Κριτική: Μιχαέλα Αντωνίου
Ο Μάρτιν Σέρμαν, επιτυχημένος συγγραφέας περί των είκοσι θεατρικών έργων και αρκετών σεναρίων για τον κινηματογράφο, συχνά πραγματεύεται στα έργα του την
περιθωριοποίηση και αποξένωση των μειονοτήτων από τον κοινωνικό ιστό. Στόχος του είναι να δώσει φωνή σ’ αυτές τις μειονότητες, είτε πρόκειται για ομοφυλόφιλους, γυναίκες, μετανάστες ή ανθρώπους διαφορετικού χρώματος. Το Bent, ίσως το πιο επιτυχημένο του θεατρικό, παρουσιάζει τον διωγμό που υπέστησαν οι ομοφυλόφιλοι κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κυριαρχίας στη Γερμανία. Μιλάει για ανθρώπους που σε μια δύσκολη περίοδο βρέθηκαν στο στόχαστρο μιας παράλογης κοινωνίας, η οποία επιθυμούσε να εξολοθρεύσει όποιον και ότι δεν πληρούσε τις προδιαγραφές της Άριας Φυλής. Και παρόλο που έχει ανέβει άλλες τρεις φορές στην Ελλάδα, πότε μέχρι σήμερα δεν φαίνεται να αφορά την ελληνική κοινωνία περισσότερο. Γιατί η ομοφυλοφιλία αποτελεί την αλληγορία για τον διωγμό κάθε είδους διαφορετικότητας που η εξουσία επιθυμεί να στραγγαλίσει.
Το Bent έχει προταθεί για Pulitzer και Tony. Έχει αποσπάσει αρκετά βραβεία παγκοσμίως. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1979 στο Λονδίνο και έχει παιχτεί σε παραπάνω από 35 χώρες σε όλο τον κόσμο. Η πλοκή του εκτυλίσσεται στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του 30 στη ναζιστική Γερμανία. Αφηγείται την ιστορία του Μαξ, ενός σεξουαλικά απελευθερωμένου ομοφυλόφιλου που διώκεται, αναγκάζεται να εγκαταλείψει την μποέμ ζωή του και καταλήγει σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Οι φρικιαστικές καταστάσεις που περνάει τον εξελίσσουν ως άνθρωπο και του δίνουν τη δύναμη να υψώσει το ανάστημά του με τον μόνο τρόπο που μπορεί.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά είναι σφιχτή και καίρια. Ο Καρατζιάς εκκινεί την παράστασή του από το φουαγιέ του θεάτρου. Έχει την τύχη να έχει στη διανομή του έναν χαρισματικό τενόρο, τον Πωλ Ζαχαριάδη, ο οποίος με την εξαιρετική φωνή του και την αέρινη παρουσία του συνεπαίρνει και μεταφέρει τους θεατές στην χλιδή, τον αισθησιασμό και την ένταση του Βερολινέζικου γκέι καμπαρέ απ’ όπου ξεκινά η σκληρή ιστορία του Μαξ. Καθώς οι θεατές ανεβαίνουν τις σκάλες προς την σκηνή όπου θα παιχτεί η υπόλοιπη παράσταση, κατέρχονται στην παράλογη σκληρότητα και τον αποτροπιασμό του έργου.
Ο Καρατζιάς σκηνοθετεί με ρυθμό και θεατρικότητα. Άλλωστε έχει στα χέρια του ένα εξαιρετικό κείμενο, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από το να το διαβάσει σωστά. Αυτό και κάνει. Τα κοστούμια του Κλιμενώφ Δήμου απεικονίζουν την εποχή και αυτά της έναρξης αποπνέουν την γκέι αισθητική του καμπαρέ. Η Δέσποινα Χαραλάμπους σηματοδοτεί τους σκηνικούς χώρους με λιτά σκηνικά μέσα. Η χρήση του συρματοπλέγματος στο δεύτερο μέρος της παράστασης είναι ευφυής. Οι φωτισμοί του Οδυσσέα Παυλόπουλου συμπληρώνουν τη σκηνογραφία. Η μουσική είναι από τα ατού της παράστασης. Ο Μάνος Αντωνιάδης συνθέτει ένα υπέροχο τραγούδι που γίνεται leitmotiv της σκηνικής σύνθεσης. Η μελωδία του μοιάζει σα να βγήκε από το ίδιο το κείμενο.
Ο Καρατζιάς δομεί τον ρόλο του Μαξ με συνέπεια. Φτιάχνει ένα χαρακτήρα που ωριμάζει και από αδιάφορος, εγωκεντρικός και φιλήδονος γίνεται δοτικός και ευαίσθητος άνθρωπος. Ο Στέλιος Ψαρουδάκης ως Ρούντυ έχει εσωτερική αλήθεια και συναισθηματική συνέχεια. Παίζει τον ρόλο του στην κόψη του ξυραφιού, παρουσιάζοντας την θηλυκή πλευρά ενός αδύναμου άντρα. Ο Πάνος Ροκίδης ερμηνεύει τους δύο ρόλους του με μαεστρία. Πλάθει έναν ρατέ, πλούσιο, καταπιεσμένο ομοφυλόφιλο Θείο Φρέντυ με μέτρο και εξαιρετική συγκρότηση, ενώ ο Αξιωματικός του είναι άτεγκτος και αδυσώπητος. Ο Χορστ του Στέφανου Κακαβούλη είναι σωστός, αλλά δεν έχει το βάθος που απαιτεί ο ρόλος. Οι Γιώργος Στεφανουδάκης και Νικολής Σουλογιάννης συμπληρώνουν άξια την διανομή.
Μια παράσταση που έχει πολλά να πει. Μια παράσταση για το σήμερα.
Υγ:
Το έργο ανεβαίνει στον πολυχώρο Vault Theatre Plus, Μελενίκου 26 , Βοτανικός, Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (5’ περίπου με τα πόδια)
210 3302348
15€(Κανονικό), 10€ (Μειωμένο)
Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ Άτομα άνω των 65 ετών/ ΑμΕΑ/Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ)/ Κάτοχοι Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων/ Κάτοχοι Κάρτας Πολιτισμού ΥΠ.ΠΟ.Τ
