Του Βαγγέλη Γιαννελάκη… Καρυδότσουφλα του πελάγους
όπου το κύμα και μεις,
κάπου θα μας ξεβράσει·
κουφοί και κούφιοι σε μιαν ακρογιαλιά
άσηπτοι κι αλατισμένοι
αποτραβηγμένα έρμαια της τριβής.
Τόση ζωή ξοδέψαμε
δεν ήταν τη σωστή στιγμή
πότε στο «παρά πέντε»
πότε στο «και πέντε»
δέν προλάβαμε το «ακριβώς».
Τί ζήσαμε
τί δέ χαραμίσαμε,
αυτό είναι Ζωή
κι ας μας αδίκησε ο χρόνος.
– Μονάκριβό μου καραβάκι
– τί ξέρω ‘γώ από θάλασσες –
τί είναι έρωτας;
– Ένας αέναος χορός
ατέλειωτο ταγκό των ήχων
μπορεί και βάλς
ένας αντικρυστός των θημωνιών
ρυθμός λέξεων και λόγων,
ζωναράδικος των αλωνιών
ενίοτε φανταστικός κι ανέφικτος,
συναίσθημα σαδιστικό,
μια καληνύχτα της Ζωής
μια καλημέρα
των ονείρων και των μύθων.
Ε. Κ. Γιαννελάκης.
