του Διονύση Μεσσάρη
Τον τελευταίο καιρό εγώ δεν κοιμάμαι καθόλου καλά. Υπόλογοι για αυτό είναι καμία εκατοστή λόγοι συν ένας γένους θηλυκού. Αυτοί είναι η αιτία που ο ήχος του ξυπνητηριού, εμένα με εκνευρίζει αφάνταστα.
Με ποιόν να τα βάλω; Με αυτόν που είχε την φαεινή ιδέα να πυκνώσει το 24ωρο από το αρχαίο πεντάωρο στο μοντέρνο ογδόντα έξη χιλιάδων τετρακοσίων δευτερολέπτων, λες και η σούπα δεν θα δέσει καλά αν το βράσιμο κρατήσει μερικά δευτερόλεπτα πιο λίγο ή με αυτόν που ανακάλυψε την επ’ ανταλλάγματι προσωπική εργασία, καθιστώντας όλους μας κατά κάποιον τρόπο τον ένα σκλάβο του άλλου. Ανακάθομαι με μεγάλη δυσκολία στην άκρη του κρεβατιού. Αναζητώ στα τυφλά τις παντόφλες μου, τα μάτια μου αρνούνται πεισματικά να ανοίξουν. «Νυστάζουμε άντε πήγαινε μόνος σου»! Ψαχτά ακολουθώ τον διάδρομο προς το μπάνιο. Μέσα στα άγρια χαράματα οι ήχοι αρχίζουν να πυκνώνουν και να γίνονται πιο κατανοητοί. Το ασανσέρ, το σύρσιμο των ποδιών, το κλικ του διακόπτη. Στέκομαι μπροστά στον καθρέπτη και αποτολμώ τις πρώτες ματιές της ημέρας.
Φρίκη! Κάποιος άγριος άγνωστος με κοιτάει, αξύριστος, αναμαλλιασμένος, ατημέλητος, με τα μάτια στον κατήφορο σαν αρχαία μάσκα ρωμαϊκού θεάτρου από τερακότα. Ευτυχώς ευρίσκομαι σε ένα μέρος όπου και οι βασιλείς πηγαίνουν μόνοι τους. Αλήθεια ποιος το είπε αυτό; Δεν ξέρω. Πάντως, μέχρι να ετοιμαστώ, όποιος αναγνώστης το βρει, κερδίζει ένα τεύχος της ανά χείρας ηλεκτρονικής εφημερίδας δωρεάν! Πυρετωδώς ετοιμάζομαι. Μπανάκι μανάκι, που λέει ο καλός μας ο Μπουλάς, και ένα – ένα τα διαβολικά σύνεργα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και του καθωσπρεπισμού βρίσκουν κάτι να κάνουν επάνω μου. Και να ‘μαι! απέναντι μου βρίσκεται ένας κούκλος που λέει και η φίλη μου η Περσεφόνη (η αλήθεια είναι ότι φοράει γυαλιά). Τώρα πια δεν έχω καμία σχέση με εκείνον τον άλλο, τον προηγούμενο!
Μα, ας σταθούμε λιγάκι. Αν θυμάμαι καλά από τα μαθήματα οπτικής στο Πανεπιστήμιο, «κατοπτρικό είδωλο…» και δεν συμμαζεύεται, κατά πάσα πιθανότητα εκείνος ο άλλος πρέπει να ήμουν εγώ. Απίστευτο! Έχω δύο εαυτούς. Ο ένας όμορφος κατά μερική ομολογία και ο άλλος άσχημος κατά γενική ομολογία. Ο ένας καλός και ο άλλος κακός. Διαλέγεις και παίρνεις. Αν αυτό είναι φυσιολογικό θα πρέπει να συμβαίνει και σε άλλους ανθρώπους. Ποιο? Το να έχουμε δύο εαυτούς δηλαδή. Άλλον να δείχνουμε και να διαλαλούμε προς τα έξω και άλλον να κρύβουμε μέσα μας. Η στατιστική παρατήρηση μου φαίνεται ως η πιο πρέπουσα για να απαντήσω στην ενδιαφέρουσα ερώτηση και αρχίζω από τον προσωπικό μου περίγυρο και ειδικά από εμένα.
