Της Λαμπριάνας Κυριακού
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα στο βαγόνι του μετρό. Ξαφνικά φωνές! Μέσα στο βουητό δύσκολα να διακρίνεις το νόημα των λέξεων. Τι να έγινε άραγε. Όσο έτρεχαν τα δευτερόλεπτα τόσο η φωνή γινόταν και πιο δυνατή. Η ταλαιπωρία του ανθρώπου σε όλη της το μεγαλείο.. Τουλάχιστον, αυτό είχαν διακρίνει τα δικά μου μάτια.
Ένας δικός μας άνθρωπος, να κρατάει το παπούτσι του και να προσπαθεί να το φορέσει. Έβριζε και φώναζε, ότι δεν τον φτάνει το γαμημένο το κράτος που τον κατάντησε έτσι, έχει και την σκληρή αντιμετώπιση του κόσμου. Πολλά μπορώ να υποθέσω με μια κάλτσα και ένα παπούτσι στο χέρι…
Κάθισε και με ύφος «τρελού» φώναζε ότι θα μας σκοτώσει όλους. Όσοι βρίσκονταν κοντά του απομακρύνθηκαν με τρόπο, γιατί οι απειλές ενός αγανακτισμένου πάντοτε με ευκολία μπορεί να υλοποιηθούν. Οι υπόλοιποι σωστά αντέδρασαν. Έμεινα ατάραχη όμως, γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήξερα πάντα ότι ο πιο φρικτός τρομοκράτης είναι το ΚΡΑΤΟΣ. Και μην μου πείτε ότι έχω άδικο. Όλοι φοβόμαστε τους λογαριασμούς που έρχονται στο σπίτι. Όλοι φοβόμαστε τις επόμενες περικοπές – όλοι φοβόμαστε τη φορολογία…
Είμαστε πολύ φρικτοί, τελικά. Ζητάμε(νε) μόνο από τους ανθρώπους και τους ανταμείβουμε(νε) με ψίχουλα – γιατί όπως ξέρουμε είναι καλύτερα τα ψίχουλα από το τίποτα. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε(νε) να τους έχουμε στο χέρι, απαιτώντας να είναι υπόδουλοι της δικής μας ανωμαλίας. Έχουμε(νε) φτάσει στην εποχή των δούλων… Μόνο που δεν τους (μας) πουλάμε…
Αλλά μένω στο ποίημα της Κατερίνας Γώγου, έτσι για να έχω λόγο να κάνω υπομονή:
Άκου θα’ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω.
Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα’μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι – καταπίεση – μοναξιά – τιμή – κέρδος – εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θα έρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
“Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος”!
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ’ όλα αυτά Μαρία.
Κατερίνα Γώγου, Ιδιώνυμο 1980
