Κριτική: Μιχαέλα Αντωνίου
Ένα σεβαστό κομμάτι του σύγχρονου, ποιοτικού, αμερικανικού κινηματογράφου ασχολείται με τον άνθρωπο και τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Παρακολουθεί με κριτικό βλέμμα την σύγχρονη ζωή και κοινωνία. Θέτει στο μικροσκόπιο ανθρώπινες ιδιαιτερότητες και διαφορετικούς ανθρώπους. Τη φετινή θεατρική σεζόν δύο σκηνές έχουν επιλέξει να διασκευάσουν για το θέατρο δύο τέτοιες ανθρωποκεντρικές ταινίες, το Κράμερ εναντίον Κράμερ και τον Άνθρωπο της Βροχής. Είναι ταινίες που η επιτυχία τους έχει βασιστεί σε εξαιρετικές ερμηνείες, άρτιες σκηνοθεσίες και την αφοπλιστική αμεσότητα του αμερικανικού σινεμά. Σίγουρα η μεταφορά τους στο θέατρο είναι μεγάλη πρόκληση και στοίχημα για τους δημιουργούς τους.
Κράμερ εναντίον Κράμερ του Avery Corman σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη- Θέατρο Εμπορικόν
Το Κράμερ εναντίον Κράμερ αφηγείται την ιστορία του χωρισμού ενός ζευγαριού και τον αντίκτυπο που έχει το διαζύγιό του στο περιβάλλον του, μα ιδιαίτερα στον οκτάχρονο γιο του. Το έργο επικεντρώνεται στην πορεία προς την ωριμότητα του άντρα, που από γονιός του Σαββατοκύριακου γίνεται ταυτόχρονα μητέρα και πατέρας για το παιδί του, όταν η σύζυγός του τον εγκαταλείπει. Αυτή την ιστορία μεταγράφει η Μιρέλα Παπαοικονόμου, που γνωρίζει πώς να γράφει σκηνές, και που η διασκευή ενός σεναρίου για το θέατρο μοιάζει να αποτελεί μια προσιτή πρώτη απόπειρα για θεατρική γραφή.
Η σκηνοθέτης, Ελένη Σκότη, μεταφέρει το κείμενο χρησιμοποιώντας νατουραλιστικές τεχνικές, οι οποίες παραπέμπουν σαφώς στην καταγωγή του κειμένου. Παράλληλα όμως διευρύνει την σκηνική οπτική εντάσσοντας ονειρικά στοιχεία, σε μια προσπάθειά της να απελευθερώσει το έργο από το βαρύ, κινηματογραφικό παρελθόν του. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργεί μια λεπτή, όχι πάντοτε ξεκάθαρη, ισορροπία μεταξύ των δύο τάσεων. Επιπλέον, η από οθόνης συμμετοχή της Κάτιας Δανσουλάκη και του Μηνά Χατζησάββα μπορεί να γοητεύει, αλλά σπάει την θεατρικότητα της παράστασης. Όμως η Σκότη καταφέρνει τελικά να απογειώσει το ανέβασμα στην λιτή και μεστή σκηνή του δικαστηρίου, που, παιγμένη μετωπικά, συνεπαίρνει τον θεατή.
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου έχει γράψει μια ακόμα μελωδική μουσική και ο Νίκος Βλασόπουλος έχει φωτίσει άρτια. Το σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά τοποθετεί στο κέντρο της σκηνής την οικογενειακή εστία που περιβάλλεται από τους έξωθεν χώρους. Είναι καθημερινό και καλόγουστο, όμως θα μπορούσε να είναι περισσότερο λειτουργικό.
