γράφει η Δήμητρα Γκουντούνα
Βρισκόμαστε όλοι σε πλήρη σύγχυση … Να φανταστείτε, ότι εγώ μπερδεύτηκα τόσο πολύ που νόμιζα ότι η ελληνική κυβέρνηση μιλούσε με την τρόικα του 19ου αιώνα.
Εφόσον και εκείνη η κυβέρνηση τότε διαπραγματευόταν επί τέσσερα χρόνια για τα δάνεια του ελληνικού κράτους, λαμβάνοντας εν τέλει προκαταβολικά φόρους στο αλάτι στο λάδι και τα τσιγάρα.
Αποτέλεσμα των τότε διαπραγματεύσεων; Συμφώνησαν σε 80ετές συμβόλαιο αποπληρωμής. Δηλαδή, το χρέος ν΄ αποπληρωθεί το 1978… Από το 1838 που πήραμε το δάνειο έως το 2002 που μπήκαμε στην Ευρωζώνη, ακόμα χρωστούσαμε…
Στο μεταξύ , η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει τέσσερις φορές. Οι εκβιασμοί και ο διασυρμός των Ελλήνων ως μπαταχτσήδες και απατεώνες έδινε και έπαιρνε στον Τύπο της Ευρώπης αλλά και στον Ελληνικό Τύπο…
Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…εκείνη η εποχή…
Ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές για ν΄ αναλάβουν την κυριαρχία της Χώρας μας; Μα οι φίλοι μας οι Γερμανοί…με υποστηρικτές τους Άγγλους αλλά και Γάλλους τοκογλύφους της εποχής. Μέχρι με πόλεμο μας απειλούσαν, τον οποίο και πραγματοποίησαν. (1897)
Βρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει άραγε εκείνη η εποχή;…
Τώρα, ο ελληνικός Λαός ρακένδυτος και ζαλισμένος από τις επιθέσεις των ‘’συμμάχων’’ μας ήταν όπως πάντα διηρημένος… Η χαρά των τοκογλύφων…
Βρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;… Η μόνη διαφορά με τότε είναι ότι οι πολίτες δεν είχαν θέαμα μέσα στα σπίτια τους.
Δημοσιογράφους να τρομοκρατούν και όχι να ενημερώνουν… Άρα, τώρα, απλά πολώνουν τον κόσμο προς δύο κατευθύνσεις. Πολιτικές εννοώ …κατά πως συμφέρει. Ευτυχώς, δεν είναι όλοι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, όπως δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Ο κόσμος είναι υποψιασμένος πιά και δεν ακολουθεί τυφλά μ΄ ανάθεμα ή με στείρα συνθήματα που προσπαθούν οι παλαιολιθικής εποχής να τους μεταδώσουν . Ο κίνδυνος όμως είναι αλλού και ορατός . Κατευθύνουν τον κόσμο στην πλήρη απαξία των πολιτικών και των δημοσιογράφων . Ώστε, να μην υπάρχει ελπίδα από έντιμους πολιτικούς και σωστή ενημέρωση από δημοσιογράφους. Όταν, λοιπόν, ζούμε μέσα στην ομίχλη είναι πολύ πιο δύσκολο να βγούμε από αυτήν. Υπάρχουν έντιμοι πολιτικοί και έντιμοι δημοσιογράφοι. Όπως υπάρχουν και έντιμοι πολίτες .Η συλλογική ευθύνη μας οδηγεί σ΄ άλλες ατραπούς, τουλάχιστον να μην οδηγηθούμε προς σ΄ αυτή την κατεύθυνση. Με λίγα λόγια, να μην παραδώσουμε τα όπλα, να μην ακουμπήσουμε για παρηγοριά στα χέρια του δήμιου..
