Της Λαμπριάνας Κυριακού
Το αίμα μας χόχλαζε και η επαναστατική μας συνείδηση άγγιζε τις φλέβες μας. Προετοιμαζόμασταν καιρό και περιμέναμε με αγωνία γι’ αυτές τις δυο μέρες, διαμαρτυρίας.
Πορείες και διαδηλώσεις ξεκινούσαν στις 15 Νοεμβρίου από την πράσινη γραμμή, με την καταδίκη της ανακήρυξης του ψευδοκράτους και τελείωναν στις 17 Νοεμβρίου έξω από την Αμερικανική Πρεσβεία τραγουδώντας για τα παιδιά του Πολυτεχνείου.
Άλλωστε αποδείχθηκε ότι με τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου δεν μας ενώνει μόνο το αίμα μας αλλά και το γεγονός ότι βαδίζουμε στους ίδιους δρόμους της ιστορίας και ήταν πάντοτε παράδειγμα προς μίμηση για μας. Ήταν τα παιδιά εκείνα που βγήκαν στους δρόμους αγνοώντας το φόβο, και το θάνατο, και με όπλο την θέληση και τον αγώνα, ήρθαν αντιμέτωποι με τα τανκς και κατάφεραν να «ρίξουν» το φασιστικό καθεστώς της Χούντας.
Έτσι κι ο δικός μας δρόμος είχε τη δική του ιστορία. Γι αυτό και για μας, οι αντί – κατοχικές διαδηλώσεις, ήταν και θα είναι τροφή στην ψυχή μας και το λίπασμα στην συνείδηση μας, για να μην πάψει η πίστη στην Ελευθερία να κυριαρχεί μέσα μας.
Από το σχολείο για να φύγουμε έπρεπε να πάρουμε την κατάλληλη άδεια – την παρουσία μας στην πράσινη γραμμή στις 15 και στην παρουσία μας στις 17 μπροστά την Αμερικανική πρεσβεία. Αν και οι γονείς με επιφυλακτικότητα μας έλεγαν… “του χρόνου”. Φράση η οποία φανέρωνε την δεκτικότητα της κυπριακής πραγματικότητας – αλλά και το φόβο αναδημιουργίας φασαριών – σκοτωμών και θανάτων.
Το μόνο που καταλάβαιναν οι μεγαλύτεροι, είναι ότι ο Τούρκος δεν σηκώνει αστεία.
Μα εμείς σαν Ελληνοκύπριοι του σήμερα και του αύριο, θέλαμε την πατρίδα μας ολόκληρη και όχι μοιρασμένη, γιατί μοιρασμένη θα έμενε η καρδιά μας και τα αισθήματα μας.
Το ίδιο γινόταν και από την κατοχική πλευρά της Κύπρου. Κατέβαιναν με θράσος απέναντι μας για να πανηγυρίσουν την μέρα εκείνη, με παρελάσεις και εορτασμούς. Την μέρα εκείνη με την δική τους απόφαση, ανακηρύξαν την μειονότητα τους σε κράτος. Ένα ψευδοκράτος πάνω σε ξένη γη.
Εμείς να πονάμε γι αυτά που χάσαμε και αυτοί να γιορτάζουν γι αυτά που πήραν.
Βέβαια σήμερα 28 χρόνια μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους και 38 χρόνια από την πτώση του φασιστικού καθεστώτος της Χούντα, δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους και στα οδοφράγματα για να εκφράσουμε το θυμό μας – τη δυσαρέσκεια μας και να δείξουμε ότι ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ και καταδικάζουμε οτιδήποτε μας σταυρώνει – μας χωρίζει και μας στερεί την ελευθερία.
Μετά από τόσα χρόνια, βγαίνουμε στους δρόμους για να σώσουμε την τιμή μας και την αξιοπρέπεια μας. Να σώσουμε όλα αυτά που αγωνιζόμασταν και δουλεύαμε για χρόνια να χτίσουμε. Βγαίνουμε στους δρόμους για να σώσουμε, αν μπορούμε το μέλλον των παιδιών μας… τότε πάλευαν γιατί πίστευαν για ένα καλύτερο αύριο.. Σήμερα παλεύουμε για ένα νεκρό αύριο.