Το μεγάλο στοίχημα του ανεβάσματος βέβαια είναι η ερμηνεία του Δημήτρη Αλεξανδρή, ο οποίος σηκώνει στους ώμους του το βάρος ολόκληρης της παράστασης. Ο Αλεξανδρής σκιαγραφεί ξεκάθαρα την δύσκολη πορεία του Τεντ, έχει ευαισθησία, εναλλαγές και συναισθηματική συνέχεια. Δίπλα του η Μαρία Ζορμπά, ως παγιδευμένη σύζυγος, είναι διεισδυτική και ανθρώπινη. Η Μάργκαρετ της Αθηνάς Μαξίμου έχει πλαστικότητα και ξεχειλίζει από γλυκύτητα. Ο Χριστόδουλος Στυλιανού παρουσιάζει έναν άβουλο και σκληρό συνεργάτη/φίλο του Τεντ. Ο Δημήτρης Μαύρος ως δικηγόρος καταφέρνει να φτιάξει έναν μεστό χαρακτήρα. Φαίνεται η θεατρική του παιδεία και το υποκριτικό του ταλέντο. Ο δύσκολος ρόλος του Μπίλλυ παίζεται με τρυφερότητα από τον μικρό Γιάννη Μπαριάμη.
Μια παράσταση για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Ο Άνθρωπος της Βροχής του Dan Gordon σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη – Θέατρο Γκλόρια
Η διαφορετικότητα, οι ενδοοικογενειακές σχέσεις και η αγάπη είναι τα βασικά θέματα που πραγματεύεται Ο Άνθρωπος της Βροχής. Διηγείται την ιστορία ενός εγωιστή και πληγωμένου ανθρώπου, του Τσάρλι, ο οποίος ανακαλύπτει ότι ο πάμπλουτος πατέρας του πέθανε και άφησε όλη του την περιουσία στον άλλο του γιο, τον αυτιστικό Ρέιμοντ, του οποίου την ύπαρξη ο Τσάρλι αγνοούσε. Η συνάντηση των δύο αδερφών έχει ως αποτέλεσμα μια σειρά από αναπάντεχα συμβάντα που τελικά καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα ισχυρό δέσιμο ανάμεσα σ’ αυτούς τους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους.
Το σενάριο της ταινίας μεταφράζει με αμεσότητα ο Θοδωρής Πετρόπουλος και ο Δημήτρης Λιγνάδης καταφέρνει με σημείο εκκίνησης μια κινηματογραφική γραφή να φτιάξει μια παράσταση με θεατρικότητα. Χρησιμοποιεί το εύπλαστο, εικαστικό σκηνικό της Εύας Νάθενα για να περνά γοργά και απρόσκοπτα από τους πολυάριθμους χώρους που διαβαίνουν οι ήρωες. Κινεί τους ηθοποιούς του αρμονικά. Φωτίζει ανάλογα την σκληράδα ή την ευαισθησία της στιγμής. Προσπαθεί να στήσει μια παράσταση ανθρώπινη.
Όμως το πνεύμα της σκηνοθεσίας φαίνεται να ακολουθεί μόνο ο Γιάννης Στάνκογλου, που ως Τσάρλι είναι άμεσος, αληθινός και ταυτόχρονα θεατρικός. Το σώμα του έχει ζωή, η κίνησή του δυναμική και ο λόγος του αρτιότητα. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ως Ρέιμοντ έχει δημιουργήσει ένα σωστό σχήμα. Έχει καταφέρει να βρει την εξωτερική εμφάνιση και την άρθρωση του δύσκολου ρόλου του, αλλά του λείπει η εσωτερική συνέχεια και το συναισθηματικό βάθος. Η Κλέλια Ρένεση διεκπεραιώνει έναν ρόλο που τον κάνει να μοιάζει χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Γιάννης Καρατσογιάννης παίζει με την εμπειρία του. Η Μαρία Μπεληγιάννη έχει ζωντάνια και δυνατότητες. Και οι Θοδωρής Ρωμανίδης και Σπύρος Κυριαζόπουλος συμπληρώνουν ευπρεπώς την διανομή.
Μια παράσταση που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη.
