Βολισσός – Χίος ! Ζούμε σε προσφυγιά!
Του Γιάννη Μακριδάκη*
Ζούμε μια μορφή προσφυγιάς πάνω στο ίδιο μας το νησί, μου είπαν χθες δύο παιδιά από τη Βολισσό, που λόγω της ανθυγιεινής μυρωδιάς του ολοκαυτώματος έχουν φύγει από το χωριό και έστησαν σκηνή σε μια παραλία στα νότια.
Φιλοξένησα για τέσσερις μέρες μια οικογένεια από τη Βολισσό και τα ρούχα μου μες στις ντουλάπες μυρίζουν κάπνα μέχρι σήμερα, μου είπε ένας άλλος άνθρωπος χθες, στα νότια του νησιού κι αυτός.
Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Μόνο που υπήρξαν, μου είπε, οι άνθρωποι μες στο σπίτι, και μυρίζει ακόμα καμένο.
Έίμαι κι εγώ πρόσφυγας της φωτιάς, αφού το πένθος της φύσης την ημέρα και η μυρωδιά του καμένου τις νύχτες δεν αντέχονται.
Είμαστε πρόσφυγες πολιτικοί, όχι περιβαλλοντικοί. Από πολιτική επιλογή αφέθηκε να καεί ο τόπος μας.
Στη φωτογραφία της ιστοσελίδας Πολίτης, φαίνεται η Πισπιλούντα, το χωριό δίπλα στη Βολισσό, από όπου κατάγεται το κυβερνητικό στέλεχος, ειδικός συνεργάτης του Κ. Χατζηδάκη σήμερα, πρώην βουλευτής Χίου και πρώην ΓΓ ΥΠΕΝ, ο κύριος Κωστής Μουσουρούλης, ο ρόλος του οποίου στην υπόθεση των εξορυξεων αντιμονιου ήταν εξαρχής καθοριστικός.
Τώρα βλέπει το χωριό του να στέκει ανάμεσα σε χιλιάδες στρέμματα κάρβουνου. Όλη η φύση τριγύρω και των ανθρώπων οι περιουσίες έγιναν στάχτη. Τα δέντρα δεν υπάρχουν ούτε ως κάρβουνα πια. Πιο καλά στάχτη και κάρβουνο για λίγα χρόνια όμως, παρά τοξική γη από ορυχείο για πάντα. Αυτό έχω να του πω για παρηγοριά.
Τώρα ο κυβερνητικός συνεργάτης έθεσε δημόσια το τέλος της συζήτησης περί εξορύξεων, σε μια αναπτυξιακή πρότασή του για την περιοχή.
Αναμένουμε το ΥΠΕΝ και τον Πρωθυπουργό να σφυρίξουν την λήξη της ομηρείας μας που ξεκίνησε στις 11.7.24 και μετατράπηκε σε προσφυγιά στις 12.8.25.
Είμαστε πρόσφυγες όμηροι της εγκληματικής πολιτικής τους και απαιτούμε απελευθέρωση, παλιννόστηση και να μας αφήσουν ήσυχους μαζί με τη φύση τριγύρω μας, να ξαναγεννηθούμε.
Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι συγγραφέας ζει και εργάζεται στη Χίο
