-«ΟΧΙ, κύριοι καθηγητές. Δεν ζητάμε περισσότερα μεταπτυχιακά, ζητάμε κάτι πολύ απλό …να μας μιλάτε μέσα από την ψυχή σας, να μας αντιμετωπίζετε ως ανθρώπους με ανάγκες εκτός σχολείου, να θυμηθείτε και να μας θυμίσετε τι έχει πραγματική αξία στη ζωή».
Σε μια χώρα που η τρόικα διατάζει και η κυβέρνηση υπακούει χωρίς αναστολές και δισταγμούς, σε μια χώρα που τα τμήματα των πανεπιστημίων της περιφέρειας έκλεισαν αφού πλέον οι δανειστές δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να καλλιεργηθούν τα νέα μυαλά που έρχονται και έχουν θυμό μέσα τους γιατί δεν θα έχουν τις ευκαιρίες να δράσουν και να ξεδιπλώσουν την ενέργεια τους και τις γνώσεις τους, σε αυτή τη χώρα λοιπόν φαίνεται πως οι νέοι άνθρωποι παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια δεν χάνουν την ελπίδα και διεκδικούν μια θέση κάτω από τον ήλιο. Μια 16χρονη κοπέλα από την Πτολεμαΐδα η Αναστασία Μαρία Μαμαλίγκα θέλει να μοιραστεί με το Πινάκιο τις σκέψεις της και ταυτόχρονα διερωτάται γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα εξακολουθεί και παράγει νέους με παθητική μόρφωση. Διαβάστε το κείμενο που μας έστειλε
Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις ;
Της Αναστασίας Μαρίας Μαμαλίγκα
Δεν ξέρω τι θέλω να γίνω. Συγγνώμη που δεν ξέρω. Ξέρω όμως τι μου αρέσει. Μου αρέσει να ζωγραφίζω, να χορεύω, να βγάζω φωτογραφίες. Μου αρέσει να παίζω θέατρο και να κάνω κατασκευές. Ποιος όμως θα ασχοληθεί με κάποιο από τα παραπάνω;
Μας μαθαίνουν μετάφραση αρχαίων κειμένων κι όμως κανένας δεν μας δίδαξε να σεβόμαστε την αρχαία μας παράδοση. Μας μαθαίνουν να λύνουμε εξισώσεις κανένας όμως δεν μας μύησε στη φιλοσοφία των μαθηματικών. Μας μαθαίνουν πώς να αναλύουμε ποιήματα, να βρίσκουμε ομοιοκαταληξία, μέτρο και ενότητες, αλήθεια όμως, ενδιαφέρθηκε, κανείς να μας μιλήσει για την αγάπη, τη φιλία, τους ανθρώπους
ΟΧΙ, κύριοι καθηγητές. Και αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει. Δεν ζητάμε περισσότερα μεταπτυχιακά, ζητάμε κάτι πολύ απλό …να μας μιλάτε μέσα από την ψυχή σας, να μας αντιμετωπίζετε ως ανθρώπους με ανάγκες εκτός σχολείου, να θυμηθείτε και να μας θυμίσετε τι έχει πραγματική αξία στη ζωή.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, όπου ο κύριος, αν όχι μοναδικός, στόχος του σχολείου συνεχίζει να είναι η παραγωγή ακόμη μιας φουρνιάς παθητικοποιημένων πολιτών, τα παιδιά εξακολουθούν να αναφέρονται σε κατευθύνσεις και όχι σε δικούς τους προσωπικούς στόχους που να ανταποκρίνονται σε κάποιο ταλέντο.
Ως πότε όμως σε αυτή τη χώρα το εκπαιδευτικό σύστημα θα υποστηρίζει τη δυσκαμψία της κοινωνίας μας να εντοπίσει και να αναγνωρίσει τις πραγματικές κλίσεις των μαθητών και ως πότε κάθε τι διαφορετικό και μη εναρμονισμένο με τον μέσο όρο θα τείνει να αποβληθεί;
Το μόνο που μένει να δούμε είναι έως ποιου σημείου θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.
