραψε “Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας σ’ έναν έστω/ στιγμιαίο συντονισμό ίδιες ελπίδες/ καθώς μας φώτιζαν τον δρόμο οι σελίδες/ απ’ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο”.
Ο Θάνος Μικρούτσικος τον ανακάλυψε απο ένα δημοσιευμένο ποίημα στην εφημερίδα “Ριζοσπάστης” και απο τότε η συνεργασία τους, μας άφησε πραγματικά αριστουργήματα. “ Ο Άλκης Αλκαίος ήταν ένας ποιητής παρόλο που εκείνος συστηνόταν ως στιχουργός”.
Εκτός απο τον Θάνο Μικρούτσικο, ο Αλκαίος συνεργάστηκε με τον Νότη Μαυρουδή, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Μπάμπη Στόκα, τον Μίλτο Πασχαλίδη και τον Μάριο Τόκα.
Μέσα απο τη Ρόζα, ένα απο τα πιο εμβληματικά ζειμπέκικα σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και ερμηνεία απο τον Δημήτρη Μητροπάνο, μαθαίνουμε “πως η ανάγκη γίνεται ιστορία και πως η ιστορία γίνεται σιωπή”.
Μιά εκκωφαντική σιωπή, που πνίγηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 2012.