Παρατηρώ ότι γενικά αναφέρομαι σε μένα διαρκώς. Μόνο στην πρώτη παράγραφο το πρώτο πρόσωπο ενικού και οι διάφορες μορφές του εγώ αναφέρθηκαν εννέα φορές, μήπως αυτό σημαίνει ότι είμαι και λίγο εγωιστής ή ακόμη χειρότερα νάρκισσος; Για πάμε παρακάτω. Ένας γνωστός μου, ο Σάββας, νεότατος συνταξιούχος με τρελλοχάρτι εδώ και χρόνια του πιο προνομιούχου οργανισμού μου παραπονιότανε ότι του περικόψανε την σύνταξη, ενώ πριν την πάρει μου κοκορευότανε ότι έφευγε από την υπηρεσία του επί χρόνια γύρω στις δέκα το πρωϊ για εξωτερικές εργασίες και έπιανε δουλειά την άλλη μέρα πάλι. Μεταξύ μας, ίσως έτρεχε να δει μήπως τον απατά η γυναίκα του! Γνωστός συνδικαλιστής μου έλεγε ότι τα δημόσια σχολεία ήταν απαξιωμένα και τα δικά του παιδιά τα έστελνε στο ιδιωτικό. Η αλήθεια είναι ότι στην οικογένεια του ήταν ταυτόχρονα δύο δημόσιοι υπάλληλοι και είχε την δυνατότητα να το κάνει. Και λοιπόν; Μου την έδινε αυτό το τουπέ και η επιτήδευση που είχε. Τώρα τελευταία τον βλέπω περίλυπο να ανακοινώνει ότι τα πήρε τα παιδιά από το ιδιωτικό σχολείο γιατί δεν βγαίνει και ότι αγωνίζεται για τον ελληνικό λαό (του ιδιωτικού δικαίου) που δοκιμάζεται.
Μία γνωστή μου, η Πιέτα, χρόνια συμβασιούχος με συνεχείς ανανεώσεις, έχει καταταλαιπωρήσει στις απεργίες το κοινό της αγωνιζόμενη για την σιγουριά της μονιμότητας και ζητά να την συνδράμουν και αυτοί. «Βόηθα με φτωχούλη μου να μην σου μοιάσω» έλεγε ο παππούς μου. Ο Γιάννης, παρατρεχάμενος υπουργού επιφορτισμένος με το κύριο βάρος της εξεύρεσης τρόπου να εμφανισθούν μειώσεις των δαπανών δημοσίου για να πετύχουμε τις απαιτήσεις του μνημονίου αυτό τον χρόνο, αντί να προτείνει καθυστέρηση του δώρου των Χριστουγέννων για όλους τους δημόσιους υπαλλήλους σκέφτηκε να προτείνει να μην πληρωθούν συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, προμηθευτές και λοιποί του ιδίου τύπου εργαζόμενοι που είναι τρεις φορές περισσότεροι από τους πρώτους. Κατά τα άλλα είμαστε όλοι συναγωνιστές. Ο Λάκης ακόλουθος σε πρεσβεία πρώην Σοβιετικής Δημοκρατίας έδινε την βίζα των τριανταπέντε ευρώ για την Ελλάδα έναντι δύο χιλιάδων και κλαιγότανε ότι τα έξοδα ήταν πολλά και ο μισθός λίγος. Σημειωτέον ότι στην χώρα αυτή η μέση σύνταξη ήταν γύρω στα εκατόν σαράντα ευρώ.
Βαρέθηκα. Σας αφήνω να συνεχίσετε μόνοι σας την άσκηση. Δύο τινά μπορεί να συμβούν ή να αποδειχθεί ότι έχω δίκιο και κάθε φορά που πέφτετε σε ανάλογες καταστάσεις τουλάχιστον να έχετε βλοσυρό ύφος ή να αποδειχθεί ότι έχω άδικο οπότε πάλι θα πρέπει να χαρείτε γιατί τουλάχιστον σας διασκέδασα, αν μη τι άλλο. Μάλιστα θα σας αφήσω και έναν γρίφο για να δούμε πόσο δυνατοί λύτες είστε. Ποιο γνωστό κόμμα, με αναρχίζουσα αντικρατική τάση, προκαλεί καταστάσεις για να γίνουν εκλογές, να αυξήσει την δύναμη του ας πούμε κατά δύο χιλιάδες ψήφους, με διαδοχικές εκλογές (τουλάχιστον διακόσιες) να πάρει την εξουσία και μετά να εφαρμόσει τελικά μία κρατική στάση με τα ίδια πρόσωπα, αφού και αυτοί θα έχουν γίνει γέροντες, διεφθαρμένοι και ανάξιοι; Συγγνώμη αλλά ανακάλυψα στον καθρέφτη ένα ελάττωμα πάνω μου και πρέπει να το διορθώσω. Μάλλον αυτό ή και αυτό εννοούν με τον όρο «εγωιστικό γονίδιο». Πρώτα εγώ και μετά όλοι οι άλλοι.
