γράφει η Γιώτα Δημητριάδη
(φιλοξενούμενη κριτική από το texnes – plus)
Η χαώδης σκηνή του χώρου Ε, της Πειραιώς 260 φωτίζεται μόνο από χαμηλές δάδες. Πέντε γυναικείες φιγούρες, σε σχήμα κύκλου,σαν χορός αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, τραγουδoύν ένα πολυφωνικό παραδοσιακό άσμα από την Κορσική, που αναφέρεται στην μνήμη. Μια ιδιαίτερη, άχρονη τελετή έχει ξεκινήσει….
Στα αριστερά της σκηνής, οι υπέρτιτλοι στα αγγλικά, δίνουν γράμματα στους ήχους των λέξεων του εξαιρετικού κειμένου.
Η σκηνή, σιγά-σιγά φωτίζεται. Τρεις φιγούρες κάνουν την εμφάνισή τους στο βάθος μαζί με τα λυγερά δέντρα, του προαύλιου χώρου, που έχουν γίνει ένα με το σκηνικό, δημιουργώντας ένα υπέροχο φόντο.
Ένας ιδιαίτερος όρκος, σαν αυτούς που δίνουμε στα δικαστήρια, αλλά πιο προσωπικός και ουσιαστικός ,γιατί το κόστος της παράβασής του γίνεται αμέσως κατανοητό: «Αν το κολύμπι μ’ ευχαριστεί να μην βουτήξω ξανά σε γαλάζια νερά..Αν κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια να γίνει πέτρινο το μαξιλάρι και το σεντόνι σιδερένιο…»
Ο Ευθύμης Φιλίππου κατάφερε μέσα από την ιδιαίτερη γραφή του να παραδώσει ένα έργο με μια ολόκληρη κοσμοθεωρία ενάντια στην κοινωνική καταπίεση του ατόμου από τα όργανα της εξουσίας και την μετατροπή του σε φερέφωνο, χωρίς όμως να αποσκοπεί να επιχειρηματολογήσει υπέρ ή κατά κάποιας αντίληψης και αφήνοντας τον θεατή να δει και να κατανοήσει ελεύθερα τις επιπτώσεις. Οι «Απολογίες 4 & 5» διαθέτουν χιούμορ, ενώ ελλοχεύει και έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού.
Το πιο σημαντικό στοιχείο, όμως, είναι πως πέρα από τον απώτερο φιλοσοφικό-πολιτικό-κοινωνικό στόχο, το έργο καταφέρνει να γίνει προσωπικό και να σε αφορά. Όλα τα πρόσωπα, εξομολογούνται τις ιστορίες τους. Έτσι οι “απολογίες” μετατρέπονται σε “μαρτυρίες”. «Θυμάμαι πότε σταμάτησα να κλαίω…» θα ακούσουμε κάποια στιγμή τον Ευθύμη Θέου στον ρόλο του αρχαιολόγου να λέει.
Η Αργυρώ Χιώτη και οι Vasistas μετά τα καταπληκτικά «Αίματα» έδειξαν ότι μπορούν να αποκωδικοποιήσουν μοναδικά τον Ευθύμη Φιλίππου. Ο ίδιος,μάλιστα, δούλεψε με την ομάδα κάνοντας μερικές συνεντεύξεις και χρησιμοποιήσε και αυτό το υλικό στις «Απολογίες 4 & 5».
Η ομάδα δούλεψε με μοναδική προσήλωση πάνω στο κείμενο, σκαλίζοντας κάθε του λεπτομέρεια και φωτίζοντας κάθε απόκρημνη πτυχή του.
Ο χορός είναι πάντα,εκεί,είτε ως ξεχωριστό σώμα, είτε για να κρίνει και να σχολιάσει την διαδικασία που λαμβάνει χώρα στο κέντρο της σκηνής. Ουσιαστικά, μια άτυπη δίκη με τον δικαστή- εξομολόγο (Ευθύμη Θέου) και του δύο επιλαχόντες (Εύη Σαουλίδου και Φιντέλ Ταλαμπούκα) για μια θέση στον χορό. Και οι δύο θέλουν να συμμετέχουν στην πεντάδα για να τραγουδήσουν. Ένας μόνο θα καταφέρει και θα πρέπει να θυσιάσει κάτι γι’ αυτό.
Η πεντάδα(Ελένη Βεργέτη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη Ματίνα Περγιουδάκη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Αργυρώ Χιώτη) εντυπωσιάζει με τον μοναδικό συγχρονισμό της στην κίνηση που είναι επηρεασμένη τόσο από ελληνικούς χορούς όσο και από αρχαίες τελετουργίες με στοιχεία κέλτικα, όπως και το τραγούδι. Εξίσου όμως, σε ταξιδεύει με τους ήχους. Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό!
Είναι κρίμα που αυτή η παράσταση παίχτηκε μόνο για δύο μέρες στο Φεστιβάλ (20 και 21 Ιουνίου), αλλά είμαι σίγουρη, ότι θα συνεχιστεί και θα έχει και στο εξωτερικό σπουδαία πορεία, όπως και οι άλλες δουλειές της ομάδας.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη
Μουσική διασκευή και διδασκαλία: Henri Kergomar
Κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη
Σκηνικός χώρος: Μπάμπης Χιώτης
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός σκηνοθέτη: Αντώνης Αντωνόπουλος
Βοηθός δραματουργίας/σκηνοθεσίας: Άρτεμις Χρυσοστομίδου
Ηθοποιοί: Εύη Σαουλίδου, Ευθύμης Θέου, Φιντέλ Ταλαμπούκας
Χορός: Ελένη Βεργέτη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ματίνα Περγιουδάκη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Αργυρώ Χιώτη
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
