Της Λαμπριάνας Κυριακού
Από μακριά μου φαινότανε κάθε μέρα ο ίδιος. Μια ζωγραφιά ανέγγιχτη που από πίσω της έκρυβε όλα τα χρυσάφια του κόσμου!!
Μου έλεγε καλημέρα μέσα από μια ηχώ που ακόμη δεν κατάλαβα από που έβγαινε. Ίσως να ήταν από τις καρδιές των Κυπρίων που έζησαν τα τότε γεγονότα. Όταν αποφάσισαν «κάποιοι» να δώσουν μια συγκινητική πλοκή στην Ιστορία της Κύπρου , μας άνοιξαν τα συρματοπλέγματα και μας είπαν ορίστε, περάστε, να δείτε τους τόπους σας, τα χωριά σας, τα σπίτια σας.
Μετά από τρία Χρόνια – μετά το ηρωικό άνοιγμα των οδοφραγμάτων, αποφάσισα να πάω να αγγίξω κι εγω αυτό τον πίνακα που από την παιδική ηλικία μου δημιουργούσε παράξενα συναισθήματα και ερωτηματικά.
Όσο πιο κοντά έφτανα στο βουνό αυτό γινότανε πιο ζωντανό και μου μιλούσε, μετά τραγουδούσε και στην πιο ψηλή του κορφή από πίσω ν΄αντικρίζεις την χώρα που από μαρτυρίες και φωτογραφίες γνώρισες.
Ήταν σαν την γη της απαγγελίας. Ήταν η γη της λεμονιάς της Ελιάς. Και είχα καταλάβει ότι δεν ωραιοποιούσαν κάτι οι δικοί μου γιατί το έχασαν, ωραιοποιούσαν τη χώρα που πραγματικά ήταν όμορφη και ευλογημένη, ήταν μια χώρα ποτισμένη με το αίμα αυτών που πίστεψαν για μια στιγμή ότι θα την σώσουν!
{youtube}mo5EnCBU3QA{/youtube}
