κριτική Μιχαέλα Αντωνίου
Η Κωμωδία του Τυχαίου Θανάτου ενός Αναρχικού του Ντάριο Φο σε σκηνοθεσία Σπύρου Παπαδόπουλου – Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης
Ο Ντάριο Φο, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους αυτού που σήμερα ονομάζουμε μοντέρνο λαϊκό θέατρο.Ένα είδος θεάτρου που αποβλέπει στην πολιτιστική αφύπνιση και συνειδητοποίηση του ευρέως κοινού, χρησιμοποιώντας μια δεδομένη λαϊκή αισθητική, που σκοπό έχει να μιλήσει άμεσα στον θεατή και να τον ενεργοποιήσει. Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο γράφτηκε και παρουσιάστηκε, το 1970, Η Κωμωδία του Τυχαίου Θανάτου ενός Αναρχικού. Ο Φο παίρνει ως αφετηρία του έργου του αληθινά γεγονότα και δημιουργεί τύπους που έλκουν την καταγωγή τους από την βαθιά ριζωμένη ιταλική κωμωδία.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος φαίνεται γνώστης αυτού του τύπου θεάτρου, αυτού του είδους της κωμωδίας, και ταυτόχρονα είναι σε στενή επαφή με την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Διάβασε την επικαιρότητα του κειμένου και κατάφερε να το απευθυνθεί ευθέως στο δικό μας κοινό. Έφτιαξε μια παράσταση συνόλου με απεριόριστη θεατρικότητα. Οι ηθοποιοί του, του ίδιου συμπεριλαμβανομένου, ακολουθούν έναν καταιγιστικό ρυθμό , που όμως δεν τους περιορίζει στο να αναπτύξουν ο καθένας ξεχωριστά έναν ρόλο με ουσία. Είναι ξεκάθαρο ότι οι υποκριτές έχουν επέμβει στο αρχικό κείμενο και έχουν γεννήσει μια παράσταση για ηθοποιούς, μια παράσταση για να παίξουν, δημιουργώντας σχέσεις, κωμικές καταστάσεις, κάνοντας θέατρο.
Ο Παπαδόπουλος, ίσως στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του μέχρι στιγμής, είναι απολαυστικός ως πολυμήχανος τρελός και εκμαιεύει πηγαίο γέλιο, χωρίς να χάνει το μέτρο ούτε στιγμή. Ο Τάσος Γιαννόπουλος έχει πλαστικότητα κίνησης, εσωτερικό ρυθμό και λάμψη. Φτιάχνει ένα κάθαρμα που έχει μάθει να υπακούει εντολές και ανέχεται να γελοιοποιείται από αυτούς που έχουν εξουσία. Ο Χρήστος Μπίρος δημιουργεί έναν στενόμυαλο, μπουφόνικο τύπο με μαεστρία, που δείχνει την μακρά εμπειρία του πάνω στη σκηνή. Ο Αλέξανδρος Καλπακίδης δίνει ανθρώπινη υπόσταση στον ρόλο του και καταφέρνει να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα. Ο αστυφύλακας του Στέλιου Πέτσου θυμίζει καρικατούρα. Οι κινήσεις και οι εκφράσεις του προσώπου του παραπέμπουν σε διαχρονικές κωμικές φιγούρες. Η γυναίκα της παράστασης, η Νικολέττα Κοτσαηλίδου, στον πιο άχαρο ρόλο του έργου, γίνεται ο σωστός καταλύτης που οδηγεί το έργο στην κορύφωση.
Το ρεαλιστικό σκηνικό και τα κοστούμια του Σάββα Πασχαλίδη και οι φωτισμοί του Ανδρέα Μπέλλη βρίσκονται εκεί για να δώσουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα εξελιχθεί η γοργή δράση της κωμωδίας. Χωρίς τίποτα περιττό. Το τραγούδι της έναρξης από τα Κίτρινα Ποδήλατα θέτει το χωροχρόνο στην Ελλάδα και την Ευρώπη του σήμερα.
Μια παράσταση εμπνευσμένη, που αν δεν την έχετε ακόμα δει, πρέπει να το κάνετε.
